«تد گالن کارپنتر»، عضو مطالعات امنیتی اندیشکده کاتو و از سردبیران نشریه «آمریکن کانزروتیو» در این مقاله که در وبسایت این اندیشکده منتشر شد، به بررسی اعتراضات خیابانی علیه الکساندر لوکاشنکو پرداخته که از سال 1994 در بلاروس به عنوان یکی از کشورهای برآمده از ویرانه اتحاد جماهیر شوروی سابق در مسند قدرت بوده و مینویسد: لوکاشنکو غرور و خودپسندی شدیدی دارد که مانع از آن میشود که به عنوان دست نشانده ولادیمیر پوتین باشد اما وی از همپیمانان و شرکای پوتین است و در عوض مسکو نیز کمکهای مالی حیاتی برای سرپا ماندن دولت این کشور در اختیار مینسک قرار میدهد.
در ادامه این گزارش با اشاره به درخواست لوکاشنکو از مسکو برای کمک به این کشور در مقابله با این اعتراضاتی که لوکاشنکو مقصر آن را قدرتهای خارجی میداند، آمده است: کرملین نیز در بیانیهای اعلام آمادگی کرده که به این کشور بر اساس معاهده امنیتی دوجانبه کمک خواهد کرد. ولادیمیر پوتین نیز به صراحت به دولتهای غربی هشدار داده است که از مداخله در بلاروس بپرهیزند.
این مقاله با اشاره به انگیزههای پوتین برای حمایت از بلاروس و این که مقابله با تهدید کنونی در بلاروس میتواند در عین حال پیام محکمی به جناح های مخالف پوتین در داخل این کشور برساند، به مداخله غربیها در این تحولات پرداخت و نوشت: خیلی مهم است که آمریکا و همپیمانان اروپایی آن در پرداختن به اوضاع حساس بلاروس نهایت احتیاط را به خرج دهند. هرچند ناتو ادعای بلاروس مبنی بر لشکرکشی نظامی در مرزهای غربی خود را رد کرده اما یکی از سخنگویان ناتو تأکید کرده که اوضاع بلاروس را از نزدیک رصد میکنند.
در این گزارش تصریح شده است: تحولات کنونی در بلاروس مشابه نابسامانی اوکراین در اواخر 2013 واوایل 2014 است که به برکناری ویکتور یانوکوویچ رئیس جمهور طرفدار روسیه در اوکراین منجر شد. در آن ماجرا آمریکا و اتحادیه اروپا به طرز بیشرمانهای در دفاع از معترضان ضددولتی در اوکراین دخالت کردند حال آن که در آن زمان یانوکوویچ در انتخاباتی پیروز شده بود که بنا بر اذعان اتحادیه اروپا و ناظران بینالمللی، انتخاباتی آزاد و منصفانه توصیف میشد.
در مقاله این اندیشکده آمده است: با وجود مشروعیت انتخابات اوکراین در آن زمان، دولت باراک اوباما به تمجید از اعتراضاتی پرداخت که خواهان برکناری یانوکوویچ بودند درحالی که دو سال تا پایان دوره ریاست جمهوری وی باقی مانده بود. بدتر این که واشنگتن در دخالتی بیشتر در انتخاب، به دولت غربگرای کیاف در آن زمان کمک کرد.
این کارشناس اندیشکده کاتو نوشت: مداخله غرب کرملین را شاکی کرد و مسکو شبه جزیره کریمه را که پایگاه ناوگان راهبردی روسیه در دریای سیاه است، به روسیه الحاق کرد. اقدامی که منجر شد که آمریکا و اروپا در واکنش به آن تحریمهای اقتصادی علیه مسکو اعمال کرده و جنگ سرد نوظهور با این کشور را تشدید کنند.
بنا بر این گزارش، اقدام واشنگتن در اوکراین تحریک آمیز بود و دولت ترامپ میبایست سیاست بهتری این بار درباره بلاروس اتخاذ کند. حتی از نظر سیاسی و دیپلماتیک نیز نزدیک شدن آمریکا به معترضان بلاروس کار غیرعاقلانهای خواهد بود.
این مقاله میافزاید: نکته مهمتر این که رعایت جانب احتیاط به خاطر ملاحظات ژئواستراتژیک حیاتی است. مقامات آمریکایی همواره ادعا کردهاند که مفهوم حوزه نفوذ در روابط بینالملل دیگر جایگاهی ندارد و این امر در سخنان افرادی مثل کاندولیزا رایس و جان کری، وزرای خارجه سابق آمریکا مورد تأکید قرار گرفته است.اما سادهانگاری است اگر تاریخ و منطق در این میان نادیده گرفته شوند چرا که قدرتهای بزرگ تحولاتی که در همسایگان میافتد را مهمتر از اتفاقاتی میدانند که در برخی از مناطق دور دست در داخل آن کشورها اتفاق میافتند.
در انتهای این مقاله آمده است: سران روسیه دلیل دارند که اوکراین و بلاروس را در حوزه نفوذ خود بنامند در حقیقت، این دو کشور در درون هسته مرکزی منطقه امنیتی روسیه قرار دارند و کرملین احتمالا برای مقابله با حضور نظامی بیشتر ناتو در مرزهای خود، منتهای تلاش خود اقدام خواهد کرد و از این رو سیاست خارجی مصلحتاندیشان این است که درباره اوکراین یا بلاروس با احتیاط فراوان عمل کند.
این اندیشکده نوشت: این که بحران دیگری مانند اوکراین با روسیه راه بیندازند آخرین کاری است که سران آمریکا باید سراغ آن بروند و وقتی موضوع ناآرامی بلاروس در میان باشد، آمریکا در این میان حرفی برای گفتن نخواهد داشت.
انتهای پیام/