به گزارش خبرگزاری تسنیم از همدان، سی و نه سال از رفتنش گذشته است، اما هنوز یادش، نامش و خاطراتش زنده است. هنوز هستند افرادی که صدای مهربان و چهره آرامبخشش را به خاطر دارند و لبخندهای گرم «سید» را از یاد نبردهاند.
سال 1293 بود که در روستای «دهخوارقان» تبریز چشم به جهان گشود؛ در 4 سالگی مادر و در 16 سالگی پدر را از دست داد و هرچند سختیهای بسیاری کشید، اما این رنجها او را آبدیده کرد.
از جوانی به طلب علم و عرفان برخاست و از محضر بزرگان دینی بهرهها برد. پس از سالها اقامت در یزد و قم و نجف به زادگاهش بازگشت و مبارزه با طاغوت را آغاز کرد.
در روزگاری که کسی جرأت رویارویی با طاغوت را نداشت؛ «سید اسدالله» یک تنه در برابر بیداد ایستادگی کرد و از پای ننشست و همین سبب شد که بارها بهوسیله ساواک دستگیر شود.
به همدان تبعیدش کردند تا به خیال خودشان، منزویاش کنند، اما این کار سبب شهرت بیشترش شد که برای خدا قیام میکرد و برای جلب رضای او فریاد میزد.
نخستین حرکت تبلیغی خود را از روستای دره «مرادبیک» همدان آغاز کرد؛ دستور داد کسی حق ندارد بدون حجاب اسلامی وارد روستا شود و فروختن و نوشیدن مشروبات الکلی را ممنوع کرد.
خودش میگوید: «من دیدم باید همدان را حرکت بدهم. از یک ده کار را شروع کردم تا مردم ببینند، بعد گرایش پیدا کنند.»
در سالهای 41 و 42 و پس از قیام 15 خرداد، مبارزه انقلابی بر رژیم پهلوی را در همدان قوت بخشید و در سالهای آخر منتهی به انقلاب به تشکیل گروههای انقلابی از بین مردم پرداخت.
«سید اسدالله» تنها یک مبارز انقلابی نبود؛ مجاهدی نستوه بود که جز اعتلای اسلام و کلمه حق به چیزی فکر نمیکرد و یار صدیق امام(ره) بود و حضور چندسالهاش در همدان، برکتهای فراوانی برای مردم این دیار داشت.
او کارهای حسنهای را در همدان بنا نهاد که هنوز با وجود گذشت سالیان بسیار، خیر و برکاتش نصیب مردم میشود و از آن بین میتوان به ساخت مدرسه دینی در روستای دره مرادبیک، مؤسسه قرضالحسنه، درمانگاه، دارالایتام و مسجد همگی با عنوان «مهدیه» اشاره کرد.
آیتالله سید اسدالله مدنی دهخوارقانی، مسجد مهدیه را در منطقهای از همدان بنا نهاد که بهائیان در آن سکونت داشتند و همین کار سبب برچیده شدن بساط فرقههای انحرافی شد.
انتهای پیام/742/ش