به گزارش خبرگزاری تسنیم به نقل از فوربز، صندوق بینالمللی پول رشد اقتصادی کمتر از دو درصد در سال را نشانه بحران اقتصادی می داند و بدتر از آن وارد شدن به رکود جهانی اقتصاد است که نشانه آن کاهش 10 درصدی تولید ناخالص داخلی دربیش از یک اقتصاد بزرگ دنیا و ادامه آن به مدت 2 سال یا بیشتر است. این همان چیزی است که دولتهای سراسر دنیا سعی می کنند از آن دوری کنند. دولت ها سریع تر عمل می کنند و منابع بیشتری را نسبت به بحران مالی جهانی صرف تقویت اقتصاد میکنند. سوال اینجاست که آیا این اقدامات آنها موفقیت آمیز است. پاسخ این سوال به این مطلب بستگی دارد که چه حد فاصلی بین بحران اقتصادی فعلی و یک رکود فاجعه آمیز تر وجود دارد.
ویرانی های به وجود آمده به خاطر انتشار ویروس کرونا با اختلال در عرضه آغاز شد که به سرعت تقاضا را ضعیف کرد. بسیاری از تأثیرات اقتصادی ویروس کرونا نتیجه اقداماتی بود که برای کنترل همه گیری آن صورت گرفت. وقتی شهرها قرنطینه می شوند و مردم در خانه می مانند، تمام فعالیت های اقتصادی در صنایعی که مردم در آن مداخله دارند متوقف می شود. هزینه های مصرف کننده کاهش مییابد چون مردم یا می ترسند یا نمی توانند بیرون بروند و خرج کنند. در نتیجه، تجارت به خطر میافتد و درآمد آنها سریعتر از کاهش هزینه هایشان پایین می آید و بسیاری چارهای جز اخراج کارگران و بستن کسب و کارهایشان ندارند.
اگر کسب و کار ها بسته باشند و اخراج کارگران ادامه داشته باشد، بحران اقتصادی فعلی تبدیل به یک رکود می شود. از بین رفتن کلی تقاضا اقتصاد را از مسیر خود خارج می کند و شرکتهای بدون درآمد نمیتوانند دستمزد کارگرانشان را پرداخت کنند و این به منزله رکود جهانی است.
آنچه در فاصله بین بحران اقتصادی فعلی و رکود جهانی قرار دارد، بقای بخش تجارت است. تلاش دولت ها باید بر حمایت از کسب و کارها متمرکز شود آن هم با سیاست هایی که مستقیم و موثر باشند. معافیت مالیاتی، به تعویق انداختن وام ها و متوقف کردن پرداخت سود و اجاره تنها آغاز کار است.
آنچه لازم است دولت ها انجام دهند کمک به پرداخت بخشی از حقوق کارگران است تا شرکت ها مجبور نشوند آنها را به خاطر کاهش درآمدشان اخراج کنند. این کار ارتباط بین کاهش اولیه در تقاضا و سقوط وسیع اقتصادی را از بین می برد. باید به طور مساوی به شرکت های بزرگ و کسب و کارهای کوچک کمک شود چون شرکت های بزرگ مشتریان اصلی بسیاری از کسب و کارهای کوچک هستند و اگر سقوط کنند، کسب و کارهای کوچک را هم با خود پایین می کشند. با اینکه دولت آمریکا به هر آمریکایی 1200 دلار پرداخت می کند و بسیار هم مورد استقبال قرار گرفته ولی کمک چندانی به خانواده هایی که نان آورشان بیکار شده نمیکند.
زمان رو به اتمام است. مشاغل به طور روز افزونی از دست می روند. وزارت کار آمریکا در 26 مارس گزارش داد که 3.3 میلیون نفر طی یک هفته بیکار شده اند. ایرلند در ماه فوریه نرخ بیکاری صفر داشت ولی 48% مشاغلی را که طی 5 سال گذشته ایجاد کرده بود در ماه مارس از دست داده است.
بقای بخش تجارت بزرگترین امید برای دوری از رکود جهانی است.
انتهای پیام/50