به گزارش خبرگزاری تسنیم از همدان، 20 فروردین 1385 بود که خبر دستیابی ایران به فناوری صلحآمیز هستهای و راهاندازی زنجیره کامل غنیسازی اورانیوم اعلام شد؛ موفقیتی که با تکیه بر توان داخلی و در شرایط تحریم به دست آمده بود و همگان را متحیر ساخت.
تولید سوخت هستهای موردنیاز رآکتورهای هستهای، رؤیایی بود که دانشمندان جوان کشور با اتکال به قدرت باریتعالی و مجاهدت شبانهروزی آن را تبدیل به واقعیت کردند و بهپاس این مجاهدت علمی، 20 فروردین با تصویب شورایعالی انقلاب فرهنگی با عنوان "روز ملی فناوری هستهای" در تقویم جمهوری اسلامی ایران ثبت شد.
پیش از پیروزی انقلاب اسلامی بود که آمریکا، آلمان و فرانسه بحث تولید 20 هزار مگاوات برق بهوسیله انرژی هستهای را مطرح کرده بودند و آلمان ساخت دو رآکتور هزارمگاواتی در بوشهر را آغاز کرد، اما باوجود پیشرفت 85درصدی با پیروزی انقلاب اسلامی، کار را رها کرد.
آمریکا هم یک رآکتور 5مگاواتی در کوی دانشگاه تهران و سازمان انرژی اتمی برای تولید دارو ساخت و تعهد داد که 20 مگاوات سوخت موردنیاز آن را تأمین کند و سومین مورد هم بهدست فرانسویها بود و رآکتور 360مگاواتی کنار رودخانه کارون با 10 درصد پیشرفت ساخته شد.
تلاشهای دشمن برای براندازی نظام نوپای جمهوری اسلامی با بهکارگرفتن روشهای مختلف و درنهایت جنگ تحمیلی موجب شد تا برنامههای هستهای ایران بیش از یک دهه متوقف شود، اما از سال 68 گامهای نخست برداشته شد.
در سال 82 جوسازی گروههای ضدانقلاب در رسانههای غربی مبنی بر تلاش ایران برای ساخت سلاح هستهای موجب حساسیت اروپا و آمریکا در این مورد شد و بهبهانههای مختلف سعی در توقف فعالیتها کردند، اما ایران در سال 84 عزم خود را جزم کرده در 20 فروردین 85 باوجود تحریم توانست به چرخه کامل تولید سوخت هستهای دست یابد.
دانشمندان و متخصصان ایرانی با دستیابی به نسل جدیدی از سانتریفیوژها و اعلام آن به آژانس بینالمللی انرژی اتمی، ایران را در زمره کشورهای صاحب فناوری غنیسازی اورانیوم قرار دادند و ایران به کشورهای عضو باشگاه اتمی پیوست.
انرژی هستهای؛ از شهادت دانشمندان جوان تا برجام
حال با گذشت 14 سال از نخستین جشن فناوری هستهای انتظار میرفت تا آرزوی دانشمندان جوان کشورمان برای فعال شدن 60 هزار سانتریفیوژ و تولید سوخت 6 نیروگاه محقق و ایران قدرت برتر در حوزه فناوری صلحآمیز هستهای شود؛ رؤیایی که نتوانست تعبیر شود.
دستیابی ایران به قدرت تولید سوخت هستهای در فروردین 1385 و قرار گرفتن ایران در شمار کشورهای قدرتمند هستهای جهان موجب حیرت همگان شد و آمریکا و اروپا که میخواستند این قدرت را در انحصار خود نگهدارند؛ بهانهگیری را از سر گرفتند.
آنها بهبهانههای مختلف و طرح مواردی چون توافقنامه «ژنو» برنامه خود را دنبال کردند و درنهایت در مرداد 1394 مذاکرات ایران با 1+5 در وین، به مرحله پایانی رسید.
هرچند امروز تنها نام و نشانی از فناوری هستهای باقی مانده است و فعالیت چندانی در این حوزه نمیشود، اما فراموش نباید کرد که خونهای پاکی به پای نهال نوپایش ریخته شده است؛
میراثی ارزشمند که به خون مسعود علیمحمدی، مجید شهریاری، مصطفی احمدی روشن، داریوش رضایینژاد و رضا قشقایی آغشته شده است و باید برای نسلهای آینده بهیادگار بماند.
مصطفی، فرزندی از دیار الوند؛ دانشمند جوانی که پشت تحریم را شکست
مصطفی احمدی روشن، سومین شهید هستهای کشور و دانشمند جوانی بود که در 32سالگی به شهادت رسید و فرزند کوچکش "علی" سایه گرم پدر را از دست داد تا قامت انقلاب نشکند.
او 17 شهریور سال 1358 در روستای سنگستان همدان متولد و با امکانات ساده بزرگ شد؛ خانهای اجارهای در محله آقاجانیبیک و نزدیکی امامزاده یحیی(ع) همدان و پدری که در جبهه حضور داشت،
تحصیلات را تا پایان دبیرستان در همدان گذراند و سال 77 وارد دانشگاه صنعتی شریف و 81 در رشته مهندسی پلیمر فارغالتحصیل شد.
او از نخبگان و فعالان فرهنگی دانشگاه بود و با همسرش "فاطمه بلوری کاشانی" هم در همانجا آشنا شده ازدواج کرد. مصطفی بعدها به سازمان انرژی اتمی پیوست و از پایهگذاران سایت هستهای نطنز بود و تأثیر بسیار مطلوبی در بخش تأمین کالاها و خرید تجهیزات هستهای برای غنیسازی در زمان تحریمها داشت.
در مدت حضور او بهعنوان معاون بازرگانی، کالاها بهموقع، بهتعداد و باکیفیت تأمین میشد و در همهجا از پیمانکاران خود دفاع میکرد و در عین شوخطبعی، مدیری جدی و قاطع بود.
همسرش میگوید: «همه تلاش مصطفی برآورده کردن خواسته مقام معظم رهبری بود و برای این کار سر از پا نمیشناخت و معتقد باید نایب امام زمان(عج) را با مجاهدت علمی خوشحال کرد».
مصطفی احمدی روشن که برای سربلندی کشور تلاش میکرد بههمراه دوستش "رضا قشقایی" 21 دی 1390 با چسباندن یک بمب مغناطیسی به خودرو بهوسیله یک موتورسوار به شهادت رسید و پیکر پاکش پس از تشییعی باشکوه در امامزاده علیاکبر(ع) چیذر به خاک سپرده شد.
گزارش: سمیه مظاهری
انتهای پیام/744/ش+