به گزارش خبرگزاری تسنیم، حالا دیگر 13 ماه از بلای بزرگی که بر سر قهرمان سابق کشتی فرنگی آسیا آمد، میگذرد. پسر موطلایی که گرفتار شده بود و خانوادهاش برای رهایی از بند اعتیاد، او را به کمپ فرستاده بودند، به جای آنکه محسن را پاک و سالم پس بگیرند، چیزی شبیه به جنازه تحویل گرفتند.
محسن در کمپ ترک اعتیاد در بروجرد مورد ضرب و شتم شدید قرار گرفته بود و از همان ابتدا به کما رفت. وضعیتش از همان روز نخست خیلی بد بود و هوشیاری نداشت. هرچند برای پزشکان او بیماری بود که شانس بهبودش خیلی کم بود، اما برای خانوادهاش او محسن قاسمی بود، کسی که به او میبالیدند و میخواستند بار دیگر او را روی دو پا که هیچ، روی تشک شاید به عنوان مربی ببینند.
محسن قاسمی به بیراهه رفت و وقتی که عزم او و خانوادهاش بازگشت به راه بود، اتفاق تلخی برایش رقم خورد که حالا ماه های زیادی است بی حرکت و بدون تکلم روی تختی گوشه بیمارستان یا خانه خوابیده است.
مادرش بیتاب است، هر روز ساعتها بالای سر پسرش گریه میکند، پدرش برای تامین هزینههای سنگین نگهداری از محسن، به هر دری میزند. پدر است دیگر، امید دارد که محسن برگردد. امید دارد که او را دوباره سرحال ببیند که کیلوهای زیادی که از وزن بدن محسن کم شده، دوباره برگردد؛ دوباره حرف بزند، شوخی کند، سربه سر برادرهایش بگذارد.
به مناسبت روز پدر، سراغ جهانگیر قاسمی پدر محسن قاسمی رفتیم. گلههایش بسیار بود اما نه از بیتوجهی اهالی کشتی به پسرش، بلکه از ضاربانی که به قول او راست راست دارند در شهر میچرخند و کسی به آنها کاری ندارد.
«محسن همانطوری هست، مثل قبل. وضعیتش فرقی نکرده، او را واقعا ناجوانمردانه زدند. با قهرمان ملیپوش برخوردی ناجوانمردانه کردند. کسی که چند بار برای کشورمان افتخار آفریده بود. چه اشتباهی کردیم او را به کمپ ترک اعتیاد بردیم تا خوب شود. او یک اشتباهی کرده و به خودش بد کرده بود، ما او را به کمپ بردیم تا خوب شود، اما آنقدر او را زدند که دیگر بلند نشد. قانون از ما حمایت نکرد، ضاربان محسن از همان ابتدا آزاد بودند، اصلا انگار هیچ جرمی مرتکب نشدهاند. آنها یک انسان را به این وضعیت درآوردند که بعد از آن کتک ها نتوانسته دیگر حرفی بزند. این بچه قهرمان بود، آنها به این روز انداختندش.»
پدر شاگردِ سربه هوای محمد بنا و رفیق حمید سوریان، اینها را میگوید اما از پیگیریهای فدراسیون کشتی راضی است: «نمیتوانم کمک و حمایتهای فدراسیون کشتی را نادیده بگیرم، فردا باید به خدا جواب بدهم. اینها از نظر پزشکی هر کاری از دستشان برمیآمد انجام دادند، برایش دفترچه بیمه صادر کردند، از نظر پزشکی پیگیر بودند و مبالغی هم کمک کردند، اما آنها فقط از نظر پزشکی میتوانستند برای محسن کاری انجام دهند که دادند، از نظر پرونده، کار اصلا پیشرفتی نداشته. یک قهرمان را آنقدر زدهاند و از پا درآوردهاند، بحث قضایی ماجرا ما را ناراحت میکند. تولد علی ابن ابیطالب است، ما پدرهای بازنشسته با سیلی صورت خود را سرخ نگه می داریم. به خدا محسن حداقل روزی یک میلیون تومان هزینه دارد، به هر جا که توانستم رو انداختم که وام بگیرم. من پدرم، نمیتوانم محسن را به همین وضعیت رها کنم، تامین هزینههایش هم سخت است.»
این پدر که فقط میخواهد ضاربان پسرش به سزای عملشان برسند، با دلخوری از اتفاقاتی که رخ داده، ادامه میدهد: «در شهرستان بروجرد هر کسی که میخواهد سری در سرها دربیاورد او را میکوبند. چند نفر را معتاد کردند. اگر یک مقدار به قهرمان مملکت برسند و جایی استخدامش کنند، مشغول میشود و دغدغهاش کم میشود. کاش بیشتر به محسن توجه میکردند. او قهرمان آسیا بود. در تورنمنت ترکیه تنها کسی که مدال گرفت، محسن بود. برخی میگفتند اگر برایش وکیل میگرفتید پروندهاش تا حالا پیش رفته بود، ولی ما دو وکیل گرفتیم. فیلم هم داریم که چطور ساعتها کتکش زده، 32 ساعت دست و پایش و دهانش را بستهاند، اکسیژن به مغزش نرسیده، او را بیمارستان هم نبردهاند و اینطوری او را از پا درآوردهاند. یک اشتباهی کرده، معتاد شده، انسان جایزالخطا هست، من او را فرستادم کمپ که خوب بشود. پرسوجو کردیم، گفتند این کمپ خوب است، او را همانجا بردیم.»
جهانگیر قاسمی در پایان فقط از دستگاه قضایی میخواهد که اجازه ندهند حق محسن قاسمی پایمال شود: «داییاش که شهید شد، من به بچهها روحیه میدادم. من 5 سال در آبادان زیر بمباران جنگ در پالایشگاه نفت کار میکردم، میخواستم ثمره زندگی ام را ببینم که حالا محسن بیحرکت افتاده گوشه خانه. من فقط میخواهم با عوامل ضرب و شتم محسن برخورد قضایی شود.»
انتهای پیام/