به گزارش گروه بینالملل خبرگزاری تسنیم، روزنامه "تاگس شاو" آلمان در مطلبی به وضعیت فاجعه بار پناهندگان در اردوگاه پر ازدحام موریا در جزایر یونان به ویژه در دوران بحران کرونا پرداخته و آن را منطقهای فراموش شده دانست.
در این گزارش آمده است: حدود 4 ماه است که اردوگاه موریا به دلیل قرنطینه ارتباط خود با جهان خارج را کاملا قطع کرده است. ساکنان این منطقه می ترسند که به دست فراموشی سپرده شوند و اعلام کمک های آنلاین می فرستند.
امید علیزاده از ساکنان این اردوگاه است که آرزو دارد برای چند ساعتی از آن نجات پیدا کند، اما امکان آن وجود ندارد. حدود 4 ماه است که این اردوگاه در حالت قرنطینه قرار داشته و ساکنان حق خروج از آن را ندارند. همچنان تا 19 جولای ( 29 تیر ماه) این قرنطینه ادامه خواهد داشت.
علیزاده می گوید: شاید این قرنطینه تمدید شود و شاید هم نه. اما این قرنطینه برای ساکنان این منطقه بسیار دشوار است. این وحشتناک است که آن ها هرگز نتوانند این اردوگاه را ترک کنند. این وضعیت ساکنان اردوگاه را دیوانه می کند. آن ها احساس می کنند محاصره شده و توسط جهانیان فراموش شده اند. برخی ها مدت 2 الی 3 سال است که در این منطقه زندگی می کنند. موریا یک منطقه فراموش شده است و مردم آن فراموش شده اند.
برخی از ساکنان اردوگاه پناهندگان موریا برای اینکه کاملا به دست فراموشی سپرده نشوند اعلام کمک های شخصی را در شبکه ها قرار می دهند.
یکی از این درخواست های کمک این طور نوشته شده : "سلام، ما از افغانستان به اینجا آمدهایم. ما 3 زن هستیم و اینجا با دختر هفت سالهام در چادر زندگی می کنیم. هر شب اینجا در اردوگاه موریا جنگ و درگیری وجود دارد، بعضی وقت ها افراد حتی با چاقو به یکدیگر حمله می کنند. ما احساس ناامنی می کنیم. موریا جهنمی روی کره زمین است. ما از سازمان ملل می خواهیم به ما کمک کند."
یک فرد دیگر درخواست کننده کمک یک مرد جوان در چادر است که دو پسر خردسال دارد. وی این طور نوشته است: "من در دوران جنگ متولد شدهام و در جنگ بزرگ شدهام. کودکان من هم در دوران جنگ به دنیا آمدهاند و من نمی خواهم که آن ها در دوران جنگ بزرگ شده و به افراط گرایی کشیده شوند. بنابراین من اینجا هستم. من از اتحادیه اروپا درخواست می کنم ما را به عنوان پناهنده بپذیرند تا فرزندان من بتوانند اینجا تحصیل کنند و بتوانند از مسیر خوبی وارد جامعه شوند."
حدود 15 هزارنفر در اردوگاه موریا درخواست کمک دارند. اما آن ها این حس را دارند که اروپا صدای آن ها را نمی شنود.
اردوگاه موریا بیش از 5 برابر ظرفیت خود پناهنده دارد. تنها تعداد کمی از پناهندگان در کانتینرهای اردوگاه زندگی می کنند. بقیه آن ها مجبور شدهاند در اطراف اردوگاه و در باغ های زیتون چادرهای خود را برپا کرده و یا سقفی برای خود بسازند. آن ها رویای یک زندگی معمولی در اروپا را در سر می پرورانند.
علیزاده همچنین می گوید در این اردوگاه هیچ امکان آموزشی برای کودکان وجود ندارد.
وی که اهل افغانستان بوده و در نوامبر سال گذشته با همسر و پسر کوچکش به این اردوگاه آمده است می گوید موریا همواره بد بوده است و بدتر هم می شود. این وحشتناک است که همه اوقات زندگی ات را در یک چادر بگذرانی. داخل چادر ها خیلی گرمتر از بیرون آن است.
علیزاده می گوید همچنان باید تا آگوست سال 2021 منتظر بماند تا به درخواست پناهندگی او رسیدگی شود.
انتهای پیام/