به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، خداوند ماه مبارک رمضان را از طریق لسان معصومین علیهمالسلام ضیافتالله نامید؛ این نامگذاری از آن جهت است که بندگان در اوج قرب به خداوند قرار میگیرند و در واقع همین قُرب به خداست که این ماه را تبدیل به ضیافت الله کرده است؛ منتها در همین قرب هم بسته به درجات افراد، بهرههای متفاوتی وجود دارد. مانند فردی که از سوی کریمترین و با فضیلتترین فرد روزگار دعوت به میهمانی میشود و آن مهمان پس از حضور در این بزم، همواره سعی دارد هرچه بیشتر به میزبان نزدیک شود تا از وجودش بهرۀ بیشتری بگیرد تا حدی که سر سفره در کنار او قرار گیرد و با او همغذا شود.
در هر صورت میزبان، با کرامت خود به همه توجه دارد و آنها را مورد تفقد قرار میدهد، و فضا را به گونهای مهیا میکند که هیچکس از این بزم دست خالی بیرون نرود و یا دلی شکسته نشود. جالب است که امام صادق علیهالسلام در روایتی فرمود «خداى تبارک و تعالى به موسى علیهالسلام وحى فرستاد که چه چیز تو را از مناجات با من باز میدارد؟ موسى گفت: پروردگارا تو را به علّت بوى نامطبوع دهن روزهدار از گفتن راز و نیاز برتر میدارم. خداى عزّ و جلّ به او وحى فرستاد که اى موسى، بوى دهان شخص روزهدار نزد من از بوى مشک خوشتر است. یَا مُوسَى لَخُلُوفُ فَمِ الصَّائِمِ أَطْیَبُ عِنْدِی مِنْ رِیحِ الْمِسْکِ.» (من لا یحضره الفقیه، ج2، ص76)
این نوع از رفتار خداوند نسبت به روزهداران، حکایتِ همان میزبان با کرامتی است که تمام سعی خود را به کار میگیرد تا مهمانان تکریم شوند و کمترین احساس شرمی در آنها راه نیابد. خداوند در این مهمانی کارگزارانی قرار میدهد تا با رسیدگی به مهمانان، آنها را همواره در اوج احساس رضایت و معنویت قرار دهند. امام صادق (ع) در روایتی فرمود «مَنْ صَامَ لِلَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ یَوْماً فِی شِدَّةِ الْحَرِّ فَأَصَابَهُ ظَمَأٌ وَکَّلَ اللَّهُ بِهِ أَلْفَ مَلَکٍ یَمْسَحُونَ وَجْهَهُ وَ یُبَشِّرُونَهُ حَتَّى إِذَا أَفْطَرَ قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ مَا أَطْیَبَ رِیحَکَ وَ رَوْحَکَ یَا مَلَائِکَتِی اشْهَدُوا أَنِّی قَدْ غَفَرْتُ لَهُ» یعنی آنکه یک روز را در شدّت گرما، براى خدا روزه بدارد، و آنگاه تشنگى به او اصابت کند، خدا هزار فرشته را بر او مىگمارد که دست مهر بر صورتش بسایند و او را بشارت دهند، تا چون افطار کرد خداى عزّ و جلّ میگوید: چه خوش است بوى تو و روح تو، اى فرشتگان من، گواه باشید که من او را آمرزیدهام.» (الکافی (ط - الإسلامیة)، شیخ کلینی، ج4، ص64)
انتهایپیام/