به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری تسنیم ؛ آسیبهایی که بحران کرونا به بدنه اقتصادی مشاغل مختلف وارد کرد شاید تا میزانی، غیرقابل جبران بوده و نیازمند گذر زمان است.
این آسیبها، اغلب عمومیت داشته و تنها به یک حرفه یا شغل خاص محدود نمیشود؛ در بین مشاغل اما برخی بیش از سایرین آسیب دیدهاند و آثار اقتصادی کرونا بیشتر به فعالان آن حرفه لطمه زده است که رسانهها همواره تلاش کردند این آسیبها را بازگو کرده و راه حلی برای مشکل پیدا کنند.
اما خود رسانهها و خبرنگاران فعال در آنها هم آسیبهای زیادی دیدند و کمتر رسانهای بود که به این موضوع توجه داشته و مشکلات خود خبرنگاران را بازگو کند؛ خبرنگار همواره برای بیان مشکلات جامعه از رسانهای که در آن مشغول به کار است استفاده میکند اما اگر خود آن رسانه در حق خبرنگار اجحافی داشته باشد دیگر امکان بازگو کردن مشکلات برای او وجود نخواهد داشت چرا که دیگر خبرنگار رسانهای برای بیان مشکلاتش ندارد و بدیهی است رسانه مربوطه حاضر نیست انتقادات علیه خود را منتشر کند.
در هیاهوی بحران کرونا اما خبرنگاران زیادی بیکار شدند و حتی به دلیل تهیه گزارش، مبتلا به این ویروس شدند اما این مشکلات و بیکاریها در میان هیاهوی کرونا شنیده نشد.
امنیت شغلی پاشنه آشیل فعالان رسانه
برخی روزنامهها در این ایام به بهانه مشکلات کاغذ و مباحث اقتصادی اقدام به تعدیل نیرو کردند و مانع از ادامه همکاری خبرنگاران با رسانه شدند؛ امنیت شغلی خبرنگاران همیشه پاشنه آشیل فعالان این عرصه بوده و بحرانهای اقتصادی ناشی از کرونا هم به این فقدان امنیت دامن زد.
در این شرایط، تعداد قابل ملاحظهای روزنامههای مستقل و حتی برخی روزنامههای وابسته به نهادهای عمومی، مثل روزنامههای شرق، اعتماد، ابتکار، جهان صنعت، شهروند و ... به عنوان نخستین راه برای کاهش هزینهها و امکان بقا، اقدام به اخراج یا تعدیل تعدادی از روزنامهنگاران خود کردهاند.
در شرایط خاص کشور بیشتر مشاغل چشم امیدشان به حمایتهای دولتی بود، به عنوان مثال وزارت میراث فرهنگی و گردشگری تسهیلات و مزایایی برای فعالان این بخش در نظر گرفت تا بتوانند به ادامه فعالیت بپردازند یا معاونت علمی ریاست جمهوری از طریق صندوق نوآوری و شکوفایی و پارکهای فناوری از شرکتهای دانشبنیان و استارتاپها حمایت لازم را به عمل آورد.
اما اقدامی از معاونت مطبوعاتی کشور شاهد نبودیم و تنها چند وعده برای حمایت از مطبوعات اعلام شد، اینکه چقدر از این وعدهها محقق شد، هنوز معلوم نیست اما آنچه مشخص است وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و معاونت مطبوعاتی اقدامات مناسب و حمایتی از مطبوعات نداشته و نتوانستند مانع از اخراج خبرنگاران از رسانهها شوند.
اما اقدامی از معاونت مطبوعاتی کشور شاهد نبودیم و تنها چند وعده برای حمایت از مطبوعات اعلام شد، اینکه چقدر از این وعدهها محقق شد هنوز معلوم نیست.
بعد از نهادهای دولتی، برخی روزنامهنگاران نسبت به عملکرد انجمن صنفی روزنامهنگاران استان تهران در انجام اقدامات حمایتی از خبرنگاران انتقاداتی وارد کردند.
100 روزنامهنگار تهرانی با انتشار بیانیهای خطاب به انجمن صنفی روزنامهنگاران استان تهران، خواستار شفافیت این نهاد شدند؛ در بخشهایی از بیانیهی آنها به اخراجِ خبرنگاران اشاره شده و آمده است: انجمن صنفی روزنامهنگاران استان تهران، به استناد ترکیبِ بعضاً کارفرمایی هیئت مدیره، عملکرد و مواضعش در قِبال بیثباتی قراردادهای کاری، دستمزدهای کم و غیرقانونی و اخراجها از ماهیتِ کارگری خارج شده است.
این 100 روزنامهنگار تاکید کردهاند: این انتظار وجود داشت که انجمن صنفی روزنامهنگاران تهران با نظارت دقیق و پیگیریهای مستمر از ادامه روند نادیده گرفته شدن حقوق روزنامهنگاران چه از سوی همکاران صنفی و چه از سوی نهادهای دیگر جلوگیری کند اما نهتنها این اتفاق رخ نداد بلکه وجود انجمن و ضعف عملکرد آن، امید اهالی رسانه را برای داشتن حمایت صنفی از بین برد.
در بخش دیگری از این بیانیه این سؤال پرسیده شد که «چرا انجمن صنفی روزنامهنگاران تهران گزارش دقیقی از جلسات هیئتمدیره و مذاکرات و تصمیمات اتخاذ شده بهصورت ماهانه و سالانه ارائه نمیدهد؟ بهطور مثال باید ذکر شود که چگونه انجمن مذکور درباره اخراجهای اخیر از جمله اخراج روزنامهنگاران روزنامه شرق تصمیم به صدور بیانیه گرفت و چه کسانی با صدور این بیانیه موافقت و مخالفت کردند.»
این روزنامهنگاران همچنین پرسیدهاند که «آیا انجمن صنفی روزنامهنگاران تهران در جریان توزیع 100 میلیارد تومان بودجه کرونایی وزارت کار به مطبوعات قرار گرفته است؟! اگر این بودجه توزیع شده چرا انجمن با وجود اخراجها، سکوت کرده و آیا توانسته بر توزیع عادلانه آن نظارت کند؟ و اگر هم این بودجه اساساً توزیع نشده چرا انجمن اجازه میدهد که با تبلیغ چنین اقدامی از عنوان کمک به روزنامهنگاران سوءاستفاده شود؟!»
درست است که روزنامهنگاری در یک سال اخیر بیش از سایر زمانها دچار مشکل شده است اما راه برونرفت از این مشکلات تعدیل نیرو و اخراج کارکنان نیست؛ آن هم تعدیل نیروی خبرنگارانی که همواره حقوق سایر اقشار جامعه را مطالبه کردهاند و از مطالبه حقوق به حق خود بازماندهاند.
انتهای پیام/