یادداشت| آن نام بامسمّا

خبرگزاری تسنیم، محمدکاظم کاظمی:

گفتم حالا یک امتحانی می‌کنیم. ضرر ندارد. پیام دادم و دیدم که ایشان جواب داد. شمارۀ تلفن او را از زمانی داشتم که مسئول دفتر آفرینش‌های ادبی حوزۀ هنری بود و در آن دوره بسیار هم برای ادبیات مهاجر خدمت کرده بود. در واقع بعد از حاج سعید فلاح‌پور فترتی در زمینۀ ارتباط ما با حوزۀ هنری ایجاد شد که تا دورۀ مسئولیت محسن مؤمنی شریف ادامه یافت و در دوران ایشان باز فعالیت‌های ما رنگ و رونقی یافت و البته محمدحسین جعفریان در این میان بسیار مؤثر بود. مجلۀ «درّ دری» بعد از یک دوره توقف، با حمایت حوزۀ هنری منتشر شد. دو سه عنوان کتاب از من در این دوره منتشر شد و بعضی کارهای دیگر از این قبیل.

بله، می‌گفتم که وقتی محسن مؤمنی از مسئولیت آفرینش‌های ادبی به مسئولیت کل حوزۀ هنری رسیده بود، دیگر تصور نمی‌کردم باز هم با همان شماره تلفن در دسترس باشد و چنین سریع هم پاسخ دهد.

دورۀ ریاست ایشان بر حوزۀ هنری هم برای ادبیات ما بسیار بابرکت بود. دفتر فارسی‌زبانان حوزۀ هنری ابتدا با مسئولیت محمدحسین جعفریان شکل گرفت و سپس با مسئولیت علی‌رضا قزوه و سپس ابوطالب مظفری ادامه یافت و بدین ترتیب مؤسسۀ درّ دری هم که محل استقرار دفتر در مشهد بود، توانست با حمایت‌های حوزۀ هنری از تعطیلی نجات یابد. درّ دری خانۀ هنرمندان مهاجر در مشهد است و اگر تعطیل می‌شد ما یکی از کانون‌های خوب را از دست داده بودیم. البته در این میان مسئولان وقت حوزۀ هنری مشهد هم همواره یاریگر بودند.

من هیچ‌وقت محسن مؤمنی شریف را «رئیس حوزۀ هنری» تصور نکردم، نه از این جهت که رئیس نیرومندی نباشد، بلکه از این جهت که هیچ‌وقت شکوه و تبختر ریاست را نداشت. همواره متواضع و خوش‌برخورد بود و شایستۀ هر سه بخش نام بامسمّای خویش «محسن مؤمنی شریف».

امیدوارم که دوران بازنشستگی او نیز همچون دوران ریاستش بابرکت باشد. نمی‌گویم آرزو می‌کنم برود و دوباره به علاقه‌مندی‌های ذوقی‌اش برسد و داستان بنویسد. داستان هم البته خوب است، ولی امیدوارم که در هر جایی هست، سایه‌اش بر سر هنر و ادبیات این وطن فرهنگی پایدار باشد.

انتهای پیام/