به گزارش خبرگزای تسنیم از چابهار، سیده فاطمه حبیبی نوشت: ساختمان، مثل همه ساختمان های نیمه ساز، کمی وهمناک است، باورت نمیشود کسی در آن حضور داشته باشد، چه برسد به اینکه مدرسه باشد اما حقیقت چیز دیگری است، اینجا مدرسه نیایش روستای مولا داد زهی از بخش پلان، شهرستان چابهار است. روستا 428 نفر جمعیت دارد (طبق سرشماری نفوس مسکن سال 95)؛ که به گفته مدیر مدرسه 150 نفر آن دانش آموز همین مدرسه هستند."
مدرسه ای که فقط عنوانش شبیه مدارس پرآوازه لاکچری است، ساختمانی نیمه کاره که با بلوک های سیمانی، سه اتاقش را برای کلاس درس، و یک اتاق را برای دفتر مدرسه آمده کرده اند. مابقی فضا پر از شن و ماسه و خاک است. که بچه ها مجبورند زمانهای استراحت را در آن سر کنند.
کلاسها تهویه مناسبی ندارد و در هوای داغ چابهار ماندن در آن به جان کندن شبیه است. سرمای زمستان هم که مصیبت دیگری است، در این ساختمان بی در و پیکر مدیر مدرسه چهره رنج دیده ای دارد.
مدیر مدرسه میگوید همین ساختمان نیم ساز را هم اجاره کرده ایم و گرنه محلی برای درس خواندن بچه ها وجود نداشت.روستا 150 دانش آموز ابتدایی دارد، که 50 نفر به دلیل شرایط بد آموزشی یا ترک تحصیل کرده اند، یا به روستای همجوار رفته اند، و اکنون حدود 100 نفر در همین مدرسه درس میخوانند.
هنگامی که مدیر مدرسه میگوید برای دسترسی به شرایط بهتر تحصیلی به روستاهای همجوار رفته اند همه چیز به شکل غمناکی آزار دهنده میشود، زیرا اگر به سایر روستاها و یا حتی دشتیاری هم سر بزنی، فقر شدید امکانات آموزشی را به چشم میبینی، شرایط تلخی که با حتی بدترین مدارس تهران نیز قابل قیاس نیست.
وقتی «دکتر سید مجید حسینی» که این گزارش میدانی را تهیه کرده، از مدیر مدرسه در مورد اقدامات دولت می پرسد، با جوابی شگفت روبرو میشویم او میگوید تنها کسانی که برای سر و سامان دادن به شرایط مدرسه روستا پیش قدم شده اند گروههای جهادی مردمی بوده اند، که گویا دشواری کار چنان بوده که آنها هم منصرف شده اند.
هر بار که از او در مورد اقدامات دولت پرسیده می شود، پاسخی ندارد؛ آنچه دقیقا به چشم می آید این است که هیچ کمک و اقدامی نه از طرف دولت و نهادهای دولتی و نه از سوی هیچ کدام از نهادهای حمایتی و مسئول انجام نشده است.
صد دانش آموز این روستا به شکل عجیبی از طرف مسئولان مورد بی توجهی قرار گرفته اند، تا جاییکه که تنها مکان تحصیلشان یک ساختمان ترس آور اجاره ای است.
مدیر مدرسه با گفتن این جمله که «دانش آموزان مرتب به مدرسه می آیند اما ژولیده و خاک آلود به منزل برمیگردند» از بی رغبتی شدید دانش آموزان به تحصیل، به دلیل فضای نامناسب آموزشی میگوید.
امری که زنگ خطر جدی برای امکان ترک تحصیل دانش آموزان این روستاست. که با خطر بی سوادی نسل آینده و ادامه یافتن فقر در خانواده های ساکن آن روبروست.
شهرستان های چابهار و دشتیاری دشتیاری با بیشاز 20 هزار دانش آموز از محرومترین نقاط آموزشی کشور و نمونه کامل تبعیض و بی عدالتی در حوزه تعلیم و تربیت است، مسئولین آموزش و پرورش و بخش های دولتی، به شکل باور ناپذیری نسبت به این منطقه غفلت ورزیده و در طی چند سال اخیر، هیچ اقدامی برای رفع کاستی ها انجام نشده، و هیچ تغییری در شرایط آموزشی این کودکان رخ نداده است. این در حالی است که چابهار در همین سالها محل رفت و آمدهای متعدد و متناوب مسئولان بوده است، مسئولانی که بدون توجه به دردهای این مردم می آیند و می روند.
به گزارش تسنیم، سیستان و بلوچستان پایینترین شاخص سرانه فضای آموزشی در میان 31 استان ایران دارد، وزارت آموزش و پرورش میگوید شاخص میانگین سرانه فضای آموزشی در کشور 5 متر است، در سیستان و بلوچستان این عدد به 3 متر است و در شهرهای جنوب بلوچستان شرایط به مراتب بدتر است به طوری که سرانه میانگین در این مناطق کمتر یک متر است.
سازمان توسعه و نوسازی مدارس ایران برآورد کرده سیستان و بلوچستان 6 هزار مدرسه تخریبی، کپری و ناایمن دارد که نیاز است بازسازی، مقامسازی و یا دوباره سازی شوند. اداره کل آموزش و پرورش استان هم گفته با کمبود 12 هزار معلم دست و پنجه نرم میکند.
گزارش میدانی سیدمجیدحسینی عضو هیئت علمی دانشگاه تهران از وضعیت مدرسه روستای مولاداد زهی را ببینید.
انتهای پیام/395/ش