به گزارش خبرنگار اقتصادی خبرگزاری تسنیم ، عبدالرضا گلپایکانی معاون شهرسازی و معماری شهردار تهران از برنامه هایی رونمایی کرد که نشان داد؛ ما بیهوده فکر می کنیم که از آمریکایی ها در کاهش شدید فاصله فناوری با ارسال ماهواره به فضا و در مدار قرار دادن آن؛ پیش افتاده و سالی 10 کیلومتر به سمت ماورا جو پر کشیده ایم.
زندگی که فقط پرتاب ماهواره و در مدار قرار دادن آن نیست، زندگی از خانه و محل سکونت آغاز می شود و طراحان این برنامه های فضایی درخشان هم بالاخره باید در جایی سکنی گزینند.
گلپایکانی معاون شهرسازی و معماری شهردار تهران از برنامه هایی سخن گفت که دکترین کلان تر و مهمتری را نشان می دهد و آن هم چیزی نیست جز بدترین نوع مدیریت منابع که نتیجه آن تلخ کردن کام مردم با سخت شدن شرایط زندگی و تبدیل شدن ظاهر شهرهای ایران؛ به خصوص تهران؛ به ساختاری مکعب مکعب و بی روح است. نه زندگی اسلامی-ایرانی و نه اصلا زندگی انسانی!
توجه به نکات مطرح شده توسط گلپایگانی نشان می دهد که تصمیم گیران مسکن کشور به درست کردن ظاهر کار فکر اساسی کرده و جواب هایی سر هم بندی شده برای ارائه به مردم در آستین دارند.
این مدیر ارشد مسکن کشور می گوید: افرادی که نگران هستند که مقیاس 35 متری با سبک زندگی و فرهنگ ایرانی همخوانی ندارد، باید به محله کن سری بزنند که خانهها کوچک است، اما دقیقاً مانند معماری ایرانی و سبک فرهنگ ایرانی ساخته شده است... طبق این طرح به هر ساختمان اجازه داده شده تا 20 درصد واحدهایش را کوچک مقیاس و حداکثر 35 متر بسازد.
یعنی حداکثر 35 متر و نه الزاما 35 متر! و جالب اینکه به محله کن ارجاع داده می شود که نوع مدرنتر حلبی آباد و حاشیه نشینی است که تصویر آنرا می توانید مشاهده کنید.
تصویر پایین محله کن را نشان می دهد که از نظر معاون شهرداری تهران نمونه سبک زندگی ایرانی و اسلامی است.
از برنامه فضایی تا قفس خانه های 35 متری
در آمریکا 95 درصد خانه ها به صورت ویلایی ساخته می شود و در 30 سال گذشته هر ساله به طور متوسط 1 متر بر میانگین فضای زندگی آمریکایی ها اضافه شده است. یعنی میانگین خانه های آمریکایی ها 30 متر بیش از نسل قبل در 30 سال گذشته است.
درحالیکه جمعیت آمریکا براساس سرشماری سال 1990 حدود 248 میلیون نفر بود که هم اکنون به 330 میلیون نفر رسیده است، خانه های مردم را به بهانه افزایش جمعیت کوچک نکرده اند. یعنی به اندازه جمعیت کنونی ایران در 30 سال گذشته بر جمعیت ایالات متحده افزوده شده و وضع متراژ مسکن مردم بهتر از قبل است.
واکنش سیاستگذاران آمریکایی به این افزایش جمعیت افزایش سرانه زندگی بوده است و چه بسا رابطه علّی و معلولی به صورت امکان زندگی در فضای بهتر و میل به افزایش جمعیت بیشتر وجود داشته باشد.
این گزاره را می توان با سیاست عباس آخوندی، غلامحسین کرباسچی و هم اکنون پیروز حناچی مقایسه کرد که هر روز خواب جدیدی برای محل زندگی مردم ایران می بینند.
در رقابت های انتخاباتی سال 1376، عبدالله جاسبی یار غار رئیس جمهور وقت و رئیس 30 ساله دانشگاه آزاد از طرح خود برای ساختن آپارتمان های 75 متری گفت که کسی باور نمی کرد عملیاتی شود(در آن مقطع در اکثریت قریب به اتفاق شهرهای ایران آپارتمان پدیده ای ناشناخته بود و مردم در خانه های ویلایی زندگی می کردند)، اما این برنامه نه تنها عملیاتی شد، بلکه قرار است به 35 متر کاهش داده شود.
درحالیکه ایران نیز مانند آمریکا کشوری پهناور با تنوع اقلیمی است، سیاست مسکن آن از سال 1370 بی تناسب با شرایط خود و مانند ژاپن و حتی بدتر از ژاپن طراحی شده است که کشوری با جمعیت 126 میلیون نفری و مساحت تقریباً 378 هزار کیلومتر مربعی متشکل از هزاران جزیره بلااستفاده است.
مقایسه سیاست فضایی کشور با سیاست مسکن نشان می دهد که مدیریت غلط افراد کارنابالد و ... چه بر سر مردم می آورد. در جریان زلزله سرپل ذهاب نیروهای جهادی توانستند به راحتی و با استفاده از فناوری های نو کارهایی ظاهرا غیرممکن(با منطق مدیریت شهرداری تهران) را به راحتی عملیاتی کنند.
مهندس سعید قاسمی متولی ساخت مسکن در مناطق زلزلهزده با فناوریهای نو میگوید، در روشی که وی و جهادگران بهکار گرفتهاند هر متر مسکن با کیفیت بسیار مناسب(با استانداردهای روز جهانی) با قیمت 550 هزار تومان و در کمتر از یک ماه آماده میشود، یعنی اگر نه از وام بانکی خبری باشد و نه از سایر روشهای بانکمحور برای خرید خانه؛ میتوان با کمتر از 100 میلیون تومان سطح رفاه مردم ایران را با خانه ای مدرن و باهویت چندین برابر افزایش داد.
بهتر است از جناب گلپایگانی سوال شود که چرا ایشان به جای طرح ریزی های پیچیده در تاریکخانه های شهرداری تهران برای فرستادن مردم ایران به درون قفس های 35 متری، فکری برای به روزرسانی روش های ساخت مسکن نمی کند تا جلوی ساخت و ساز با آجرهای باستانی را بگیرد.
مقایسه وضعیت برنامه های فضایی کشور با مدیریت شهرداری تهران و سیاستگذاران مسکن کشور در 40 سال اخیر نشان می دهد که چرا در فضا 420 کیلومتر به پرواز درآمده ایم و در زمین هر سال 1 متر کوچکتر می شویم؛ و در واقع امر، 60 بر صفر؛ هر سال 1 متر اضافه شدن به مسکن آمریکایی ها و 1 متر کوچک شدن مسکن ایرانی ها؛ از ایالات متحده عقبتر هستیم.
انتهای پیام/