به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، بیشترین آسیب رسانهای و نفوذ شبکههای آلوده ماهوارهای به کودکان و نوجوانان وارد میشود اما کنار پرداختهای هرچند کموبیش برای کودکان خبر آنچنانی از سهم رسانهای مناسب و جذاب نوجوانانه نیست. مشکل ذائقهسنجی و مخاطبشناسی موج میزند و کمترین برنامهای برای نوجوانان ساخته میشود.
بارها این انتقاد را از مدیران صداوسیما داشتهایم که چرا نوجوانان را جدی نمیگیرند؟ کمترین بودجهها و نگاههای سطحی به این قشر میشود. در صورتیکه آنقدر جایگاه و نقطه توجه و تأمل بر نوجوان اهمیت داشته که دو سالی است بنابر دستور رهبر معظم انقلاب، تلویزیون صاحبِ شبکهای به نام "امید" است. شبکهای که بتواند با ساخت و تولید برنامههای تفریحی و سرگرمکننده، آموزشی و علمی، نیازهای متنوع و مختلف این گروه سنی را پاسخ دهد. اما در کنار فقدان برنامه و سریال تأثیرگذار و جذاب، باید این سؤال را از مدیران صداوسیما پرسید که چه زمانی قرار است برای آنتندهی و فراگیری گسترده شبکه امید تصمیمگیری شود و شاهد نمایش تلویزیونیاش باشیم؟ زیرا بسیاری از مراکز این پوشش را ندارند که شبکه امید داشته باشند.
شبکه امید چقدر برای ساخت سریال، انیمیشن و حتی مسابقه استعدادیابی اندیشیده است؟ چرا شبکههای سیما به میدان نمیآیند تا با پخش کردن برخی از برنامههای این شبکه تلویزیونی، قدری امید به نظر مخاطب بیاید. نوجوان، حتماً سریال و انیمیشن و مسابقه میخواهد؛ باید هرچه زودتر برای این فقدان جذابیتهای نمایشی نوجوان در تلویزیون فکری کرد. نوروز 1399 آمد و باز هم خبری از جدی گرفتن نوجوان نشد.
باز هم باید منتظر بمانیم و صندوقچهای باز شود و سریال و برنامهای قدیمی بیرون بیاید؛ همانطور که "شش قهرمان و نصفی" سریال تکراری که به نوروز شبکه امید آمد و حتی در شبکه آیفیلم هم به نمایش درآمد.
سریالی که فضای نوجوانانهای داشت و تلاش کرد تا مخاطب تیزبین و هوشمندش، یاد بگیرد که حتماً قبل از خرید کالایی به ایرانی بودن آن کالای موردنظر اهمیت بدهد. "شش قهرمان و نصفی" که در عین مظلومیت پخش نامناسب، تلاش کرد تا نوجوانان را با آسیبها و خطرات بزرگ در زندگی و جامعه مواجه کند.
البته برنامههایی هم در "نوروز" سعی کردند رنگِ نوجوانانه به خود بگیرند اما به ظنّ بسیاری نتوانستند در دل نوجوان جا باز کنند. "فوقالعاده" با هدف معرفی کتابهای ویژه، فیلم و مستندهای جذاب و بازیهای رایانهای و موبایلی از شبکه امید روی آنتن رفته و پخش آن ادامه دارد. "اولیش باش" در 8 دقیقه تریبون را در اختیار هنرمندان قرار میدهد و آنها درباره موضوعات مهم اجتماعی نوروزی صحبت میکنند. "شیرین بیان" به دوران نوجوانی هنرمندان و چهرههای موفق میپردازد. در "رسانش" مخاطب با نقد و بررسی جدیدترین فیلمهای سینمایی جهان و آموزش نکات مهم فیلمسازی روبرو میشود.
اما این قشر سهم ناچیزی از مسابقهها، سریالها و برنامههای نوروزی داشتند؛ نوجوانی که با حضور پررنگ در فضای مجازی پرخطر و استقبال از شبکههای ماهوارهای، این نکته را گوشزد میکنند مدیران و دستاندرکاران امر در صداوسیما، ما را فراموش کردهاید و به جز رجوع به چند اثر خاطرانگیز در حوزه نوجوان، زمینهای را برای تولید محصول مفید و مؤثر فراهم نکردهاید. حقیقتاً نوجوان ما امروز هیچ نوستالژی از برنامهها و فیلمهای امروز ندارند اما گذشتگان برنامههایی امثال «نیمرخ» را فراموش نخواهند کرد و البته یک مقدار هم جلوتر برویم به «قصههای مجید» میرسیم.
تلویزیون قرار است در سال 1399 برای نوجوان برنامهها و اتفاقات قابل توجهی را تدارک ببیند و یا با همین رویه قبل به کارش ادامه میدهد و کماکان نوجوان عضو فراموش شده تلویزیون خواهد بود.
حتماً مدیران صداوسیما باید در کنار استفاده از تجارب برنامهسازان و مجریان کاربلد حوزه نوجوان که برنامهها و مجموعههای نمایشی خاطرانگیزی را برای مخاطب به یادگار گذاشتهاند بهره ببرد؛ اتاقهای فکر و اندیشه را جدی بگیرد. به جای پخش آثار خارجی که با فضای خانوادههای ایرانی سنخیتی ندارد کارهای بومی، خانوادگی، به روز و موثری را برای نوجوانان بسازیم. بیشتر از سرمایهگذاری روی کارهای آنتن پُرکن و بهرهمندی از تهیهکنندگان سفارشی و میدان دادن به اسپانسرهایی که فقط به پول فکر میکنند، سریالسازی و برنامهسازی برای نوجوانان را در دستور کار ویژهشان قرار دهند.
انتهای پیام/