به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، پیمان طالبی شاعر کشورمان در مجموعه یادداشتهایی برای دوران پس از کرونا پیشنهادهایی را ارائه داده که بخش ابتدایی آن را در ادامه میخوانید:
گفتن ندارد که بهار خوبی را سپری نمیکنیم. هوا عالی، تهران تمیز و گنبد گیتی؛ دماوند سر به فلک کشیده از هرکجای تهران معلوم اما سهم مردمِ با طبیعت رفیق و سیاحتدوست ایران، فعلا خانهنشینیست. ایام عید که همیشه به سیاحت و گشت و گذار میگذشت - حتی برای آنها که تهرانِ خلوت ایام عید را به مسافرتهای شهرستانی ترجیح میدادند - امسال غریبانه در منزل طی شد.
از این غر زدنهای شاعرانه من که بگذریم، کرونا حُسنهایی هم برایمان داشت. کی فکرش را میکرد ایرانیهای اهل گشت و گذار که هرسال این ایام را به برنامهریزی سفرهای استانیشان میگذارندند، امسال را دنبال کتاب و فیلم به دردبخور برای گذران دوران عید باشند؟ هر صفحهای را در فضای مجازی باز میکردی، یا مشغول پیشنهاد دادن کتاب و فیلم حالخوبکن بود یا در آن کسی برای فیلمها و کتابهای ایام عیدش راهنمایی میخواست. در این میان فضای مجازی باز هم خط مقدم فرهنگسازی بود و این خود مردم بودند که با راهنمایی هم، کتاب انتخاب میکردند و فیلم برمیگزیدند. مثل همیشه تلویزیون چند قدم عقبتر از همه دنبال مخاطبان شبکههای اجتماعی میدوید و باز هم مثل همیشه دیرتر از همه به آنها رسید! نهادهای دولتی در حوزه فرهنگ و هنر غالباً نتوانستند در فضایی که عدوی قرنطینه برایشان سبب خیر شده بود، میدانداری کنند و ذائقه مردم را به سمت آنچه میخواهند هدایت کنند. تنها تعدادی از ناشران بودند که با ابتکار خود، تخفیفاتی به آثارشان اختصاص دادند و امکان ارسال رایگان یا ارزان را مهیا کردند تا مخاطبین بتوانند بدون مراجعه حضوری، خوراک فرهنگی خود را دریافت کنند.
اما داشتم فکر میکردم که در این میان، شاید هنوز هم بتوان کاری کرد و ظرفیتی ساخت. نهادها، مؤسسات و سازمانهای فرهنگی که تاکنون برای این فرصت بادآورده کاری نکردهاند، فرصتی دارند به نام پساکرونا! اگرچه که هنوز تا ریشهکن شدن کرونا زمان نسبتاً زیادی باقیست و در کشور ما برای هر رویدادی فقط و صرفاً در همان زمان برنامهریزی میشود، اما بیاییم یکبار هم که شده به این فکر کنیم که پس از کرونا، مردمی که در مدت زمان چهل روز تا یک ماهِ قرنطینه، بیش از انگشتهای دست کتاب خواندهاند و فیلم دیدهاند، چه خواهند کرد؟ آیا بار دیگر به روال عادی ساعت کاری شغل خود باز میگردند و به کل فراموش میکنند که زمانی نهچندان دور - که خیلی هم نزدیک - صبحها فیلم کلاسیک تماشا میکردند و شبها آثار روز سینمای جهان را؟ فراموش میکنند که تا یک ماه پیش دنبال رمانهای داستایفسکی میگشتند یا بعد از خوانش کتابی از همینگوی در فضای مجازی با دوستان، زمانی را به بحث و تبادل نظر میگذارندند؟
آنچه که امروز میتواند این حجم خوب مطالعه کننده و بیننده را برای کشور حفظ کند، یک ساز و کار درست و اصولی برای برنامهریزیهای فرهنگی در خصوص عموم جامعهست. مدیر فرهنگی باهوش و نهاد فرهنگی خردمند در این شرایط میتواند با راهاندازی یک باشگاه کتابخوانی یا نقد فیلم مجازی، این ظرفیت عظیم فرهنگی به وجود آمده را کماکان در حوزه فرهنگ نگه دارد و از آنها صیانت کند. به این شکل که به صورت مجازی یا حتی حضوری، بین اعضای باشگاه کتابهایی خوانده و فیلمهایی دیده شود و جلساتی - حضوری یا مجازی - برای بحث و تبادل نظر در خصوص کتاب خوانده شده یا فیلم دیده شده تشکیل شود و در این جلسات عوامل فیلم یا کتاب (مؤلف، مترجم، ناشر) موردنظر را نیز بتوان به محفل کشاند. این کار می تواند عادت کتابخوانی و فیلم دیدن را کماکان در زندگی مردم ماندگار کند.
علاوه بر این، اختصاص بودجه به تخفیفهای مناسب برای کتابخوانها و فیلمبازها، راه دیگریست که میتوان استقبال مردم به کتاب و محصولات فرهنگی را حفظ کرد. به اعتقاد من اصل سوبسیدهایی که میبایست به خرید محصولات فرهنگی اختصاص داد، برای زمان پس از کروناست چرا که در دوره کرونا مردم به علت خانهنشینی هر محصول فرهنگی توصیه شده را به هر قیمتی تهیه کردند تا از فراغت خود لذت ببرند. قیمت اکانت یک سامانه تماشای آنلاین فیلم هرچه که میبود، چون من در خانه محصور شده بودم، آن را پرداخت میکردم تا وقتم به بطالت نگذرد. اما در پساکرونا، هزار و یک کار وجود دارد که میتوانم برای گذران وقتم انجام دهم که در بین آنها کتابخواندن و فیلمدیدن شاید آخرین یا یکی مانده به آخرین باشند!
شایان ذکر است که در اینجا منظور نگارنده، عوام مردم جامعه هستند و الا فیلمبازها و کتابخوانان حرفهای که در شرایط عادی هم جز با محصولات فرهنگی با چیز دیگری سر و کار جدی ندارند.
انتهای پیام/