به گزارش خبرگزاری تسنیم از اصفهان ، تخت فولاد نام قبرستان قدیمی شهر اصفهان است که به نامهای لسانالارض و بابا رکنالدین نامیده میشده است. قدمت این گورستان از قرن چهارم هجری تاکنون است. دوره صفویه را میتوان اوج شهرت و اعتبار تخت فولاد دانست. احداث مصلای بزرگ شهر و بنای عظیم و زیبای مقبره بابا رکنالدین، این گورستان را در کانون توجه امرا، علما و مردم قرار دارد و روز به روز بر آبادانی آن افزوده شد. هر چند اصفهان در دوره صفویه به استثنای امامزادهها و مقابر خصوصی، دارای دوازده گورستان بزرگ بود اما گورستان بابا رکنالدین با دفن علمای بزرگی همچون میرفندرسکی، حاج آقا رحیم ارباب و غیره اهمیت ویژهای یافت.
خبرگزاری تسنیم در سلسله گزارشهایی به معرفی این علمای بزرگ میپردازد تا به شناخت مردم از آنها و تاثیراتی که در عالم اسلام و انقلاب داشتند کمک کند. در این گزارش به معرفی سید محمد حسین مهدوی اصفهانی نویسنده و عالم اصفهانی میپردازیم.
سید محمد حسین مهدوی اصفهانی (1294- 1374ش) مشهور به مصلحالدین از نویسندگان آثار تاریخی و ترجمهنگاری در قرن چهارده شمسی است. او در حوزه علمیه تحصیل کرده و دارای اجازه اجتهاد بود، ولی به علت محدودیتهای ایجاد شده در دوره پهلوی اول لباس روحانیون را کنار گذاشت و با اجازه آیتالله بروجردی به تدریس در دبیرستان مشغول شد و بیشتر ادبیات عرب و تعلیمات دینی درس میداد. از او بیش از 70 کتاب و مقاله بر جای مانده که بسیاری از آنها درباره مشاهیر دینی اصفهان است.
سید محمدحسین مهدوی اصفهانی از سادات معروف اصفهان بود. سید محمدحسن مجتهد اصفهانی جد پدری او بود.
مادر وی، دختر آخوند ملا حسین کرمانی (متوفای 1330ق)، از علمای صاحب کرسی قضاوت بود. او همچنین مساجد نور و رضوان را بنیان نهاد. سید مصلحالدین در 6 سالگی پدرش را از دست داد و تحت سرپرستی مادرش قرار گرفت.
تحصیلات
مصلحالدین در هفت سالگی به مدرسه اقدسیه که زیر نظر شیخ محمد حسین مشکاتی اداره میشد، رفت. میرزا نور علی باشتی و سید حسن حکیمیها از معلمان وی در این مدرسه بودند. بعدها از مدرسه اقدسیه به مدرسه گلبهار منتقل شد و تا دوم دبیرستان در آنجا تحصیل کرد. سید هاشمعلی جبلعاملی و شوندی همدانی از معلمان وی در این مدرسه بودند. او سپس به مدرسه سعدی که در آن زمان توسط محمدتقی خان صدری اداره میشد، رفت و در آنجا ملا محمد حِمامی آشنا شد.
سید مصلحالدین در کنار تحصیلات غیرحوزوی خود در مدارس جدید (مدرسه گلبهار و دبیرستان سعدی)، به آموختن علوم حوزوی هم پرداخت و در این زمینه از علما و اساتید اصفهان بهره برد.
همچنین وی نزد محمد حسین فاضل تونی (1288ق- 1339ش) و سید محمد کاظم عصار (1263- 1354ش) شاگردی کرد.
اجازه اجتهاد
سید مصلحالدین مهدوی، از فقهای ذیل اجازه اجتهاد داشت: آقا بزرگ تهرانی (در سال 1363ق)؛ سید شهاب الدین نجفی مرعشی؛ محمد باقر کمرهای؛ سید علی علامه فانی؛ سید محمد شیرازی؛ سید مصطفی صفائی خونساری؛ سید ضیاءالدین علامه؛ محمدعلی اراکی
سید محمدعلی روضاتی؛ سید اسماعیل هاشمی؛ سید محمدعلی موحد ابطحی.
مصلحالدین مهدوی در آن دوره، لباس روحانیت پوشید، اما با شروع حکومت رضاخان و فشار بر روحانیون ملبس، مجبور شد لباس خود را کنار بگذارد.
معلمی
سید مصلحالدین مهدوی تدریس را از سال 1315 شمسی در تهران آغاز کرد. این تدریس با فراز و نشیبهای زیادی روبرو بود تا اینکه در سال 1331 شمسی به استخدام آموزش و پرورش تهران درآمد. مدتی را در دبیرستان پهلوی تهران و سپس با انتقال به اصفهان، به مدت 15 سال در دبیرستان ادب اصفهان، به شغل معلمی مشغول بود.
وی درباره حضورش در مدارس و کلاسها میگوید: «تمام وقت در کلاس با وضو بودم، چون شغل معلمی را عبادت میدانستم؛ سعی هم میکردم هر درسی را که میدهم، چون هم ادبیات داشتم، هم عربی، هم روانشناسی میگفتم و هم فلسفه و غیره در هر درسی به مناسبت، مطلبی هم درباره دین و مذهب و اخلاق بگویم. در تمام سالها به مدیر دبیرستان میگفتم که من حداقل باید دو ساعت در برنامهام تعلیمات دینی داشته باشم. چون این موضوع را علاوه بر اینکه وظیفه خودم میدانستم، شرطی هم بود که مرحوم آیتالله بروجردی با من کرده بودند».
تالیفات و آثار سید مصلحالدین مهدوی
سید مصلح الدین مهدوی، با توجه به علاقهاش، بیشتر مطالعات خود را بر تاریخ بزرگان و تراجم و رجال گذاشت. مصلحالدین شکلگیری این علاقه را به تشویقها و حمایتهای دو استادش، آذر گشسب و شیخ محمد جبل عاملی دانسته است. او از پانزده سالگی نوشتن را آغاز کرد و تا پایان عمر به این کار ادامه داد. او دائما به مطالعه و جمعآوری اطلاعات، همراه با تدریس در مدارس مشغول بود و بیش از 70 جلد کتاب، مقاله و رساله در موضوعهای زندگی نامه، شرح احوال ائمه معصومین(ع) و بزرگان دین و علم و شعرا و نامداران اصفهان نوشته که تقریبا نیمی از آنها تاکنون چاپ و منتشر شده است.
مصلح الدین با نگارش آثاری با تخریب قبرستان تخت فولاد مخالفت کرد. او کتاب لسان الارض یا تاریخ تخت فولاد را در این باره نوشت. وی دوشنبه 4 تیر 1374 شمسی درگذشت.
انتهای پیام/164/ح