به گزارش خبرگزاری تسنیم از قم ، درب سردخانه منفی 3 درجه را که میبندد انگار تازه میفهمم مرگ یعنی چه؟ کیسههای بزرگ سیاه پشت پرده سبز آخرین چیزهایی است که آدم از خود در دنیا جا میگذارد و میرود که کفن بپوشد.
لباسهایی که با کاتر دست قرمز روی سنگ سرد غسالخانه از تن آدم جدا شده و در کیسههای سیاه بزرگ دپو میشود آخرین تصویری است که با تعبیرهای غسال اهل ذوق در دفترچه جلد پارچهای با گلهای رز صورتی از هر انسانی ثبت میشود.
پشت درب بزرگ سبز رنگ غسالخانه بهشت معصومه(س) که منتظر بودیم هنوز بوی مرگ را نمیشناختم. جمعیتی که پشت درب منتظر عزیزشان بودند تا برای آخرین بار التماسش کنند برگرد، با کینه نگاهمان میکردند که چرا ما میتوانیم داخل شویم و آنها نه.
بعضیها ماسک هم نداشتند و هنوز باور نکرده بودند کسی که منتظرش هستند از دریچه کوچک غسالخانه بیرون بیاید، همین بیاحتیاطیها را کرده است.
سالن پشت درب انگار شلوغتر از آنطرف درب بود. آدمهایی که در دولایه کاور سیاهرنگ خوابیده بودند تا آخرین لحظههای این دنیایشان را بگذرانند و بروند و بعد از تحویل، اسمشان از روی تابلوی وایت برد خطخطی روبه روی در هم خط بخورد.
روی آن تختهای بدون ملحفه فلزی کنار ردیف تابوت فلزی که با خط مشکی روی آن نوشتهشده "خوشا به حال آنان که گناه را برای چنین روزی ترک کردهاند" دیگر معلوم نیست این کالبد خالی زن است یا مرد.
انتهای پیام/ش