خبرگزاری تسنیم ـ حجتالاسلام سیدرضا عمادی
سالهاست که عدهای بیخبر از آیات، روایات و مفهوم واقعی ظهور، به دنبال لشکر سفیانی و سید یمانی و ... میگردند، گاهی خبری پخش میشود که امام زمان(عج) در آستانۀ ظهورند و علائمی در أقصی نقاط جهان مشاهده شده است، پیشگوییهایی میشود و هر از چند گاهی به بهانهای روایات ضعیف یا جعلی منتشر میشود که علائم ظهور دیده شده و ظهور نزدیک است.
حتی اخیراً به بهانۀ ویروس کرونا، آشفتگی اقتصادی دنیا و مشکلات متعدد برای بشر دوباره بازار دمیدن در تنور حرفهای کوچه بازاری و خرافههای عوامفریب و بیمبنایی که بیشترین آسیب را به پیکرۀ مهم تفکر مهدویت میزند، داغ شده است.
اشتباهی که عمداً یا سهواً رخ داده این است که عدۀ بسیاری خود را در اتاق انتظار میبینند، دعا میکنند تا دستی از عالم غیب فرود آید و تمام کمکاریها، تنبلیها و بیعقلیها و سوء مدیریتها را برایمان جبران کند و بهشت برین دنیا و آخرت را به صورت رایگان در اختیارمان بگذارد. ترس از طولانی شدن کلام مرا بر این میدارد که از بحث گستردۀ مفهوم مهدویت در قرآن کریم، روایات معصومین(ع)، ادیان و آسیبشناسی و ... فقط به موضوع مهمی که آسیب بیشتری را به ساختار واقعی ظهور میزند، اشاره کنم.
باید بدانیم مهمتر از علائم ظهور حضرت حجت(عج)، شرایطی است که اگر به وجود بیاید نه نیاز به خروج یمانی و لشکر سفیانی است و نه قتل نفس زکیه و نه دیگر جمعه و شنبه بودن ظهور برایمان دغدغه میشود. امام صادق علیهالسلام می فرماید: «امام خود را بشناس، اگر امام خود را شناختی چه ظهور زودتر اتفاق افتد یا دیر، به تو زیانی نمیرساند؛ «اِعْرِفْ إِمَامَکَ فَإِنَّکَ إِذَا عَرَفْتَ إِمَامَکَ لَمْ یَضُرَّکَ تَقَدَّمَ هَذَا اَلْأَمْرُ أَوْ تَأَخَّرَ» (بحار الانوار، ج52، ص141)
یکی از مهمترین اعتقادات تشیع مسأله «بداء» است؛ یعنی اگر تو آماده شدی و شرایط ظهور را فراهم کردی، حتی علائم حتمی را هم فاکتور میگیریم و به وعدهمان که فرستادن نجاتبخش موعود است، عمل میکنیم. خدای متعال در قرآن کریم میفرماید: «وَ أَنْ لَیْسَ لِلْإِنْسانِ إِلَّا ما سَعى؛ انسان به اندازۀ تلاشش بهره میبرد.»
از این آیۀ شریفه میتوان فهمید اینجا اتاق انتظار نیست، بلکه معرکۀ تلاش است تا شرایطی فراهم شود برای آمدن برترین مدیر جهان. به عنوان مثال، اداره یا شرکتی که کارمندان و کارگران بیتعهد و بیتخصص دارد، بهترین مدیران موفق هم وارد آن مجموعه شوند، چیزی تغییر نخواهد کرد.
چنانچه در کتاب احتجاج، جلد 2، صفحۀ 160، حدیث 360 آمده است:
«وَ لَوْ أَنَّ أَشْیاعَنا ـ وَفَّقَهُمُ اللّه لِطاعَتِةِ ـ عَلَى اجْتِماعٍ مِنَ القُلُوبِ فِى الوَفاءِ بِالعَهْدِ عَلَیْهِمْ، لَما تَأَخَّرَ عَنْهُمُ الْیُمْنُ بِلِقائِنا؛ اگر پیروان ما ـ که خداوند توفیق طاعتشان دهد ـ در وفای پیمانی که بر عهده دارند همدل شوند، سعادت ملاقت ما به تأخیر نمیافتد.»
پیمان پیروان چیست؟ مگر نه اینکه «أَفْضَلُ أَعْمَالِ اِنْتِظَارُ اَلْفَرَجِ ». سخن از «اعمال» است؛ یعنی باید کاری انجام دهیم. اگرچه سفارش به دعا شده اما خدا هیچ وعدهای برای دعای بدون عمل نداده است. به عبارتی دیگر میتوان گفت: امام زمان(عج) آمدنی نیست، بلکه آوردنی است، بنابراین ضرورت عمل و نتیجه در این دنیا بر اساس قوانین و مقرراتی است که خدای متعال قرار داده است «مزد آن گرفت جان برادر که کار کرد»
و نکتۀ آخر اینکه هر از چند گاهی جملاتی میان مردم رد و بدل میشود که ظهور نزدیک است، علائم دیده شده یا امسال سال ظهور است. اگرچه آرزوی ما این است که همینطور باشد اما آموزههای دینی چیز دیگر میگویند. در کتاب کمال الدین، جلد 2، باب 36، صفحۀ 378 حدیثی از امام جواد (علیهالسلام) نقل شده است: «یهلک فیها المستعجلون؛ آنان که عجله میکنند هلاک میشود.»
متأسفانه آسیبهایی که این بیدقتی و تعجیل، به اساس پیکرۀ دین و اندیشۀ مهدویت فرود میآورد، به سختی قابل جبران است. یکی از ضربههای جدّی آن ناسپاسی و عدم رضایت به مصلحت الهی در سختیها و همچنین گرایش مردم به منحرفان و مدعیان دروغین مهدویت و شک و تردید به اصل به موضوع پس از مدتی استهزاء آیات و روایات و معتقدان به ظهور است.
انتهای پیام/