به گزارش خبرگزاری تسنیم، استیون جرارد میگوید نسل طلایی تیم ملی انگلیس در ابتدای قرن بیستویکم که از وجود ستارههایی مانند خود او، فرانک لمپارد، وین رونی و دیوید بکام بهره میبرد، با داشتن یک سرمربی تأثیرگذار مانند یورگن کلوپ، پپ گواردیولا یا ژوزه مورینیو میتوانست حداقل یک قهرمانی کسب کند. تیم ملی انگلیس تا پیش از جام جهانی 2018 انگلیس که در آن چهارم شد، 22 سال بود که نمیتوانست از مرحله یک چهارم نهایی یک تورنمنت بزرگ بینالمللی بالاتر برود.
جرارد در این باره به پادکست «Match of the day Top 10» شبکه BBC گفت: من وقتی به گذشته تیم ملی انگلیس نگاه میکنم کلی حسرت میخورم. دیدن آن تیم با آن همه بازیکن فوقالعاده در آن سالها که گاهی اوقات به کسب افتخار نزدیک میشد، اما در نهایت نتوانست چیزی ببرد حسرتبرانگیز است. با این وجود نمیتوان از آن فرار کرد. واقعیت این است که ما ضعیفتر از چیزی که انتظار میرفت، بازی کردیم.
جرارد افزود: در آن زمان ما یک مربی میخواستیم که شخصیت و جایگاهش از تمام بازیکنان تیم بزرگتر باشد. آن زمان هم مربیانی از این دست بودند. مثل رافا بنیتس، اما شاید او نمیخواست که در آن مقطع سرمربی یک تیم ملی شود. الان میبینم مربیانی که از تیمشان بزرگتر هستند. مانند کلوپ، مورینیو و گواردیولا. به نظرم اگر آن زمان هم یکی مانند این مربیان وجود داشت که از بازیکنان نسل طلایی انگلیس بزرگتر بود، میتوانست تصمیماتی قاطعتر و از آن بازیکنان بازیهای بهتری بگیرد. البته این نظر من است.
لیورپول امسال بعد از سه دهه ناکامی سرانجام موفق شد لیگ برتر انگلیس را فتح کند. کاپیتان سابق لیورپولیها در پاسخ به اینکه به نظر او تأثیرگذارترین بازیکنان در رقم خوردن این موفقیت برای قرمزهای مرسیساید کدام یک از اعضای تیم کلوپ بودهاند، گفت: به نظر من به دلایلی کاملاً مشخص دو قطعه اصلی پازل پیچیده موفقیت لیورپول بودند، دروازهبان این تیم آلیسون بکر و مدافع میانی آن فیرجیل فندایک. به نظر من لیورپول قبل از آمدن این دو نفر هم تیم خوبی بود، اما با ورود آنها این تیم رسماً به یک تیم در کلاس جهانی تبدیل شد و پازل نیمه تمام، کامل شد. آنها بیچون و چرا استثنایی بودند.
جرارد در بخشی دیگر از مصاحبهاش به خاطرات دوران بازیگری خود در لیورپول اشاره داشت. وی راجع به یکی از مهمترین بخشهای آن، همتیمی بودن با لوئیس سوارس صحبت کرد.
او گفت: معمولاً وقتی تیم ما مهاجمان جدیدی به خدمت میگرفت، آنها برای بازیکنان قدیمیتر تیم مانند جیمی کاراگر احترام فراوانی قائل بودند و با آنها تعارف داشتند. سوارس اما با هیچکس تعارف نداشت و در تمرینات احترام را کنار میگذاشت. البته احترام از جنبه ورزشی و خوب قضیه. ما بلافاصله بعد از ورودش به تیممان متوجه شدیم که سوارس برای لیورپول بازیکنی طراز اول خواهد شد. طرز تمرین کردن سوارس مقابل همتیمیهایش و جدی گرفتن تمرینات سبب تغییر برخی چیزها در تیم ما شد و بعد از آن چیزهایی را در تمرینات میدیدم که معمولاً شما در تمرینات شاهدش نیستید.
انتهای پیام/