خبرگزاری تسنیم- حجت الاسلام سید زهیر مجاهد
دفاع مقدس با تمامی جنگهای دنیا متفاوت است، تفاوتهایی از جنس دلدادگی و خونشریکی که در کمتر جنگی در دنیا نظیرش دیده شده است. 40 سال قبل وقتی رادیوها از حمله صدامیان به جمهوری اسلامی برای خشکاندن نهال انقلاب اسلامی خبر دادند، بسیاری کمر همت بستند و به ندای پیر و مرادشان لبیک گفتند و برای دفاع عازم جبههها شدند، در این بین افرادی هم حضور داشتند که ملیت شناسنامهای آنها مرتبط نبود ولی تبار دل و روحشان با انقلاب اسلامی یکی بود.
چند هزار جوان افغانستانی از آغازین روزهای جنگ برای دفاع از اسلام و انقلاب پا به میدان گذاشتند و تا نفس داشتند ماندند... افرادی همچون محمدعلی کِلِی(محبی) 16 ساله که با شنیدن خبر از رادیو، برای آخرین بار چهره دختر شیرخوارش را نگاه کرد و او را با خانواده در روستایش (داخل افغانستان) گذاشت و خود را به جبهه رساند و هشت سال ماند تا جنگ پایان پذیرفت و سپس نزد دخترکش بازگشت و با چشمِ دل او را نگاه میکرد...کجای تاریخ میتوان یارانی را یافت که اینچنین دلداده و عاشقانه با یک پیام عازم جبهه شوند؟
هنوز تاریخ از درک این رشادتها و ایثارها عاجز است. چطور میشود جوان جانباز افغانستانی (آقای زاهدی) که چشم چپش با ترکش بیرون افتاده و آویزان است و همچنان اصرار دارد تا در نجات برادران ایرانی خود از محاصره شرکت کند و وقتی فرمانده گردان میگوید بهخاطر مجروحیت چشمت نمیتوانی بیایی، چشم را با دست از روی صورت جدا میکند و بر زمین میکوبد که: «حالا چطور؟ دیگر میتوانم بیایم؟»
کدام قلم میتواند شجاعت یاران افغانستانی امام(ره) را بنویسد؟ شجاعتی که مادران با عصاره جانشان به فرزندان منتقل کردند و ولایتی که پدران با نان حلال بر سفره آوردند. نتیجه این ارادت آن میشود که وقتی خمپاره بین سه رزمنده (دو ایرانی و یک افغانستانی) اصابت میکند، گوشت و خون آنها را مخلوط میکند تاحدی که امکان جداسازی وجود ندارد و بالأخره در یک کفن این برادری و اخوت را جمع میکنند. و امروز 40 سال از آغاز خونشریکیها میگذرد و همچنان جوانانی با تابعیت افغانستانی برای آنچه ارزشهای اسلام و انسانیت است، دست از پا نمیشناسند و خطوط را همچنان حفظ کردهاند...باشد که فراموششان نشود.
انتهای پیام/