به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، روز هشتم ذیالحجه مصادف با آغاز برنامه حرکت امام حسین علیهالسلام از مکه به سوی کربلا بود؛ حرکتی که مبتنی بر مشیت خداوند متعال و دستور رسول گرامی اسلام (ص) بود تا به این ترتیب با سرنوشتی رقم بخورد که امت اسلام بیدار شود و قلبهای قساوتگرفته آنها را از تاریکی ظلم أمویت رهایی بخشد و از دیگر سو مسیر رشد و شکوفایی شیعه تا آیندگان روشن و شفاف شود. قیامی که بنا بود طریقه حرکت بر صراط مستقیم مبتنی بر الگوی کاروان حسینی پیش روی شیعه قرار گیرد.
در کنار این مسائل، یکسری اسباب ظاهری همچون تهدیدهای امویان مزید بر علت شد تا امام حسین (ع) قیام خویش را تسریع بخشند. تهدیدهایی که بر جان امام در مکه وجود داشت، در سخنان آن حضرت فراوان منعکس شده است؛ همچنان که امام حسین علیه السلام درباره بنی امیه فرمود: «به خدا سوگند آنان مرا رها نخواهند کرد، تا اینکه روحم را از بدنم جدا کنند و آنگاه که این کار را کردند، خدای تعالی کسی را بر آنان مسلط کند که آنان را ذلیل و خوار کند و آنگاه بی ارزشتر از کهنه پارچه حیض زنان شوند.» و این حکم ذلت و خواری بر بنیامیه از سوی امامی صادر شد که از سوی خداوند صاحب حکم ولایی و صاحب شب قدر است و تاریخ نیز بر این مذلت گواه است.
روایت شده است امام(ع) هنگامی که از مکه عزم خروج به سوی عراق را داشتند، خطبهای را بیان فرمودند که به قسمتی از این خطبه اشاره خواهیم کرد: «الْحَمْدُ لِلَّهِ وَ مَا شَاءَ اللَّهُ وَ لَا حَوْلَ وَ لَا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَى رَسُولِهِ وَ سَلَّمَ خُطَّ الْمَوْتُ عَلَى وُلْدِ آدَمَ مَخَطَّ الْقِلَادَةِ عَلَى جِیدِ الْفَتَاةِ وَ مَا أَوْلَهَنِی إِلَى أَسْلَافِی اشْتِیَاقَ یَعْقُوبَ إِلَى یُوسُفَ وَ خُیِّرَ لِی مَصْرَعٌ أَنَا لَاقِیهِ کَأَنِّی بِأَوْصَالِی تَتَقَطَّعُهَا عَسَلَانُ الْفَلَوَاتِ بَیْنَ النَّوَاوِیسِ وَ کَرْبَلَاءَ فَیَمْلَأْنَ مِنِّی أَکْرَاشاً جُوفاً وَ أَجْرِبَةً سُغْباً لَا مَحِیصَ عَنْ یَوْمٍ خُطَّ بِالْقَلَمِ رِضَى اللَّهِ رِضَانَا أَهْلَ الْبَیْتِ نَصْبِرُ عَلَى بَلَائِهِ وَ یُوَفِّینَا أَجْرَ الصَّابِرِینَ لَنْ تَشُذَّ عَنْ رَسُولِ اللَّهِ ص لُحْمَتُهُ وَ هِیَ مَجْمُوعَةٌ لَهُ فِی حَظِیرَةِ الْقُدْسِ تَقَرُّ بِهِمْ عَیْنُهُ وَ یُنْجَزُ بِهِمْ وَعْدُه
الحمدلله و لا قوة إلا باللَّه و صلى اللَّه على رسوله و سلم، مرگ بر گردن آدمیزاده، همانند گردنبندى بر گردن دختران جوان مقدر شده است (مرگ همیشه همراه آدمى است) و اشتیاق من به دیدار گذشتگانم (پدر و مادرم و جدّ و برادرم) همانند اشتیاق یعقوب به دیدار یوسف است. مرا کشتارگاهى مقرّر است که باید آنجا برسم، گویى مىبینم پیوندهاى بدن مرا گرگان بیابانها از هم جدا مىکنند در سرزمینى میان نواویس و کربلا تا رودههاى خالى و انبانهاى گرسنه را از پارههاى تن من پر کنند، آدمى از سرنوشت ناگزیر است، ما خاندان رسالت بهرضاى خداوند راضى هستیم و به بلایش شکیبا، و خداوند بهترین پاداش شکیبایان را بما عطا خواهد فرمود؛ هرگز پاره تن رسول خدا از او جدا نشود و همگى در جایگاه قدس در کنار اویند تا دیدهاش با آنان روشن شود و وعده الهى به آنان تحقّق یابد.
بعد فرمود:
مَنْ کانَ باذِلاً فِینا مُهْجَتَهُ وَمُوَطِّناً عَلی لِقاءِ اللهِ نَفْسَهُ فَلْیَرْحَلْ مَعَنا فَإِنّی راحِلٌ مُصْبِحَاً إِنْ شاءَ اللهُ تَعالی؛ آگاه باشید، هر یک از شما که حاضر است در راه ما از خون خویش بگذرد و جانش را در راه لقای پروردگار نثار کند، پس آماده حرکت با ما باشد که من فردا صبح حرکت خواهم کرد، ان شاءالله.»
آنچه از مضمون این خطبه امام بر میآید، اطلاع امام از شهادتشان، خواست خداوند مبنی بر قیام امام حسین(ع) و شرط همراهی با کاروان حسینی است.
انتهایپیام/