به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، هنر متعالی همواره در طول تاریخ رسانهای برای انتقال مفاهیم و اندیشههای ناب معرفتی است و در میان تمام هنرها، شعر همواره بزگترین رسالت را در این زمینه بر دوش داشته است. گواه آن هم میتواند ابیاتی باشد که واقعهای را در دل تاریخ زنده نگاه میدارند و با ترسیم حقیقت، جبهه حق و باطل را مشخص میکنند. شاعرانی که اینگونه شعر را باور کردهاند، همواره میکوشند از قریحه خود در حساسترین مواقع به بهترین نحو بهره ببرند و آثاری خلق کنند که بجا و تأثیرگذار باشد.
نمونهای از این دست از شاعران در خیل کاروان شعر و ادب کم نبوده و نیستند؛ شاعرانی که صداقت و حقیقت را به ثمن بخس معاوضه نکردند. بخش قابل توجهی از این روشنگری، بر دوش سرودههای آیینی است؛ سرودههایی که در آن شاعر با کلام و کلمه حقیقت را حفظ کرده و اندیشهای را به جهان معرفی میکند. در میان سرودههای آیینی و مطالبی که با این مضمون منتشر شده، بخش قابل توجهی به سیره امام علی(ع) اختصاص دارد. سرودههایی که منحصر به شیعیان نیست و هرکدام کوشیدهاند تا جمالی از سیمای علی(ع) را در آینه کلام خود نشان دهند.
سروده ذیل از جمله این اشعار است که بنا به گفته برخی از منابع از امام شافعی در فضائل امیرالمؤمنین، علی(ع) است. هرچند برخی این ابیات را منسوب به ابونواس، از شاعران مطرح قرن دوم هجری میدانند. قطعهای که در آن به جایگاه امام علی(ع) اشاره میشود:
قیل لی قل فی علی مدحاً
مدحه یخمد ناراً مؤصدة
قلتُ لا أقدر فی مدح امرءٍ
ضلَّ ذو اللبَّ إلی أن عبَده
و النبی المصطفی قال لنا
لیلة المعراج لمّا صعده
وضع الله بکتفی یده
فاحس القلبُ أن قد برده
وَ علیّ واضع أقدامَه
فی محلٍ وضع الله یَده
ایرج میرزا، از جمله شاعران عصر قاجار و اوایل پهلوی، در قطعهای سروده بالا را با زبانی فخیم، به صورت منظوم ترجمه کرده است که در ادامه میخوانید:
اندر خبر بُوَد که نبی شاهِ حقپرست
چون سویِ عرش در شبِ معراج رخت بست
بر مسندِ دَنی فَتدَلّی نِهاد پای
دستی ز غیب آمد و بر پشتِ او نشست
چون دستِ حق بُد و اثرِ لطف دوست بود
از فرطِ شادمانی مدهوش گشت و مست
گویند پا نهاد به دوشِ نَبی علی
از طاقِ کعبه خاست چو اصنام را شِکست
جاه و جلال بینْ که یَدُالله پا نهاد
آنجا که حقّ نِهاد به صد احترامْ دست
انتهای پیام/