گزارش ویدئویی| روایت تسنیم از روزهای غریب پدران و مادران در خانه سالمندان مازندران/ تنهایی‌های ازنفس‌افتاده

به گزارش خبرگزاری تسنیم از بابلسر، هفتم تا سیزدهم مهرماه به‌عنوان هفته گرامیداشت، تکریم و منزلت سالمندان نام‌گذاری شده است، عزیزانی که سال‌های سال با تمام وجود و انرژی در راستای توسعه و تعالی نظام مقدس جمهوری اسلامی و تربیت فرزندان و آینده‌سازان این مرز و بوم گام برداشتند و امروز بعد از گذشت سال‌ها به سالمندی رسیده‌اند و نیازمند توجه و حمایت ویژه همه اقشار جامعه به‌ویژه مسئولان هستند افرادی که در حقیقت سرمایه‌های اصلی هر جامعه تلقی می‌شوند و گرامیداشت منزلت آنها در حقیقت تکریم منزلت و جایگاه همه انسانها است.

به همین منظور به‌سراغ یکی از مراکز توانبخشی و نگهداری روزانه سالمندان مازندران در بابلسر با عنوان مرکز توانبخشی آموزشی سالمندان همراه رفتیم تا از نزدیک با مسائل یا مشکلات آنها آشنا شویم.

در بدو ورود به‌سراغ یزدانی مدیر مجموعه رفتیم و در ابتدا اولین سؤالی که در ذهن ما تداعی شد این بود که چرا بین این همه مشاغل، در این حوزه یعنی توانبخشی و نگهداری سالمندان ورود کرده است که مدیریت این مجموعه پاسخ جالبی به ما داد و اظهار داشت: این حوزه‌ای که بنده در حال انجام وظیفه هستم یک حوزه اجتماعی خدمت است و برای من یک شغل محسوب نمی‌شود.

وی در پاسخ به این پرسش که آیا توجهات از سوی مسئولان به‌اندازه کافی است یا خیر، افزود: با توجه به اینکه جمعیت سالمندی روز به روز و سال به سال در حال افزایش است و حسب آماری که جمعیت‌شناسان ارائه می‌دهند، ما در 30 سال آینده با انفجار جمعیت سالمندی و ابرچالش سالمندی روبه‌رو خواهیم بود، بنابراین امکانات و تجهیزاتی که دولت در این زمینه گذاشته قطعاً تا الآن کافی نبوده است اما دستگاه متولی سالمندان یعنی بهزیستی امکانات و خدمات خوبی را می‌دهد اما اینها کافی نیست و توقع و انتظار ما این است که باقی دستگاه‌هایی که ذی‌مدخل هستند در این زمینه همکاری بیشتری را داشته باشند که تا حالا این اتفاق نیفتاده است.

در ادامه تصمیم گرفتیم گپ‌وگفتی صمیمانه با تعدادی از سالمندان داشته باشیم و اولین سؤال خود را این‌گونه طرح‌کردیم که آیا واقعاً به‌معنای واقعی تکریم انجام می‌شود و یا اینکه صرفاً در یک نام‌گذاری خلاصه شده است که بانوی سالمندی این‌گونه جواب داد: خیر، متأسفانه خبری از آن تکریمی که باید برای سن ما قائل شوند، نیست.

به‌سراغ سالمند بعدی رفتم و از او پرسیدم که "منظور از توجه مسئولان به شما چیست و چه توقعی از مسئولین دارید؟" که اظهار داشت: بارها و بارها به مسئولین مراجعه کردیم و تقاضا داشتیم تا یک زمین، خانه یا مکانی را در اختیار ما بگذارند تا ویژه سالمندان باشد و مجبور نشویم کوچ‌کشی کنیم و خدای ناکرده اینجا تعطیل نشود. در منزل خودمان به گل‌کاری و نظافت باغچه می‌پردازیم اما اینجا آن حس مالکیت در ما وجود ندارد و چون مال مردم است، دل‌ودماغ آن را نداریم که به فضای سبز اینجا توجه یا رسیدگی کنیم.

به‌سراغ سالمندان بعدی رفتیم و هریک به‌نوعی خواستار توجه مسئولان بودند، سالمندی ابراز کرد: "نیاز به پول نداریم و احترام می‌خواهیم"، و پیرمرد عزیزی که عبادت و خداباوری توصیه‌اش به جوانان بوده است.

سؤالی که ذهن ما را آزار می‌داد این بود که چه تفاوتی بین این محیط با محیط خانه وجود دارد که بسیاری از عزیزان سالمند را این‌گونه دور هم جمع کرده است که یکی از سالمندان با بیان اینکه "در این ‌مکان به ما ورزش، قرآن، کارهای هنری و نقاشی یاد می‌دهند"، گفت: سرگرمی‌ای که در این محیط وجود دارد در منزل وجود ندارد و در اینجا همه در غم یکدیگر غمگین و در شادی یکدیگر شادمان هستند و اقدامات زیادی در این مرکز انجام می‌شود که هرگز در منزل انجام‌ نمی‌شود.

جلوتر که رفتم تعدادی نقاشی نظرم را جلب کرد که به‌زیبایی رنگ‌ها را در هم آمیخته بودند و تصاویر زیبایی را از طراوت و شادابی به ما نشان می‌داد و می‌گفت "زندگی جریان دارد."، همه این نقاشی‌ها هنر دستان توانمند سالمندان عزیزی است که فارغ از تمام کم و کاستی‌های مادی و دنیوی کنار هم جمع شده بودند تا از لحظه لحظه عمر و زندگی خود لذت ببرند.

حرف‌های‌شان بوی مهربانی می‌داد، نگاه‌های خسته اما سرشار از امید که جریان زندگی را در مسیر درست به ما نشان می‌دهد، بزرگانی که پدرمقام و مادرمقا‌‌م‌های ما هستند و به ما آموختند که تاریخ تکرار می‌شود و جوان امروز، سالمند فردا است و اگر کم‌توجهی کند، کم‌توجهی می‌بیند و احترام بگزارد، احترام می‌بیند.

کار ما در اینجا به پایان رسید، اما تمام حرف‌های سالمندان ما در یک جمله خلاصه می‌شود، "پول و مال نمی‌خواهیم و فقط احترام می‌خواهیم، احترامی از سوی همه به‌ویژه مسئولان که پدران و مادران آنها نیز سالمند هستند."

گزارش از هومن رمضانیان

انتهای پیام/686/ع+