به گزارش خبرگزاری تسنیم، رضا توکلی، هنرمند کشورمان در گفتوگو با برنامه زنده رادیویی «بهار همدلی» رادیو ایران، با تهیهکنندگی حسین معصومی و اجرای فاطمه آل عباس، گفت: چه چیزی بالاتر از همدلی؟ ما با همه وجودمان همدلیها را حس میکنیم. با همه گذشتههایمان حس میکنیم چقدر عشق در این همدلیها هست و چقدر میتوان فداکاری کرد و در این دوران کوتاه عمر آدمیزاد چقدر میتوان این زیباییها را شاهد بود؟
وی افزود: حماسه بزرگی در کشورمان اتفاق افتاد. بخش عمدهای از این اتفاق شاید دست بشر بوده است، درست سر در نمیآوریم اما سالهای سال این ایثار و فداکاری اتفاق نیفتاده بود در گذشته نه چندان دور پیشنهادی به دولتمردان و کسانی که دستی بر آتش مسئولیتها دارند شد که مجسمه کادر پزشکی را به عنوان سمبل در یکی دو میدان پر رفت و آمد، بسازیم.
توکلی ادامه داد: در بیمارستان قلب چند فیلم ساختم که با اشک و لبخند دست میزدند. اولین فیلم روز پرستار را ساختم که در سالن همایش به نمایش گذاشته شد و همه ایستاده دست میزدند. تنها دیالوگی که با تمام وجود و از قلبم بیرون آمد به پرستاری که در بدترین شرایط بالای سر من زمانی که در بیمارستان قلب بستری بودم، آمد و دکتری که روز تعطیلش را گذاشت و بالای سر هر بیماری آمد؛ گفتم که فرشته آسمانی و بزرگ، برای تو چه فرقی میکند که یک آدم ثروتمند و مسئول در مملکت یا فقیری که هیچ در زندگی ندارد، چه کسی باشد؟ برای پرستار هیچ فرقی ندارد. این ایثار نهایت از خودگذشتگی است.
این هنرمند تأکید کرد: به نظر من آدمها برای همین به دنیا میآیند؛ ما غافل شدیم. خدا یک چشمه کوچک به ما نشان داد وقتی ویروسی که با چشم هم دیده نمیشود، یک دنیا را به هم میریزد و تازه متوجه میشویم که ای داد بی داد چقدر میتوانستیم همدلی کنیم و عشق بورزیم. معرفت معنا و مفهومی دارد. مردم معلمان ما هستند؛ ما سر سفرهای بزرگ شدیم که غذا را بین همسایگان تقسیم میکردند. ما از اینها غافل شده بودیم و الان مینشینیم و فکر میکنیم که زندگی چقدر ارزشمند است. چقدر از آن غافلیم. یک قطره نور در دریای تاریکی میتوانست دریای ما باشد. یک لحظه آفتاب در هوای سرد، غنیمت میتوانست باشد. خیلی چیزها را خدا برای ما فراهم کرده بود اما روی کره خاکی گردن کلفتی و برو و بیا و قدرت طلبی میشد.
انتهای پیام/