به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، صلوات شعبانیه که از سوی امام سجاد علیهالسلام صادر شده، از ادعیۀ ماهِ با عظمت شعبان است. هر بند از این دعا دارای مضامین بالای معرفتی است. در قسمتهایی از این دعا میخوانیم:
«اللّٰهُمَّ صَلِّ عَلىٰ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ الْفُلْكِ الْجارِیَةِ فِى اللُّجَجِ الْغامِرَةِ یَأْمَنُ مَنْ رَكِبَها وَ یَغْرَقُ مَنْ تَرَكَهَا الْمُتَقَدِّمُ لَهُمْ مارِقٌ وَ الْمُتَأَخِّرُ عَنْهُمْ زاهِقٌ وَ اللَّازِمُ لَهُمْ لاحِقٌ»
خدایا، بر محمد و خاندان محمّد درود فرست، کشتی روان در اقیانوسهای عمیق هرکه به آن توسّل جوید ایمنی یابد و هرکه آن را رها کند غرق شود، پیش افتاده از آنها از دین خارج است و عقب مانده از آنان نابود است و همراه آنان ملحق بهحق است.
امام سجاد علیهالسلام در این فراز، محمد و آل محمد (ص) را به کشتی جاری در اقیانوسهای عمیق مثال میزند که هرکس بر این کشتی سوار شود، ایمنی یابد و هرکه آن را ترک کند، غرق میشود؛ همچنان که در احادیث متعددی به وجه «کشتی نجاتی» اهلبیت وحی اشاره شده است؛ به عنوان نمونه در حدیث نبوی صلی الله علیه و اله داریم «إِنَّ مَثَلَ أَهْلِ بَیْتِی فِی أُمَّتِی كَمَثَلِ سَفِینَةِ نُوحٍ فِی قَوْمِهِ مَنْ رَكِبَهَا نَجَا وَ مَنْ تَخَلَّفَ عَنْهَا غَرِق» یعنی مَثَل اهل بیتم در امتم، مانند کشتی نوح (ع) در قومش است؛ هرکه سوار آن شود، نجات مییابد و هرکه از آن جا بماند، غرق میشود.
یا امام حسین علیهالسلام در سخنانی با استناد به خطبهای از امیرالمؤمنین علیهالسلام فرمود «... فَنَحْنُ أَنْوَارُ الْأَرْضِ وَ السَّمَاوَاتِ وَ مَحْضُ خَالِصِ الْمَوْجُودَاتِ وَ سُفُنُ النَّجَاةِ وَ فِینَا مَكْنُونُ الْعِلْمِ وَ إِلَیْنَا مَصِیرُ الْأُمُورِ» ما انوار زمین و آسمانها و خلاصۀ تمام پدیدهها و کشتیهای نجاتیم. در ماست علم نهانى و امور بسوى ما باز مىگردد. (بحار الأنوار (ط - بیروت)، ج74، ص300)
در دیگر روایت امام صادق علیهالسلام ضمن روایتی در پاسخ به سؤال یکی از صحابه مبنی بر اینکه مگر همه شما کشتی نجات نیستید، پس چرا به امام حسین(ع) میگویید «سفینةالنجاة»؟ فرمود «کُلُنا سُفُن النّجاة و لکن سَفینة جَدّی الحُسُین أوسَع وفی لُجج البحار أسرع» همه ما اهلبیت کشتیهای نجاتیم، اما کشتی جدم حسین علیهالسلام وسیعتر و در عبور از امواج سهمگین دریاها سریعتر است. (بحار الانوار، ج 26، ص 322)
تمام این روایات بیانگر آن است که انسانهای مؤمن در این امواج پر تلاطم و سراسر فتنه و بلای دنیا، تنها راه نجاتشان، سوار شدن در کشتی نجات اهلبیت علیهمالسلام است که با ملازمت، تبعیت از خواست و سیرۀ ایشان حاصل میشود؛ لذا فرمود «وَ اللَّازِمُ لَهُمْ لاحِقٌ» یعنی هرکه همراه آنان باشد ملحق به آنها خوهد شد. در واقع اهلبیت وحی علیهمالسلام به مثابۀ ناخدایان و کشتیبانان عالم هستند که کشتی آنها به وسعت تمام پاکطینتان عالم گنجایش دارد. ماجرای اربعین حسینی نمونۀ عینیِ این وجه از اهلبیت علیهمالسلام است. در این رویداد شاهد بودیم که چگونه حجم بالایی از انسانها سوار بر کشتی نجات حسین علیهالسلام مقید به عالیترین ارزشهای انسانی شدند. اکثر زائران با وجود تمام تهدیدهایی که پیش روی ایشان بود، احساس امنیت میکردند و با بهترین حس و حال، بسوی انوار مقدس امام حسین علیهالسلام رهسپار میشدند.
انتهایپیام/