به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم به نقل از رادیو بین المللی چین، دکتر «محسن فخری زاده» دانشمند فوق العاده مهم هسته ای ایران جمعه گذشته در آبسرد دماوند توسط عناصر مسلح به روشی وحشیانه ترور شد. «امیر حاتمی» وزیر دفاع ایران اظهار کرد که آقای فخری زاده در اثر حمله مضاعف انفجار و تیراندازی مجروح شد و پس از انتقال به بیمارستان درگذشت.
جدیدترین خبرها و تحلیلهای ایران و جهان را در کانال تلگرامی تسنیم بخوانید. (کلیک کنید)
جدیدترین خبرها و تحلیلهای ایران و جهان را در کانال اینستاگرامی تسنیم بخوانید. (کلیک کنید)
ایران واکنش شدیدی هم نشان داد. مشاور نظامی آیت الله خامنه ای رهبر ایران قول داد که ایران این حمله تروریستی را تلافی می کند. حسن روحانی رئیس جمهور ایران نیز اسرائیل را به ترور آقای فخری زاده متهم کرد و آقای محمد جواد ظریف وزیر امور خارجه ایران در توئیتی نوشت که اسرائیل در این ماجرا دخیل بوده و نقش مهمی داشته است.
از جدیدترین تحولات مربوط به این قضیه این است که وزارت اطلاعات آن کشور یکشنبه عصر اعلام کرد سرنخهایی از عاملان حمله به فخری زاده به دست آورد و اطلاعات تکمیلی متعاقباً به استحضار عموم خواهد رسید.
اگرچه اسرائیل داشتن نقش خود در این ترور را انکار کرده اما بیشترین شک به آن معطوف شده است. یکی از گمانه زنی های تحلیلگران این طور است: این ترور ممکن است به دلیل این نگرانی اسرائیل باشد که بایدن پس از روی کار آمدن به برجام برگردد و موانع دسترسی ایران به توان قوی تر هسته ای را کاهش دهد. دولت کنونی آمریکا گرچه با توجه به قطعی شدن نتیجه انتخابات انگیزه مشخصی برای انجام این کار ندارد اما توئیت های ترامپ نشان می دهد که او از این اتفاق خوشحال است.
اختلافات میان کشورها باید از طریق مذاکرات و رایزنی ها حل شود. صرف نظر از آنکه چه کسی دانشمند هسته ای ایران را ترور کرده، این اقدام اگر توسط دولت یا کشور خاصی انجام شده باشد، نوعی خشونت ظالمانه کاملاً نابرابر به شمار می آید. سردبیر روزنامه «گلوبال تایمز» چین این حادثه را یک حمله تروریستی و روشی عقب افتاده برای حل اختلافات میان کشورها توصیف کرده است.
اما برای دنیای غرب آیا این حمله ای تروریستی محسوب می شود؟ خیر اینطور نیست. جای تأسف است که جامعه غرب کلا در مقابل این رویداد سکوت پیشه کرده است. اگر دانشمندی متعلق به دنیای غرب با این روش وحشیانه ترور می شد، غرب چه کنشی نشان می داد؟ اما این بار، غرب بار دیگر به استاندارد دوگانه خود در قبال ایران متعهد مانده و ترور آقای فخری زاده را محکوم نکرده است.
هنوز یادمان هست پس از حمله تروریستی به رژه نظامی در اهواز در سال 2018، اگرچه این حمله باعث جان باختن تعداد زیادی از غیرنظامی شد اما رسانه های مهم غربی مانند بی بی سی، رویترز، خبرگزاری فرانسه، سی ان ان و فاکس نیوز در پوشش آن صرفا آن را واژه «حمله» استفاده کرده و از به کار بردن اصطلاح «حمله تروریستی» خودداری کردند.
استاندارد دوگانه غرب در قبال ایران در سوء قصد به جان سردار فقید «قاسم سلیمانی» فرمانده وقت نیروی قدس سپاه پاسداران ایران نیز مشاهده شده است.
پس از حمله تلافی جویانه ایران به پایگاه هوایی «عین الاسد» آمریکا در عراق، انگلیس و آلمان که در مقابل ترور سردار قاسم سلیمانی و اعتراف آمریکا به انجام این ترور هیچ موضعی از خود نشان نداده بودند، بلافاصله برای محکوم کردن ایران از جا برخاستند.
وزیر امور خارجه انگلیس از ایران خواست حملات تلافی جویانه را به منظور جلوگیری از وخامت اوضاع متوقف کند؛ وزیر دفاع آلمان حتی اقدامات ایران را محکوم کرد و گفت که ایران مسئول وخامت اوضاع است.
آمریکا ابتدا سردار قاسم سلیمانی را ترور کرد و باعث تنش ها شد اما در نهایت انگلیس و آلمان بود، ایران را محکوم کردند. استاندارد «دوگانه تر» از این چه چیزی باید باشد؟
در موضوع هسته ای نیز چنین استاندارد دوگانه میان ایران و اسرائیل وجود دارد. اگرچه هیچ مدرک قطعی مبنی بر اینکه ایران قصد دارد سلاح های هسته ای تولید کند وجود ندارد، اما آمریکا به بهانه «برنامه هسته ای احتمالی» فشار مستمر بر ایران را حفظ کرده در حالی که گرچه اسرائیل بارها موشک های «احتمالاً هسته ای» را آزمایش کرده اما آمریکا و کل دنیای غرب در مقابل آن سکوت کرده و صداهایی درباره محکومیت اسرائیل یا «تخریب صلح منطقه» یا «باعث شدن وخامت اوضاع» را از دنیای غرب نشنیده ایم.
کشورهای غربی دوست دارند ارزش های به اصطلاح جهانی و موازین اخلاقی را ترویج کنند اما برخوردهای آنها با ایران نشان داده اینها فقط شعارهایی دروغین و ریاکارانه است و این کشورها بر حسب تمایزهای دینی، فرهنگی، ایدئولوژیک و ژئوپولیتیک تصمیم می گیرند که آیا این ارزش ها و اخلاق های به اصطلاح عمومی جهان را اجرا کنند یا خیر. ما نیز باید یک نگاه کلان به این شعارهای غرب داشته باشیم و استانداردهای دوگانه آنها را تشخیص دهیم و منتظر نشویم تا زمانی که این استانداردها را در قبال خود ما هم به کار بردند، به وجود آن پی ببریم.
انتهای پیام/