به گزارش خبرگزاری تسنیم، هیئت رئیسه سازمان لیگ پیشنهاد داد و هیئت رئیسه فدراسیون فوتبال تصویب کرد و ورود بازیکن و مربی خارجی جدید به فوتبال ایران ممنوع شد. اتفاقی که با توجه به بدهیهای سرسامآور و پروندههای زیادی باشگاههای ایرانی در فیفا، به صورت موقت تصمیم مناسبی به شمار میرود اما حالا قیمت مربی و بازیکن ایرانی به شکل فزایندهای افزایش پیدا کرده است. همیشه اینگونه است که وقتی بازار انحصاری شود و از رقابت جلوگیری کنند، شاهد افزایش بیرویه قیمت هستیم، همانطور که حالا ارقام چند ده میلیاردی، در ارتباط دستمزد بازیکنان و مربیان به گوش میرسد.
منع ورود مربی و بازیکن خارجی از چند جهت قابل بررسی است و میتوان به نقاط ضعف و قوت آن پرداخت. یکی از مسائل که قابل بررسی است، به پرونده شکایتها و بدهیهای انباشته شده باشگاههای ایرانی به مربیان و بازیکنان خارجی ارتباط دارد که نفس آنها را گرفته؛ نگرفتن بازیکن و مربی خارجی از این جهت میتواند به باشگاهها کمک کند تا با رسیدگی به پروندههای انضباطی در فیفا و پرداختن بدهیهای انباشته شده، فرصت نفس کشیدن داشته باشند. همچنین از طرفی میتوان امیدوار بود مقابل ورود خارجیهای بیکیفیت گرفته شود. با این حال مشکلاتی به وجود آمده که نمیتوان به سادگی از کنار آن گذشت که یکی از مهمترین آنها پیشنهادهای نجومی برخی بازیکنان است.
هنوز زمان زیادی از اعلام این قانون نگذشته که با شنیدن اعداد و ارقام بازیکنان و مربیان داخلی، دود از سرمان بلند شده است. بازیکنی که برای یک سال 15 میلیارد از باشگاه خود برای تمدید قرارداد طلب کرده یا بازیکن دیگری که با 13-12 میلیارد خواسته تا بماند. برخی بازیکنان هم ارقامی حدود 8 میلیارد خواستهاند. این بازیکنان هم در دو تیم پرسپولیس و استقلال هستند و هم در تیمهای دیگر. در این شرایط صحبت از یک مربی هم به میان آمده که پیشنهاد مالی به باشگاه خواهانش دستمزد سالیانه 24 میلیارد بوده یا مربی دیگری که برای قرارداد سه ساله خود، 50 میلیارد طلب کرده است.
حال این سؤال پیش میآید که چگونه باشگاهی مثل پرسپولیس و استقلال یا حتی سپاهان، میتواند و میخواهد 10 تا 15 میلیارد تومان به یک بازیکن بدهد؟ این ارقام از کجا میآید؟ چگونه یک بازیکن از باشگاهش درخواست میکند قراردادش 3 یا 4 برابر شود؟ اینکه یک بازیکن در تیمی پرطرفدار مثل پرسپولیس و استقلال که هوادارانش گاهی اوقات با 50 یا 100 هزار تومان دارایی به ورزشگاه میرفتند، طلب 10 یا 15 میلیارد تومان میکند از نکاتی است که باید به آن توجه جدی کرد. این پول از کجا باید تأمین شود و آیا اصولاً برخی بازیکنان ارزش پرداخت این ارقام را دارند؟ نقش دلالها و ایجنتها در این میان چیست و چرا کسی به این افراد توجه نمیکند؟
نکته بعدی اینکه در شرایطی که سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال و تصویب قانون منع حضور بازیکنان و مربیان خارجی، میخواهند به وضعیت مالی فوتبال ایران سر و سامان بدهند، چه قانونی برای کنترل بازار داخلی دارند؟ مسلم است که بالا رفتن بیرویه قیمت بازیکنان و مربیان داخلی، به سبب از بین رفتن فضای رقابتی آزاد است که با حضور خارجیها ایجاد میشود و خارج شدن آنها از این عرصه، تیغ داخلیها هرچقدر که بتواند میبرد.
قوانین بسیار زیادی در فوتبال دنیا وجود دارد که هم میتواند ورود بازیکنان خارجی را کنترل کند و هم مانع رشد بیرویه قیمت بازیکنان و مربیان شود. از جمله اینکه در لیگ برتر انگلیس بازیکنان خارجی فقط در شرایطی میتوانند مجوز کار در این کشور را دریافت کنند که در بیش از 75 درصد بازیهای تیم ملی کشورشان در یک سال پیش از امضای قرارداد حضور داشته باشند. حتی قانون فرپلی مالی (بازی جوانمردانه مالی) و محکومیت و جریمههای سنگین باعث شده تا باشگاههای اروپایی هر طور که دلشان خواست فعالیت نقل و انتقالاتی نداشته باشند. آیا وضع قوانینی مشابه یا الهام گرفتن از این قوانین نمیتواند به فوتبال ایران هم کمک کند؟ از این بابت که هم از ورود بازیکنان خارجی بیکیفیت جلوگیری و هم باعث شود باشگاهها با شنیدن اعداد و ارقام بازیکنان و مربیان داخلی، دست و پای خود را گم نکنند.
انتهای پیام/