به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، اوایل جنگ پایش را از دست داد، اما عقب ننشست، با پای مصنوعی در عملیاتها شرکت میکرد. برادرش شهید و برادر دیگرش جانباز شد و خانواده هر کاری میکردند تا مانع اعزام دوباره او شوند، اما حریفش نمیشدند. بار دوم مجروحیتش با قطع نخاع از ناحیه کمر همراه بود. اما باز هم نمیگذاشت رنج جانبازی میان او و ارزشهای انقلابیاش فاصلهای بیندازد. سالها طول کشید تا متوجه مجروحیت سومش یعنی خونآلوده به هپاتیت ب در رگهایش شد. اینبار بیماری خاموشی که در تمام بدنش ریشه دوانده بود او را از پای درآورد. برخی پزشکان بر این باورند که علت اصلی بیماریهای خونی این جانباز دفاع مقدس همان خونهای آلوده وارد شده به کشور در سالهای جنگ تحمیلی است که در دوران مجروحیت وارد بدن جانباز محسن صابر شده است.
محسن صابر متولد سال 1342 در سال 1362 بر اثر انفجار تلههای انفجاری نیروهای ضدانقلاب و جریان کومله پایش را از دست داد. وی در جریان عمل در یک بیمارستان صحرایی در معرض تزریق خونهای آلوده وارد شده به کشور در سالهای جنگ تحمیلی قرار گرفت. در خرداد سال 1367 در منطقه شلمچه در عملیات بیتالمقدس7 از ناحیه نخاع مجروح شد. او سرانجام پس از سالها درد و رنج در فروردین ماه سال 1393 به شهادت رسید.
ششمین سالگرد شهادت محسن صابر بهانهای برای مرور جانفشانیهای او در دوره زندگی و سپس جانبازیاش است که تا روز آخر الگوی کاملی از مقاومت بود. "عشق جانان" آخرین سخنان شهید صابر در بستر بیماری را به تصویر کشیده که در ادامه قابل مشاهده است:
انتهای پیام/