یادداشت| خاطراتی از مرحوم حسن رسولی؛ ایران‌دوست واقعی

به گزارش گروه سیاسی خبرگزاری تسنیم، عباس سلیمی‌نمین مدیر دفتر مطالعات و تدوین تاریخ ایران در یادداشتی بمناسبت درگذشت مرحوم حسن رسولی عضو سابق شورای سردبیری روزنامه تهران تایمز و از دانشجویان مبارز در دوران ستمشاهی، به گرامیداشت یاد و خاطره وی پرداخت.

جدیدترین خبرها و تحلیل‌های ایران و جهان را در کانال تلگرامی تسنیم بخوانید. (کلیک کنید)

جدیدترین خبرها و تحلیل‌های ایران و جهان را در صفحه اینستاگرامی تسنیم بخوانید. (کلیک کنید)

متن یادداشت آقای سلیمی‌نمین به شرح زیر است: 

در سال 1377 به عنوان مدیر مسئول تهران تایمز و سرپرست مؤسسه، مقالات پی در پی‌ای از یکی از خوانندگان روزنامه دریافت می‌داشتم که نشان از معلومات وسیع نویسنده آن داشت. ضمن مغتنم شمردن چاپ یادداشت‌های دریافتی مترصد بودم فرصتی بدست آید تا با صاحب قلم از نزدیک آشنا شوم. دعوتی از وی به عمل آمد و زمانی مبسوط به آشنایی گذشت. در این ملاقات بود که دریافتم خواننده‌ای که مدت‌ها بود مشتاق آشنایی‌اش بودم همان «حسن رسولی» یکی از بنیانگذاران کنفدراسیون دانشجویان در انگلیس بوده است.

وی را اسماً در دوران فعالیت‌های دانشجویی خود در این کشور می‌شناختم اما او دو نسل از من جلوتر بود و هرگز او را تا آن زمان ندیده بودم. او در دهه چهل به ایران آمده و جذب دستگاه ورزشی کشور شده بود. آشنایی چهره به چهره با زندگی مردی که با نقش او در جنبش دانشجویی خارج کشور علیه رژیم پهلوی آشنا بودم جاذب بود. همچنین دریافتم او از خانواده‌ای اصیل سنتی است و با بسیاری از شخصیت‌های سیاسی و مذهبی ارتباط خویشاوندی دارد.

وقار و متانت این خواننده دائمی روزنامه آن‌چنان مرا در همان دیدار اول تحت تأثیر قرار داد که بعد از اطلاع از غیر فعال بودن شرکت ساختمانی‌‌اش در آن ایام، به وی پیشنهاد عضویت در شورای سردبیری روزنامه را دادم. دکتر حسن رسولی با آن سوابق سیاسی طولانی با روی خوش دعوت مرا پذیرفت. تعهد وی به غنای روزنامه موجب شده که وی در مدت کوتاهی مسئولیت شورای سردبیری را مرکب از خویشتن و دو عضو دیگر یعنی آقایان عرفان پرویز و دکتر موسوی را عهده‌دار شود.

من سال 80 از مدیریت مؤسسه تهران تایمز و مدیر مسئولی روزنامه استعفا داده و به کار تاریخ پژوهی مشغول شدم اما هرگز ارتباط فکری‌مان قطع نشد و تا اواخر عمر پربار وی ادامه یافت. دلیل این علاقه‌ام به مرحوم دکتر رسولی عرق ملی واقعی وی بود. صداقت او را در این زمینه به کرات آزمودم. من تقریباً هر هفته میزبان یکی از سفرای خارجی مقیم تهران بودم یا بعضاً مقامات خارجی که به ایران می‌آمدند و مایل بودند از پرتیراژترین روزنامه انگلیسی زبان ایران بازدیدی داشته باشند. هرگز خاطره سفر نماینده مجلس هلند به ایران (همو که بعدها قرآن را به آتش کشید) در دوران دولت اصلاحات را فراموش نخواهم کرد. میزبانان این نماینده وی را به مؤسسه آوردند. تا ضمن بازدید و گفت‌وگو با مدیران، مصاحبه‌ای هم با روزنامه داشته باشند.

مهمان که نژادپرستی بی‌پروا بود به محض نشستن بر سر میز سخن خود را این گونه آغاز کرد: «من آمده‌ام تا چگونگی راه بهتر زندگی کردن را به شما بیاموزم. بیاموزید یا نیاموزید این دیگر به شما بستگی دارد» این سخن گستاخانه در حضور من به عنوان مدیر مؤسسه و روزنامه، دکتر رسولی رئیس شورای سردبیری، ‌عرفان پرویز و دکتر موسوی دو عضو شورای سردبیری روزنامه موجب شد که به یکدیگر بنگریم و به رسم مهمان نوازی ما ایرانیان جواب ملایمی به وی بدهیم اما مهمان بی‌پروا برخورد تحقیرآمیز خود را ادامه داد. دکتر رسولی که بسیار برافروخته شده بود لیستی از جنایاتی که در جنگ جهانی دوم صرفاً اروپاییان علیه یکدیگر مرتکب شده بودند را با ذکر آمار برشمرد و سپس گفت اگر کسی می‌بایست درس بهتر زندگی کردن را بیاموزد اولویت با شماست.

نماینده نژادپرست هلند که با اشارات تاریخی دقیق مواجه شده بود و سخنی برای گفتن نداشت ترجیح داد برخیزد و مؤسسه تهران تایمز را بدون خداحافظی ترک کند. این تعلق خاطر قابل ستایش دکتر رسولی به ملت ایران و صیانت از شأن و منزلتش موجب شد تا آخر عمر ایشان دوستی ما با دیدارها در دفتر مطالعات و تدوین تاریخ ایران دوام یابد.

در ماه‌های آخر عمرش در حالی که حتی از حضور در شرکت «رنگ کانسای ایرانیان» که با همت بلند وی برای انتقال تکنولوژی رنگ صنعتی به میهنش ایران راه‌اندازی شده استعفا داده بود، جلساتمان ترک نمی‌شد. در این دیدارها همواره به ایرانی سربلند می‌اندیشید و برایش دغدغه فوق‌العاده‌ای داشت. فقدان این شخصیت فرهیخته را به اهالی فرهنگ و سیاست و نیز خانواده معظم وی و به‌ویژه همسر گرامیشان- مریم خانم- تسلیت می‌گویم و یادش را همواره گرامی می‌دارم.

عباس سلیمی نمین
مدیر دفتر مطالعات و تدوین تاریخ ایران

انتهای پیام/