به گزارش خبرگزاری تسنیم از اردبیل، مردم اردبیل خوب میدانند که مدتها احداث بیمارستان تروما در کنار بیمارستان امام خمینی (ره) اردبیل به طول انجامید. بیمارستانی که خوشبختانه در اوج نیاز شهر و درست در آستانه شیوع یک ویروس خطرناک آماده سازی و تجهیز آن در کمترین زمان انجام شد، به عنوان بخش کرونای بیمارستان امام در بین مردم شناخته میشود و در 9 ماه گذشته تلخی و شیرینیهای بسیاری از مواجه با یک بیماری را به خود دیده است.
تختهای تازه ساخت این بیمارستان چه بسیار بیمارانی که به آرامش نرسانده و چه بسا برخی به دیار باقی شتافتهاند. روزهایی که همچنان ادامه دارد و پزشکان و پرستاران این بیمارستان با وجود تمامی مراقبتها در خط نخست مبارزه با بیماری ایستادهاند.
در یک روز مه آلود پاییزی که آنفولانزای فوق حاد پرندگان و آنفولانزای فصول سرد هم بر سر زبانها افتاده قرار است به دیدار یکی از این پزشکان برویم.
ورودی اورژانس خلوت است و اتاق انتظار هم جز چند بیمار ندارد. رضا احمدی در سالن معاینه شماره 2 در حال ویزیت بیمار است، لباس محافظ پوشیده و ماسک به صورت بسته است، منتظر اتمام ویزیت میشوم و بدون مقدمه سوالات را آغاز میکنم تا احمدی به ویزیت های بعدی هم برسد، آنهایی که احمدی را میشناسند میدانند که شاید روزها به خانه سر نزده و سرپا ایستاده است. از ابتدای کرونا در بیمارستان مستقر بوده و میگوید همین وضعیت را ادامه خواهد داد. حتی اگر لازم باشد به خانه هم نخواهد رفت.
مردم تا مرگی را به چشم نبینند بیماری را باور نمیکنند.
قبل از کرونا احمدی در بخش اداری بیمارستان فعال بود اما داوطلب میشود که به بیماران کرونایی ارائه خدمت کند.
به یاد دارد که بیمارستان دو بار دچار شوک شده است. یکبار در اردیبهشت ماه و پیک دوم شیوع بیماری و یک بار هم در وضعیت فعلی که پیک سوم است و تمامی تختها پر شده و ظرفیت بیمارستانها تکمیل شده است.
افسوس احمدی از این است که مردم بیماری را شناختهاند اما جدی نمیگیرند و تا وقتی مرگی را به چشم نبینند باور نمیکنند. اما همچنان واهمه از ابتلا وجود دارد و گاهی افرادی که برای آزمایش مراجعه میکنند روزها است مبتلا هستند و خود خبر ندارند.
احمدی روزانه 50 بیمار را ویزیت میکند که میگوید حدود یک سوم آنها کرونایی هستند. هرچند گلایه مند است از اینکه مردم به هر بهانهای حتی یک آبریزش بینی یا سوزش گلو به بیمارستان مراجعه میکنند و معتقد است برخی در فضای بیمارستان به دلیل وجود سایر بیماران مبتلا میشوند.
پزشک کاری جز علامت درمانی نمیکند؛ داروی قطعی نداریم
احمدی سخت ترین بخش مواجه با بیماری را دوره پنهان ابتلا میداند، دو روز تا دو هفته مدت زمان بروز بیماری است و در همین دوره فرد میتواند افراد دیگری را مبتلا کند.
این پزشک که ماهها است مرگ و میر بیماران را شاهد بوده میگوید مردم هر چند رعایت توصیهها را شنیدهاند اما عملا از بیماری خسته شدهاند و رعایت نمیکنند.
ماسک، فاصله گذاری حداقل دو متری و رعایت نظافت و بهداشت سه توصیه اکید این پزشک است.
پزشک اردبیلی میپذیرد که تهیه ماسک آن هم در شرایطی که مرغوب ترین آن فقط 8 ساعت قابل استفاده است برای بخشی از مردم غیر ممکن است اما توصیه وی استفاده از ماسک پارچهای و تا حد امکان دوری از اجتماعات است.
وی میگوید اینکه ما مراسم جشن و عزا و هرگونه تجمعی را برگزار میکنیم صحیح نیست و در ادامه هر تجمعی شاهد ابتلای تعدادی از همشهریان هم هستیم.
اما سوال اینجاست که پزشکان در حالی که بیماری درمان قطعی ندارد چه دارویی را در اختیار بیمار قرار میدهند؟
موضوعی که احمدی از آن به عنوان علامت درمانی یاد میکند و معتقد است هیچ داروی تضمینی برای بیماری وجود ندارد و پزشکان صرفا درد و علائم ناراحت کننده بیمار را کاهش میدهند.
برای برخی بیمارانی که قادر به تامین هزینههای درمان نیستند بخش مددکاری بیمارستان وارد عمل می شود و احمدی به خاطر دارد که برخی به دلیل ناتوانی مالی از نوشتن نسخه پزشک خودداری کردهاند اما دست خیر برخی پزشکان شفای بیمار را تدارک دیده است.
بسیاری از داروهای کرونا از جمله ویتامینها و آنتی بیوتیکها تحت پوشش بیمه نیست و گاهی تامین هزینه درمان برای خانوادههای کم برخوردار غیرممکن میشود.
بیماری پیر و جوان نمیشناسد
پزشک اردبیلی بعد از 9 ماه مبارزه با بیماری معتقد است کرونا پیر و جوان نمیشناسد. هیچ آزمایش قطعی برای تشخیص بیماری وجود ندارد و حتی در آزمایش پی سی آر نیز 40 درصد منفی کاذب است.
از طرفی هیچ تضمینی در ابتلا و بعد زنده مانی فرد وجود ندارد. احمدی به عینه دیده است که پیرمرد 90 ساله با بیماریهای زمینهای زنده مانده و جوان 30 ساله جان باخته است. حتی مبتلای مراجعه کرده به بیمارستان امام با 16 سال قربانی کرونا شده است.
به گفته احمدی رفتار ویروس غیر قابل پیش بینی است و طی ماههای اخیر میزان افراد بستری شده رو به افزایش است که نشان میدهد ویروس جهش یافته و خطرناکتر شده است.
به یاد دارد که پیرزنی خلخالی در بخش نقاهتگاه بیمارستان بستری بوده و همزمان همسرش از بیماری فوت شده و دفنش میکردند و پسرش نیز در بخش آی سی یو بستری بوده است.
این صحنه دلخراش برای پزشکی که هوای دل مردم را هم دارد سخت و تلخ بوده و معتقد است متاسفانه در برخی خانواده ها همهگیری ویروس مشاهده میشود و گویی موضوع ژنتیک نیز در ابتلا بی تاثیر نیست.
پسر این پیرزن نیز دو هفته دیگر میمیرد و یکی از دردناک ترین خاطرات بخش کرونای اردبیل رقم میخورد.
اما امروز پزشکان از تداوم مرگ و میر ها میگویند. از رفتار خطرناک بیماری و از وضعیت غیرقابل پیش بینی که فقط رعایت توصیهها میتواند از حجم آن بکاهد.
امروز پزشکانی که روزها خانه و خانواده خود را ندیدهاند و تا پاسی از شب در کنار مردم ایستادهاند، دست یاری مردم را میطلبند.انتخاب با ما است که همراهشان باشیم و از مرگ عزیزی دیگر ممانعت کنیم.
گفتگو: ونوس بهنود
انتهای پیام/136/ش