به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، حزن عجیبی دارد این روز دهم ماه مبارک رمضان؛ حزنی که بعد از گذشت بیش از 1400 سال هنوز هم حس میشود، غمی سنگین که سینۀ گشادۀ رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم را به تنگ آورد، حزنی که صورت همیشه بشّاش و تبسّم همیشه بر لب رسول مهربانیها را برچید و به جایش گره بر پیشانی نورانیاش انداخت.
رحلت جانسوز بانوی بزرگ جهان اسلام، همسر بزرگوار رسولالله (ص) و مادر گرامی و با فضیلت حضرت فاطمه زهراء سلاماللهعلیها و حامی و پشتیبان اسلام؛ حضرت خدیجۀ کبری سلاماللهعلیها، چنان گران آمد که سال دهم بعثت را "عام الحزن" رسول خدا نامیدند.
مادر اسلام از این دنیای فانی رخت بربست با کولهباری مملو از اعمال صالح، با توشهای فراوان که موجب شیفته شدنش شده بود، مادر اسلام رفت در حالی که حتی کفنی برای خود نداشت.
مادر اسلام رفت با قلبی مطمئن و دلی آرام، اما آنچه برایم بسیار زیبا جلوه میکند آخرین کاری است که او در این دنیا انجام داد و سپس به دیدار معشوق شتافت. آری! خدیجۀ کبری بعد از آنکه نماز فریضهاش را به همراه پیامبر اکرم(ص) اقامه کرد، جان به جان آفرین تسلیم کرد.
به حقیقت او از متوکلان درگاه ربوبی بود، او از فائزان و کامروایان حضرت دوست بود، او از مقرّبان درگاه احدیت بود و در نهایت با جهاد و تلاشش آنچه را میجست یافت و این ما هستیم که در این روز باید بخواهیم آنچه را که او بدان دست یافته است.
بار دیگر دعای روز دهم ماه مبارک رمضان را میخوانیم:
اللَّهُمَّ اجْعَلْنِی فِیهِ مِنَ الْمُتَوَكِّلِینَ عَلَیْكَ، وَ اجْعَلْنِی فِیهِ مِنَ الْفَائِزِینَ لَدَیْكَ، وَ اجْعَلْنِی فِیهِ مِنَ الْمُقَرَّبِینَ إِلَیْكَ، بِإِحْسَانِكَ یَا غَایَةَ الطَّالِبِینَ؛ خدایا مرا در این ماه از توکل کنندگان، و از رستگاران نزد خود، و از مقرّبان درگاهت قرار بده، به احسانت ای هدف جویندگان.
* حجتالاسلام احمد صادقی علویجه، استاد حوزه و دانشگاه
انتهای پیام/