به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، سردار شهید حسن طهرانی مقدم یکی از نوابغ نظامی و علمی کشور است که توانست تشکیل و توسعه صنعت موشکی ایران را کلید بزند. او نیز همانند بسیاری از شهدای شاخص و بزرگ کشور، روزهای نوجوانی و جوانی اش با مبارزات انقلابی و تلاش برای به ثمر نشستن خون شهدای انقلاب عجین شده بود. حسن طهرانی مقدم 6 آبان 1338 در محله سرچشمه تهران متولد شد. یعنی وقتی انقلاب اسلامی به پیروزی رسید 19 ساله بود. اما در همین سن هم کارهای بزرگی در مسیر مبارزه با رژیم ستمشاهی انجام داده بود.
روایتی از روزهای مبارزات انقلابی شهید طهرانی مقدم در ادامه می آید: در واقع معلوم نشد آخر برادران طهرانی مقدم چطور انقلابی شدند. علی، حسن را انقلابی کرد یا حسن، علی را؛ یا محمد هر دویشان را. شاید هم دعای مادر و پیگیری او بود که سه برادر افتادند در یک مسیر. نه اینکه احمد و فریده توی این خط ها نباشند ولی آن ها که بزرگتر بودند، سرشان به کار و زندگی مشغول بود.
فریده(خواهرشان) خودش درست کردن کوکتل مولوتوف را یادشان داد. معلم شیمی دبیرستان بود و این چیزها را بلد بود. ولی حسن و علی مثل شاگردهایش نبودند که هر چه میگوید را قبول کنند. چند بار که به شیوه فرید بمب دستی ساختند، دیگر خودشان صاحب سبک شدند و روش های معمول برایشان بچه بازی شد.
تازه زمزمههای انقلاب شنیده میشد که حسن با چند نفر از دوستانش در زیرزمین نسبتا تاریکی جمع شدند که یاد بگیرند چطور با سه راهی های لوله آب، نارنجک درست کنند. بیستم بهمن 1357 خبر درگیری نیروهای گارد با همافران مردم را به خیابان ها کشانده بود. حسن طهرانی مقدم با چند نفر از دوستانش در خیابان نیروهوایی نارنجک های دست ساز را پای دیوار ساختمان تسلیحات گذاشتند. با انفجار نارنجک ها راه مردم به داخل ساختمان باز شد و مردم برای مقابله با گارد مسلح شده بودند.
حسن از همه زودتر انبار اسلحه ها را پیدا کرده بود و بزرگترین اسلحه ای که دید را برداشته بود. هنوز آنقدر ریز و کوچک بود که اسلحه تا پایین تر از زانویش میآمد. مثل برادرانش احمد و محمد سربازی نرفته بود که سلاح ها را بشناسد. برای همین هم تا قبل از اینکه به خانه برسد و احمد بگوید: «چرا این لوله را آورده ای اینجا؟» فکر می کرد که آتش بار دستش گرفته است. همین بود که بعدها همیشه به بچه های زیر دستش در موشکی هم می گفت: «من از جایی شروع کرده ام که فرق لوله و سلاح را نمی دانستم.»
محمد همان روزها از سربازی فرار کرده بود و کانال های خاص خودش را برای مبارزه داشت. علی هم دانش آموز بود و فقط بعضی از ماموریت های سخت همراه حسن می آمد. باقی وقتها با چند تا از بچه ها در تظاهرات ها می چرخید و برای حسن اطلاعات جمع می کرد. دیگر مثل چند سال پیش نبود که محمد و علی تمام وقت در مسجد باشند و حسن وقتش را بین فوتبال، مسجد، مدرسه و کارهای دیگر تقسیم کرده باشد.
بعد از سحری، علی به بهانه مسابقه دو، حسن خواب آلوده را از خانه بیرون می کشید و تا خود مسجد می دواند تا از نماز جماعت صبح جا نماند.
محمد؛ برادربزرگش مسئول گروه سرود مسجد حضرت زینب(س) بود. حسن و برادر کوچکترشان علی هم در همان گروه بودند. گروه سرودی که روز دوازدهم بهمن سال 57 سرود «خمینی ای امام» را خواند.
تا قبل از 12 بهمن سال 1357 حسن طهرانی مقدم همه شب ها را می خوابید. اما بعد از آن بود که شب بیداری برایش تبدیل شد به موضوعی عادی و تکراری. اوایل که اسمش را در تیم حفاظت از امام نوشته بود و خواسته بود تا صبح اسلحه به دست جلوی مدرسه رفاه کشیک بدهد، عادت به بیداری نداشت و تند و تند خوابش می برد. آنقدر که پستش را از او گرفته بودند و فرستاده بودند که بخوابد. اما بعدها که عضو کمیته شد و شب ها تا به صبح توی خیابان ها برای حفظ امنیت مردم کشیک می ایستاد، چشمش به بی خوابی عادت کرد.
انتهای پیام/