به گزارش خبرگزاری تسنیم از یزد, پای درد و دل اصناف و اتحادیههای صنفی که مینشینیم همه از مشکلات صنفی خود میگویند از مشکلات مالی, بانکی و مالیات تا هزینههای اجاره بها و بیمه و اجرت کارگران که اینها بخشی از مشکلات صنوف مختلف به شمار میرود.
با این حال همه اصناف از یک درد مشترک رنج میبرند, دردی که همه مسئولان از آن آگاه هستند ولی درمانی برای آن ندارند.
مشکل, دردِ عمل نکردن به وعدهها است, وعدههایی که خود مسئولین میدهند, مسئولینی که خود را پیشتاز و پیشگام در حل مشکلات میدانند و اما در میدان عمل که باید وعدههای خود را عملی کنند و توانائیهایشان را نشان دهند یا سکوت میکنند یا با بهانه تراشیها و جلسات کاری بیفایده تنها وقت را تلف میکنند و با عملکرد ضعیف و وعدههای تو خالی خود یا چرخ تولید را فلج می کنند, یا صنفی را به تعطیلی کشانده و یا خسارت جبران ناپذیری را برای عدهای رقم میزنند.
مجید آبحیات در گفتوگو با خبرنگار تسنیم در یزد اظهار داشت: با وجودی که اولین تولید کننده حلوا در یزد است و سه سال تولیدکننده نمونه برتر در استان بوده ولی هیچگونه امتیاز, تشویقی یا حمایتی از طرف مسئولین نداشته است این درحالی بوده که پیش از نمونه برتر شدن در استان همیشه مسئولین از حمایت خود از نفرات برتر سخن میگفتند.
وی که تولیدکننده 40 نوع محصول حلوایی در یزد است, بیان کرد: روزانه توانایی پوستکنی 10 تن کنجد و تولید 5 تن حلوا در کارگاه وجود دارد.
رئیس اتحادیه حلواسازان استان یزد افزود: اگر از من تولیدکننده حمایت میشد; میتوانستم سه شیفت کار کنم و حتی 300 کارگر یعنی 300 خانواده را تحت حمایت داشته باشم.
رئیس اتحادیه حلواسازان استان یزد گفت: بارها و در جلسات متعدد با رئیس سازمان صمت, استانداری و فرمانداری از مشکلات گفته شده و همگی به آنها آگاه هستند حتی سال گذشته به پیشنهاد خودشان حلواسازانی که تعداد کارگرانشان زیاد بود را جمع کردند تا مشکلاتشان را مرتفع نمایند و ما بیان کردیم که مشکلات بسیار زیادی داریم ولی تنها سه مشکلِ ارزش افزوده, سرمایه در گردش و پائین آوردن قیمت گمرک کنجد را برطرف نمائید, یا حداقل یکی از این مشکلات را حل نمائید; چیز دیگری نمیخواهیم و بقیه مشکلات مانند هزینه برق, هزینه آب مازادی که گرفته میشود, کامیونی که داخل شهر نمیتواند بار بیاورد و کارگاههایی که از سطح شهر باید جمعآوری شود را نمیخواهیم; اما هنوز هیچ کاری انجام ندادند.
وی یکی از مشکلات حاد حلواسازان را نقد خریدن مواد اولیه و فروش آنها به صورت تاریخی در بازار دانست و گفت: شکر, روغن, قوطیهای بستهبندی حتی نایلون را نقدی خرید میکنیم ولی وقتی محصول را در بازار میفروشیم تاریخی و چند ماه یکبار به ما پول پرداخت میشود بنابراین به یک گردشِ سرمایهِ سنگینی نیاز داریم که نمیتوانیم خودمان پرداخت کنیم و توان تولید از ما گرفته میشود.
آبحیات درمورد اینکه هیچگونه وام و تسهیلاتی به آنها داده نمیشود, بیان کرد: برای وام دادن قید و بندهای دست و پاگیری در بانکها وجود دارد که در نهایت به دلسردی و انصراف از گرفتن وام منجر میشود.
وی تشریح کرد: برای مثال سند مِلکی را برای گرفتن وام به بانک برده و گفتند که مفاصا حساب شهرداری را باید ببرم. شهرداری برای دادن مفاصا حساب گفته که 100 متر اضافه بنا دارد و برای این اضافه بنا خواستم پول بدهم که قبول نکردند و گفتند که باید به کمیسیون برود و زمان بر است و مجدد از بانک خواستم که مِلک را برای خرید و فروش نمیخواهم و هدف تنها گرفتن وام برای شغل است و نیازی به مفاصا حساب شهرداری ندارد که قبول نکردند.
مجدد سند یک قطعه زمین را برای رهن بانک بردم که به دلیل زمین بودن قبول نکردند و حتی سند یک خانه را برای رهن بانک بردم که گفتند چون خانه شخصی است و وام برای شرکت گرفته میشود قابل قبول نیست.
این تولید کننده حلوائی در یزد مشکل دیگر تولیدی حلوایی را ارزش افزوده دانست و گفت: چون شرکتی و تولید کننده هستیم باید 9 درصد ارزش افزوده را پرداخت کنیم ولی به دلیل رقابتی که در بازار وجود دارد نمیتوانیم از مشتری ارزش افزوده بگیریم.
وی افزود: مغازههایی که پروانه ساخت و بهرهبرداری ندارند و زیرزمینی کار میکنند نباید ارزش افزوده بدهند و ما برای اینکه بتوانیم در بازار با این افراد رقابت داشته باشیم نمیتوانیم قیمت محصولات را بالا ببریم و مردم هم جائی خرید میکنند که نباید ارزش افزوده بپردازند بنابراین نمیتوانیم محصولاتمان را با قیمت واقعی به فروش برسانیم.
آبحیات گفت: اگر کمک مسئولین تنها به جلسه گذاشتن باشد همه جلسات برگزار میشود و همه مسئولین در همه کشور از مشکلات خبر دارند و
کار از جلسه گذاشتن و حرف زدن گذشته، حداقل خودمان میدانیم که امیدی به بهبود وضعیت و رفع مشکلاتمان نیست.
یکی از قدیمیترین تولیدکنندگان حلوائی یزد اظهار داشت: این پیشه با یک کارگاه کوچک در بازار چهار سوق یزد متعلق به پدربزرگش شروع به کار کرده و او همچنان شغل آبا و اجدادی را زنده نگه داشته است.
وی با اشاره به اینکه تولید مواد غذایی به ویژه حلوا ارده مشکلات زیادی دارد, بیان کرد: در حدود 6 سال تلاش کردیم تا کارگاه کوچکمان را به یک واحد صنعتی و مدرن تبدیل کنیم تا بتوانیم محصولات با کیفیت تری تولید کنیم اما در این مسیر حمایتی از این واحد تولیدی نشده است.
این تولیدکننده حلوا ارده تشریح کرد: برای مثال واحد مدرنیزه و صنعتی ما در شرف راهاندازی است و نیاز به تسهیلات و حمایتهای ویژه دولت دارد, قیمت مواد اولیه بالا رفته, گردش مالی هم به دلیل تورم افزایش یافته و موجب شده فرمولهای مالیاتی هم به همان اندازه زیاد شود و این امر واقعا کمرشکن شده و توانایی پرداخت را از منِ تولید کننده گرفته است.
وی تصریح کرد: اگر مساعدتهای بانکی و حمایتهای مسئولین به واحدهای تولیدی بیشتر شود هم اشتغالزائی را میتوانیم افزایش دهیم و هم میتوانیم در زمینه صادرات فعالتر شده و یزد را به یک قطب تولید حلوا ارده در منطقه خاورمیانه و حتی کل جهان تبدیل کنیم.
این تولیدکننده یزدی با اشاره به اینکه در حدود 25 کارگاه تولیدی در یزد فعال هستند که روزانه 300 تن محصولات کنجدی تولید میکنند, ادامه داد: کیفیت حلوا ارده یزد بسیار بالاتر از تولیدات چینی و ترکی است ولی در حال حاضر بازار صادرات در دست کشورهای چین و ترکیه است و این در حالی است که قاره آمریکا و اروپا بازار بسیار بزرگی برای پذیرش حلوا ارده یزدی دارد.
حال سوال اینجاست که وجدان مسئولین خواب است یا بیدار؟ وجدان و تعهد کاری برای مسئولین چگونه تعریف میشود؟ اگر از مشکلات آگاهی ندارند پس چرا جلسات متعدد برای حل مشکلات اصناف مختلف برگزار میکنند؟
مسئولین از انجام ندادن وظایف خود چه سودی میبرند؟ اگر سودی در انجام ندادن وظایف مسئولین نیست چرا با وجود آگاه بودن نسبت به مشکلات اصناف اقدام و تصمیم موثر و به موقعی اتخاذ نمیشود؟ دستهای پشت پرده کجاست؟
انتهای پیام/784/ش