به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، درام و هنر قصهنویسی بهمثابه پیریزی فیلم و سریال است. این فیلمنامه قوی و محکم است که میتواند هم مخاطب را جذب کند و هم به عوامل و بازیگران نیروی لازم برای ایفای کار خوب و هنرمندانه بدهد.
آنچه در سریالهای شبکه نمایش خانگی میبینیم نشان میدهد که در برخی از آنان مانند «دل» آنقدر قصه خستهکننده و دلزننده است که در هر قسمت بهسختی یک اتفاق مهم و گره ویژه رخ میدهد. عموم آنها از فراز و نشیب برخوردار نیست و حتی میتوان بعضاً یکی در میان و حتی دو تا در میان قسمتهای این سریال را دید بدون اینکه چیزی را از دست بدهیم. آنقدر در ابتدا و انتهای اپیزودهای سریال آنچه گذشت و آنچه خواهیم دید تماشا میکنیم که میتوانیم تمام سریال را با این دو روایت کوتاه ابتدا و انتهای اثر تماشا کنیم.
این معضل نشان میدهد که نویسندگان این دست از آثار شبکه نمایش خانگی اول، ایده و سوژه جذابی سراغ نداشتند، دوم، پیرنگ اصلی و فرعی جدی بهمعنای طراحی و ساختار کامل در نظر نداشتند و سوم، ارتباط اجزای قصه با یکدیگر آنقدر دارای شکاف است که برای مرتبط کردن آنها با یکدیگر و بهدست آوردن انسجام دچار سردرگمی بهعنوان یکی از اصلیترین عوارض داستاننویسی شده است.
آنقدر این موضوع فاجعه است که بازی بازیگران خوب و توانمند آن دیده نمیشود چون دیالوگ خاصی ندارند و قرار نیست حرکت خاصی بکنند، آنها فقط نظارهگر اتفاقات ساده و معمولی مانند غذا خوردن، پیادهروی، ماشینسواری، امضا کردن اوراق و شمردن اسکناس و گریهکردن برای عشقشانند.
اما نکته قابل ذکر و مهم این است که چرا باید چنین سریالی و امثال آن دارای هزینههای هنگفت حتی در بخش نویسندگی و فیلمنامهنویسی داشته باشد. طبق مصوباتی که کانون فیلمنامهنویسان دارند دستمزد نویسندگی برای هر قسمت در شبکه نمایش خانگی بین 10 تا 30 میلیون تومان است، رقمی که البته سقف آن را امثال پیمان قاسمخانی برای «هیولا» گرفتند که البته از نظر قدرت داستان و فیلمنامه قابل مقایسه با دل نیست. با این حساب اگر متوسط 15 میلیون تومان برای هر قسمت از سریالی مانند دل در نظر بگیریم تا اینجای کار تقریباً 300 میلیون تومان کسب کردند، آیا این رقم برای داستانی به این کسالتباری منصفانه است؟
به این ترتیب شاید لازم باشد تا شورای مرکزی انجمن صنفی فیلمنامهنویسان نسبت به این موضوع کمی حساس شود تا ضمن نقد و بررسی چرایی ضعف فیلمنامه در این آثار به فکر تقویت و فیلترینگی برای انتخاب نویسندگان سریالهای شبکه نمایش خانگی باشد تا رونق به دنیای قصه و درام در شبکه نمایش خانگی برگردد.
در این خصوص امیر وفایی نویسنده طنز تلویزیون و شبکه نمایش خانگی معتقد است: تا زمانی که سیاستگذاری درستی برای این حوزه طراحی نشود اوضاع به همین روال است. واقعیت این است که نمیتوان تنها کارگردان و نویسنده سریالها را مقصر دانست. در ابتدا این مدیران فرهنگیاند که باید تصمیمات درست بگیرند. زمانی که یکسری محدودیت و حساسیتهای بیمورد را در تلویزیون درنظر بگیریم و بعد عدم آن محدودیتها را در شبکه نمایش خانگی اجرا کنیم تا مخاطبی که مثلاً فلان آهنگ را که در تلویزیون نمیشنود در شبکه نمایش خانگی گوش کند، با چنین شرایطی روبهرو میشویم که در آن با سریالهای عاشقانه آبکی 50قسمتی روبهرو میشویم.
وی در ادامه میگوید: «چیزی که جالب است این است که برخی از همان مدیران تلویزیونی در شبکه نمایش خانگی نیز حضور دارند و همان محدودیتهایی را که در تلویزیون ایجاد میکنند در شبکه نمایش برمیدارند. زمانی که مدیر ما برایش مهم نباشد که چهچیزی در منازل مردم پخش شود نتیجه این میشود که نویسندهای که مثل هر فرد دیگر پول درآوردن را دوست دارد با قبول کار ساده و معمولی پول خوبی به جیب بزند. اینگونه است که سلیقه مردم در امر فیلم و سریال خراب میشود و بهجای تماشای آثار خوب و سالم و جذاب کارهای سطحی را میبینند».
نویسنده «شوخی کردم» و «عطسه» در پایان اشاره کرد که «زمانی که دغدغه مدیر ما و اولویت او کار خوب برای مردم باشد میتوان به فیلمنامههایی امیدوار بود که جذاب و دارای قلاب برای مخاطب باشد؛ وقتی که تصمیمساز حوزه فرهنگی ما کار ضعیف را دید و یقه کارگردان را گرفت که "چرا کاری به این بدی ساختی؟"، آن وقت جای نویسنده و کارگردانهای سطحی با قوی جابهجا میشود.»
البته مطالب فوق بهمعنای سلب مسئولیت از هیچ نویسنده و کارگردانی نیست اما بدون شک حوزه شبکه نمایش خانگی زمانی به قدرت و جدیت فوق میرسد که وزارت فرهنگ و در پیشانی آن سازمان سینمایی اهتمام و نظارت دقیقی نهتنها از نظر فرهنگی و محتوایی بلکه از نظر فنی و کیفی بر آثار این حوزه داشته باشد.
امروز صف دانلود سریالهای خارجی از هر وقت دیگری ترافیک بیشتری دارد، چه در VODهای داخلی و چه در سایتهای دانلود غیررسمی. این موضوع نشاندهنده آن است که عطش جوان ایرانی برای سرگرمی خوب و جذاب از طریق این سریالها فراهم شده است اما سریالهای داخلی ما با وجود هزینه فراوان از جذابیت و کیفیت لازم برخوردار نیست.
انتهای پیام/+