به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، فیلم سینمایی «جوجو خرگوشه» کاری از «تایکا وایتیتی» کارگردان نیوزیلندی است. وایتیتی قبلتر از این در ساخت آثار نهچندان سیاسی و بیشتر کمدی، قهرمانی و کودکمحور دست داشت و این اولین بار است که وی موفق به دریافت جایزه اسکار برای بهترین فیلمنامه اقتباسی میشود.
وایتیتی در این فیلم از رهگذر علاقهمندی و استعداد غیرقابل انکارش در ساخت فیلم برای کودکان در مسیر فیلمی ایدئولوژیمحور و صهیونیستی استفاده کرده است.
وایتیتی در این فیلم داستان پسربچهای را تعریف میکند که به هیتلر، نازی و سیستم آلمان بسیار علاقهمند و وفادار است و میخواهد وارد هنگ بچههای وفادار به هیتلر برای آموزشهای نظامی و سیاسی شود. او در بدو ورود علیرغم جدیت بسیار زیاد خود برای همکاری متوجه ترس درونی خود میشود و جا میزند اما همچنان خود را بهعنوان یک فرد وفادار و پایکار نظام سیاسی آلمانها معرفی میکند و با مادر خود که چندان با او همگرایش نیست مخالفت دارد.
جوجو در تمام مدت فیلم با شخصیت خیالی هیتلر در ارتباط است و از او میپرسد که چهکار باید بکند. هیتلر که با بازی خود وایتیتی طراحی و انجام شده است شخصیتی مضحک و احمق است که جوجو را دعوت به ورود به دسته نظامیان میکند. تصویر مهمی که از او در فیلم به خاطر میماند زمانی است که جوجو در بشقاب شامش چیز زیادی ندارد اما هیتلر در حال صرف گوشت اسب تکشاخ است!
نمایی از «جوجو خرگوشه»
گره اصلی فیلم زمانی ایجاد میشود که جوجو متوجه حضور یک بیگانه درون دیوار اتاق خود میشود. درون دیوار دختری تنها پنهان شده است که خود را یهودی معرفی میکند و بهدلیل نگاه تنفرآمیز هیتلر به آنان خود را با کمک مادر جوجو مخفی کرده است.
جوجو که بهدلیل مجروحیتی که در یکی از تمرینهای نظامی پیدا کرده در خانه مانده است، حالا همبحث یکی از مصادیق جدی دشمنی خود یعنی یهودیان میشود و بهدلیل آموزشهای افراطی نازیها درباره یهودیان سؤالات عجیب و غریبی درباره آنان میپرسد، سؤالاتی مانند اینکه؛ یهودیان چگونه موجوداتیاند؟ یا اینکه؛ آیا هنگام خواب مانند خفاش از سقف آویزان میشوند؟
دختر یهودی از خود و قومش دفاع میکند
در پایان فیلم با فتح آلمان و آزادی دختر یهودی تمام میشود. البته مادر جوجو بهدلیل فعالیت و نگرش ضدسیستم بههمراه جمعی دیگر اعدام شده است و حالا جوجو باید در مسیر جدیدی برای آینده خود قدم بگذارد.
فیلم جوجو خرگوشه یک فیلم جذاب داستانی برای نوجوانان است که در آن خط و خطوط ایدئولوژی صریح آمریکایی و صهیونیستی را تماشا میکنیم. جوجو که نماد کودک فریبخورده آلمان است، بهمرور و با همصحبت شدن با دختر یهودی درمییابد که آنچه به او درباره یهودیان گفتهاند دروغ است و حتی به دختر یهودی علاقهمند میشود. فیلم با پیروزی عاطفه و وجدان بر دگماتیسم و نازیسم پایان مییابد و در عین حال مصیبتنامه غیرمستقیمی است از مظلومیت یهودیان بهعنوان پروتکل بزرگ لابیهای صهیونیستی در هالیوود.
وایتیتی بهخوبی از زوری که دختر 18ساله عاقل و جسور بر پسربچه 12ساله ساده میچرباند استفاده میکند و دفاع جانانهای از یهودیان، آداب و رسوم، عقاید و سنن آنان میکند. این انتخاب کاراکترها با این مختصات بسیار پیشدستانه و آشکار نشان از هدف کارگردان دارد.
اما سؤالی که برای بیننده فیلم ایجاد میشود چرایی ساخت فیلمهایی با مضامین ضدنازی و هیتلر بعد از گذشت بیش از نیم قرن در جهان است، حقیقت آن است که جواب این سؤال چندان سخت نیست؛ شاید هیتلر امروز نباشد اما دشمنان او یعنی یهودیان هنوز هستند و یهودیان نیز امروز صاحبان ثروت و قدرت در تمام دنیایند. صهیونیستها بدون شک در مجامع جهانی دارای آبرو و حیثیتی نیستند و برای اعاده حیثیت خود هنوز نیازمند ساخت فیلمهایی سینماییاند که مظلومیت آنان را برای ما روایت کند، فیلمهایی که بتواند خشم و کینه آنان بر فلسطینیان مظلوم و قتلعام آنان را در فلسطین اشغالی توجیه کند، فیلمهایی که بتواند علت کشتن یک فلسطینی را با تیغ لودر (که در فضای مجازی دیده شد) بیان کند و فیلمهایی که بتواند آنان را عزیزکرده خدا روی زمین معرفی کند.
مادر مهربان جوجو که در نهایت اعدام میشود خشم مخاطب را از نازیسم به اوج میرساند
پاسخ دیگر که نمیتوان آن را انکار کرد میتواند توجه به همریشهبودن آلمانیها با ایرانیان بهعنوان نژادهای آریایی باشد. در یکی از سکانسها که میان جوجو و دختر نزاع رخ میدهد، دخترک با دست به یقه شدن با جوجو او را آریایی کثیف خطاب میکند، خصوصاً عنوان آریایی که کلمه ایران با آن همریشه است میتواند به مضمون همتفکر بودن نازیها و ایرانیان کمک کند و دامن بزند، چیزی که امسال در جشنواره برلین و در فیلم «درسهای فارسی» نیز شاهد آنیم که نازیهای جلّاد هنگامی که یکی از یهودیان اردوگاه خود را رضا و ایرانی معرفی میکند از اعدام او دست میکشند و حتی افسر آلمانی زورگویی از مهاجرت به ایران بعد از اتمام جنگ خبر میدهد.
بنابراین دو نگاه ضدایرانی و یهودستایی بهعنوان اصلیترین مدعیات ساخت فیلمهای ضدهیتلری و نازیسم کماکان در سینمای هالیوود و غرب بهعنوان مهمترین و اصلیترین سوژههای فیلمسازی مطرح است.
انتهای پیام/+