به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، روزهای اعزام به جبهه رزمندگان در طول هشت سال دفاع مقدس وقتی خود را برای شرکت در عملیاتها آماده کرده بودند، خاطره انگیز و دیدنی بود. جوانان، میان سالان و حتی پیرمردهایی که برای لبیک به فرمان خمینی کبیر(ره) ساک کوچکی بسته و با لباسهای خاکی رنگ آماده رفتن میشدند. نوجوانان گاه با دست بردن در شناسنامهها سن خود را به سن مجاز برای اعزام میرساندن و گاه با روشهای قهر و آشتی و فرار از خانه راه جبهه را در پیش میگیرفتند. از نظامیان گرفته تا نیروهای داوطلب، از روستایی و عشایر گرفته تا معلم و دانشجو و دانش آموز همه در لباس رزم با خانوادههایشان وداع میکردند. هیچ کس نمیدانست این خداحافظی در آینده سلامی را در پی خواهد داشت یا نه. بسیاری از همین رزمندگان به شهادت رسیده و پیکرشان بازمیگشت. برخی مجروح میشدند و راهی بیمارستان شده و برخی به اسارت درآمدند و سالها بعد با جسمی رنجور به خانه بازگشتند.
برخی از مردم وداع خود را با شوخی و مزاح آمیخته میکردند تا آخرین لحظات با سنگینی و بغض خاتمه نپذیرد و برخی دیگر که به روزهای فراق و جدایی عزیزشان فکر میکردند، عنان از کف داده و اشکهایشان را در آغوش مسافر جبهه به جا میگذاشتند. فرزندان دست در دست مادران با پدر خداحافظی میکردند. مادران پا به سن گذاشته با جوان رعنای خود و همسران جوان با قهرمان زندگیشان...بوی اسپند و گلاب فضا را عطر آگین میکرد و نوای اشعار حماسی آهنگران از بلندگو پخش میشد تا همه به رزمندگانی که راهی میدان جهادند غبطه بخورند.
وداع دو برادر
در میان آوای «ای لشکر صاحب زمان آماده باش...» جمع، برخی هم برای مسافران کربلای ایران چاووشی میخواندند و هدایای گل و سربند مزین به اذکار ادمه اطهار(ع) بود که دست به دست میان عازمین دیار شهادت دست به دست میشد. اما آنچه بیش از همه رنگ و روی مراسمهای اعزام رزمندگان را شور حسینی میبخشید، شعوری بود که هزاران نفر را از هر قشر و گروهی مصمم کرده بود تا اسلحه به دست بگیرند و در مقابل رژیم بعث بجنگند.
فیلم اعزام رزمندگان شاهرود به منطقه عملیاتی:
انتهای پیام/