به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، جمهوری اسلامی ایران نیز همانند تمام مسلمانان و آزادگان، فلسطین و قدس را سرزمین مبارک و میدان مبارزه بین حق و باطل میداند. از زمانی که حضرت ابراهیم علیه السلام پرچم حق و یکتا پرستی را در این سرزمین برافراشت و نسلهای پیامبران و صالحین و شهدا آن را به ارث بردند، این سرزمین هویت و اصالت خود را حفظ کرده است، هر زمان که تجاوزی به این سرزمین مقدس صورت گرفت، مردمانی از اهل حق آمدند، کسانی که با آمدن آنها تاریکی کنار میرود تا بار دیگر نور یکتا پرستی بدرخشد.
قدس، قلب این سرزمین مقدس و مبارک است، سرزمین پیامبران، در برگیرنده مسجد الاقصی، اولین قبله، دومین مسجد از لحاظ ساخت، سومین از حیث اهمیت و جایگاه، سرزمین معراج و دروازه زمین به آسمان است. صلح، ثبات و شکوفایی این سرزمین نشان سلامتی و مصونیت و قدرت امت است، اما اشغال آن از سوی دشمنان، دلیلی بر ضعف و ناتوانی امت و عقب ماندگی و تفرقه و اختلاف آن است.
امام خمینی(ره) با اعلام روز جهانی قدس، تحقق اهداف متعددی را مد نظر قرار داد که از جمله این اهداف:
● توجه جامعه جهانی را به ظلم و ستم روا داشته علیه فلسطینیها و رفتارهای جنایتکارانه صهیونیستها علیه مردم مظلوم فلسطین جلب کنند.
● پایه همبستگی مسلمانان و ملل آزاده جهان برای حمایت از حقوق قانونی و انسانی مردم فلسطین را بنا نهد.
● اعلام ایستادگی ایران انقلابی به عنوان یک کشور قدرتمند در منطقه در کنار ملت فلسطین تا آزادی کامل سرزمینهای فلسطینی و بازگشت حقوق ملت فلسطین.
● دمیدن روح مقاومت در پیکره همه نیروها و فعالان در عرصه فلسطین و دعوت آنها به تمرکز تلاشهایشان تحت عنوان نیروهای مقاومت با هدف آزادسازی فلسطین و اعلام حمایت و پشتیبانی کامل و همه جانبه ایران از فلسطین و هر جهتی که برای آزادسازی آن تلاش میکند.
اما سوالی که در این شرایط حساس مطرح میشود، این است که چرا علی رغم همه تلاشهای سازشکارانه برای حل قضیه فلسطینی از یک سو و همه ایثارگریها و ایستادگیهای ملت فلسطین و ملل منطقه از سوی دیگر، هنوز قدس و فلسطین را پس از هفتاد سال در اشغال صهیونیستها میبینیم؟ از گذشته تا آینده، از روز اشغال آن تا چشم انداز آزادی آن، ما در کجای تاریخ فلسطین ایستادهایم؟ آیا شرایط ما در این مرحله به اندازه ای دشوار شده که مانع از تحقق هدف آزادسازی فلسطین و باز پس گیری حقوق ملت فلسطین می شود؟ یا اینکه ما در شرایط مناسب و رضایت بخشی بسر می بریم؟ فکر میکنم پاسخ دادن به این سؤالات به ما کمک خواهد کرد تا نیمی از مسیر آزادسازی قدس و فلسطین را طی کنیم.
در پاسخ به این سؤال، تنها به چند نکته مختصر در خصوص سه خط مشی موجود در تعامل با مسئله فلسطین از زمان اشغال فلسطین تاکنون اشاره میکنم:
اول: خط مشی صهیونیستی: سیاستی واحد و باثبات، با هدف اشغالگری هرچه بیشتر. اگر به اقدامات اتخاذ شده توسط صهیونیستها از ابتدای موجودیت رژیم صهیونیستی تاکنون نگاهی بیندازیم، پافشاری صهیونیستها برای ادامه سیاست اشغالگری و سرکوب، از ابتدای اشغال قدس تا تجاوز و تعرض به مسجدالاقصی، سپس یهودیسازی شهرکها و محلههای قدیمی و منطقه پیرامون قدس، گسترش شهرک سازی صهیونیستی و ساخت دیوار حائل و پس از آن یهودیسازی ساکنان قدس و فلسطین و بیرون راندن و آوارگی فلسطینیهای ساکن قدس با سلب حق سکونت در قدس، تخریب خانههای آنها و ندادن پروانه ساخت، تجاوز به اماکن مقدس و اوقاف اسلامی و مسیحی و سرانجام، اخیرا و نه آخرین آن، ندادن اجازه برگزاری انتخابات فلسطینی در قدس را شاهدیم.
دوم: خط مشی چانه زنی و سازش: خط مشی برخی از فلسطینیها و اعرابی که اعتقاد دارند، از طریق مذاکرات میتوانند، حقوق ملت فلسطین را باز پسگیرند. به همین دلیل خط مشی آنها، ورود به مذاکره و گفتگو و حرکت به سمت اجرای کامل و تمام عیار بنود و مواد توافقنامههای متعدد امضاء شده از جمله توافقنامه اوسلو – کمپ دیوید، وادی عربه و... و پس از آن معامله قرن و هموار نمودن مسیر عادی سازی روابط و رقابت برخی از رهبران جهان عرب به این سمت و سو است. موفقیتها و دستاوردهای این خط مشی چیزی جز ارائه امتیازات بیشتر به صهیونیستها نبود. نتیجه مذاکرات به جایی رسید که از نقشه فلسطین چیزی جز چند جزیره کوچک و پراکنده و جدا از هم باقی نماند و با کمال تأسف آخرین دستاوردهای این خط مشی ندادن اجازه به فلسطینیهای ساکن قدس جهت شرکت در انتخابات فلسطینی و اذعان «محمود عباس» در نشست اخیر شورای مرکزی جنبش فتح به این امر بود که صهیونیستها به دولت فلسطین اجازه برگزاری انتخابات در قدس را نمیدهند.
سوم: خط مشی مقاومت و ایستادگی: خط مشی است که اثربخشی خود را به اثبات رسانده است. این خط مشی از زمان اشغال فلسطین تحت عنوان عملیات مسلحانه آغاز شد و بعد از پیروزی انقلاب اسلامی در ایران به خط مشی مقاومت و ایستادگی در دو میدان فلسطینی و منطقهای تبدیل شد. نتایج و رهاوردهای آن را سال 2000 در لبنان شاهد بودیم که به لطف آن، جنوب لبنان، بدون اعطای هیچ ما به ازائی به صهیونیستها، آزاد شد. فرار صهیونیستها از غزه و آزادسازی منطقه و ترس آنها از اشغال مجدد آن و همچنین جنگ 33 روزه در سال 2006 و شکست ماشین نظامی به اصطلاح شکست ناپذیر رژیم صهیونیستی و برقراری موازنه وحشت و افزایش قدرت مقاومت در غزه و توانمندی آنها در وضع پیش شرطهایی برای آتش بس.
در این چارچوب نیروها و گروههای مقاومت باید روی چندین نکته تمرکز کنند تا از این رویکرد برای گرفتن نتایج و دستاوردهای مثبتتر به نفع ملت فلسطین استفاده شود و من به برخی از آنها اشاره میکنم:
یک: عدم انحراف از مسیر و هدف اصلی.
دو: عدم درگیر شدن در قضایا و مسائل ثانوی که به شکاف و تفرقه در محور مقاومت منجر شود.
سه: محدود کردن و متمرکز کردن اهداف مقاومت بر مقابله با سیاستهای صهیونیستی و آزادسازی فلسطین.
چهار: حفظ یکپارچگی خط مشی و انسجام و همبستگی بین نیروهای مقاومت و تقویت آن.
پنج: با توجه به این اصل که مردم و پایگاه مردمی در بحث مقاومت یک اصل بشمار می رود، تلاش برای بالا بردن سطح آگاهی و بیداری ملت، به ویژه نسل جوان در قبال طرحها و نقشههای صهیونیستی علیه مقاومت و موفقیتها و پیروزیهای جبهه مقاومت در فلسطین و منطقه.
در پایان با توجه به شرایط حاکم بر صحنه فلسطینی و آنچه از سرکوب و اشغالگری در آن در جریان است، ما ادامه سیاست کشتار غیرنظامیان و کودکان فلسطینی به دست نیروهای اشغالگر را به شدت محکوم میکنیم و خواستار آزادی فوری اسرا در زندانهای اسرائیلی و بازگشت پناهندگان به وطن خود و رفع محاصره نوار غزه هستیم.
ما سیاست رژیم صهیونیستی در یهودی سازی قدس را محکوم کرده و از سازمانها و مجامع بینالمللی میخواهیم، اقدامات اسرائیل علیه ملت فلسطین را محکوم و اقدامات متجاوزانه رژیم صهیونیستی را متوقف کنند.
برقراری روابط رسمی و عادی سازی روابط توسط برخی کشورهای عربی بدون رایزنی با فلسطینیها، محکوم به شکست است و بر این باورم که این رویکرد موجب افزایش جنایات رژیم صهیونیستی در فلسطین خواهد شد.
بر این باورم که خط مشی رژیم صهیونیستی در بیثبات کردن نظم و امنیت منطقه و نقض حاکمیت کشورهای منطقه از جمله سوریه و لبنان تهدیدی آشکار برای ثبات و امنیت منطقه است و حمایت و پشتیبانی کامل و برنامه ریزی شده آمریکا از اقداماتی که با قوانین بینالمللی و اصول اخلاقی و بشردوستانه رژیم صهیونیستی مغایرت دارد، بر مشکلات قضیه فلسطینی میافزاید.
جمهوری اسلامی ایران علاوه بر تاکید بر استمرار مقاومت، در صحنه سیاست نیز طرح چهار مادهای را برای حل قضیه فلسطینی ارائه داد که در دبیرخانه سازمان ملل متحد به ثبت رسید. بر اساس این طرح، برگزاری همه پرسی ملی بین فلسطینیها، بر اساس اصول دموکراتیک و قوانین بینالمللی که توسط همه کشورها و ملتها پذیرفته شده باشد، توصیه شده است. این طرح می تواند جایگزین مناسبی برای طرح های ناکام قبلی باشد.
در پایان، بر این باورم که رژیم صهیونیستی به بن بست سیاسی، اجتماعی و امنیتی در ابعاد مختلف رسیده و علی رغم همه درد و رنجهایی که ملت فلسطینی با آن رو به رو است، فرزند قدس در خاک خود ثابت قدم و به آن پایبند خواهد بود و همچنان پافشاری و پایداریش نه تنها مایه مباهات و افتخار هر فلسطینی، هر عرب و هر مسلمان، بلکه برای هر انسان شریفی است که منادی حق، عدالت و آزادی است. با این حال، این ایستادگی و پایداری باید از سوی کسانی حمایت و پشتیبانی شود که در کنار فلسطین و این قضیه عادلانه ایستادهاند و ضروری است که از مرحله شعارها خارج شده، به گفتمان برنامهای و اقدامات عملی وارد شویم.
آنچه در فلسطین می گذرد یک جنگ ارادههاست که تنها راهکار آن، آمادگی و تدارکات خوب، کار بیشتر، صبر، فداکاری و ایستادگی است.
یادداشت: «محمدرضا رئوف شیبانی» کارشناس ارشد غرب آسیا
توضیح: این متن به زبان عربی نگاشته شده و خبرگزاری اقدام به ترجمه آن نموده است.
انتهای پیام/