به گزارش خبرگزاری تسنیم، صاحب مدال برنز وزن 60 کیلوگرم کشتی فرنگی جهان در سال 2019 یکی از اولین معترضان به پاداش مدالهای کشتیگیران در سال 97 بود که بعد از چند سال تاخیر با محاسبه سکه 15 میلیون تومانی به نرخ دو میلیون تومان، اعتراض کرد و از سوی دیگر هم تیمیهایش گفت که این پاداش را نمیگیرد.
وی در رنج نامهای این پاداش را تحقیرآمیز دانسته و به مشکلات معیشتی خودش و دیگر قهرمانان اشاره کرده است. متن این پیام را که نجاتی در اختیار خبرگزاری تسنیم قرار داده را در زیر میخوانید:
من علیرضا نجاتی، عضو کوچک جامعه بزرگ کشتی، دوازده سال از بیست و یک سال ِعمرم را صرف و وقف ِبزرگترین و شیرینترین دغدغه زندگیام، کشتی کرده و قریب به هفت سال است که افتخار ِ عضویت تیم ملی در تمامی ردهها را دارم.
در طی این سالها همواره علاوه بر رقبا با تمام سختیها و مشکلات جنگیدم و فقط و فقط امید به بالا بردن پرچم ایران و سربلندی ایرانیان در این مسیر نگاه دارم بوده است. من هم مثل تمام جوانان این مملکت آرزو داشته و دارم که بتوانم در کنار افتخار آفرینی برای کشورم، زندگی معمولی و با حداقل امکانات رفاهی را برای خود و خانوادهام فراهم کنم.
حال بعد گذشت این همه سال و با گرفتن مدالهای جهانی، آسیایی و درخشش در مسابقات بین المللی و... دغدغه من و سایر هم رشتههای من باید داشتن منبع درآمدی برای ادامه زندگی و ساخت آیندهمان باشد. در حالی که ورزشکار ملی نباید دغدغهای داشته باشد جز کسب مدال، ما باید نگران این باشیم که بدون داشتن شغل و درآمد ثابت بتوانیم در شرایط فعلی که تورم و گرانی بیداد میکند، چرخ زندگی خود را چرخانده و برای رسیدن به بزرگترین آرزوی ورزشی که همان گرفتن مدال المپیک است، تلاش کرده و ادامه مسیر دهیم.
حدود 3 سال است که وزارت ورزش با وعدههای امروز و فردا در حال پرداخت پاداش ماست و حالا پس از چندین سال، با پاداش تحقیر آمیزی رو به رو شدهایم که قطعا همه اطلاع دارند چه پاداشی برای ما در نظر گرفتهاند!
عرض بنده و دوستانم اینست که ای کاش در سال المپیک بیشتر به فکر آرامش روانی ما بودند، بنده چند روزیست که از شدت ناراحتی حتی انگیزه تمرین کردن هم ندارم، چرا که امیدی در من و امثال من زنده نمانده! جوانی، سلامتی، تفریح در کنار خانواده بودن و ... تمام این نعمتها را فدای اهدافمان کردیم و در عوض تلاش ما چطور پاسخ داده شد؟!
هر چه گفتم شرح حال این روزهای من و دیگر کشتی گیران است که دیگر از این همه تبعیض، بی مهری و بی مسئولیتی مسئولان وزارت ورزش به ستوه آمدهایم و استدعا داریم که کسی گوش شنوا و صدای ِرسای ما باشد. ما هر چه میکنیم وظیفه خود میدانیم و فقط برای شادی دل مردم و عزت ایرانمان است اما حداقل انتظاری که داریم این است که بتوانیم یک زندگی معمولی و در حد یک ورزشکار ملی داشته باشیم.
حرفهای من درد دل خودم و دوستانم بود و امیدوارم صدای ما به گوش مسئولین رسیده و اسباب آرامش فکر و ذهن ما را فراهم کنند.
انتهای پیام/