به گزارش خبرنگار فرهنگی باشگاه خبرنگاران پویا، «دینفروشی» اصطلاحی است که در دو حالت صورت میگیرد: حالت اول آن است که فرد برای رسیدن به متاع دنیوی، از فرمانها و آموزههای اصیل دینی دست کشد و علناً دست از دینداری بردارد. یا اگر مطلب دینی را وارونه نشان دهد و دروغی را به دین نسبت دهد، اگر چه ممکن است کافر نشود، اما عمل او مرتبهای از دین فروشی است.
حالت دوم آن است که افرادی دین را ابزار دستیابی به اهداف دنیوی خود قرار دهند که این عمل، از ابزارهای منافقان و ریاکاران است. نمونۀ نزدیک به ذهنِ آن، افرادی همچون معاویه و حاکمان عباسیاند که با شعارهای اسلامی و در پوشش دین، بر مسند قدرت نشستند. این نوع دوم، بسیار خطرناکتر از حالت اول است، چرا که افراد با لباس تزویر وارد میدان اجتماع و سیاست میشوند، اما در باطن، به اهداف دنیوی خود میپردازند و به هیچ صغیر و کبیری رحم نمیکنند.
متأسفانه گاهى با پیش آمدنِ جریانى براى گروهى، راهى براى شکمچرانى و شهوترانى و رسیدن به آنها، جز از طریق دینفروشى و کتمان حقیقت و گمراه نگه داشتن مردم نمىتوانند تأمین کنند، صبر و تحمل را از دست داده و نسبت به آخرت سست شده و زر و زیور دنیا بر چشم قلبشان حجاب مىاندازد و آنان را به بازار دینفروشى و تبدیل کفر به ایمان و عوض کردن آخرت به دنیا مىکشاند. این عده، گرگهایی در لباس میش هستند که طعمۀ خود را از بین ضعیفان انتخاب میکنند. رسول الله صلى الله علیه و آله دربارۀ این عده فرمود «ویلٌ للذینَ یَجتَلِبُونَ الدنیا بالدِّینِ، یَلبَسُونَ للناسِ جُلودَ الضَّأنِ مِن لِینِ ألسِنَتِهِم کلامُهُم أحلى مِن العَسَلِ و قُلوبُهُم قُلوبُ الذِئابِ ، یقولُ اللّه ُ تعالى : أبی یَغتَرُّونَ ؟!» یعنی واى بر کسانى که دین را وسیلۀ کسب دنیا مىکنند و با زبان نرم خود در برابر مردم به لباس میش در مىآیند، گفتارشان از عسل شیرینتر است و دلهایشان دل گرگ است. خداوند متعال مىفرماید : آیا به [ رحمت ] من غرّه مى شوند؟! ( أعلام الدین فی صفات المؤمنین، ص295)
سیاست عوامفریبی معاویه چگونه او را در رأس قدرت نگه داشت؟
در هر صورت، دینفروشی معاملهای بسیار زیانبار است، چرا که مدت زمان محدود دنیا، به هیچ عنوان قابل مقایسه با زندگی جاویدان اخروی نیست، در کنار آنکه در دنیا همگان کم و بیش بهرههایی از آن میبرند لذاتی که همیشه آمیخته با سختی و رنج است. رسول الله صلی الله علیه و آله در مذمت دینفروشان و دنیاگرایان فرمود «شَرُّ النّاسِ مَنْ باعَ آخِرَتَهُ بِدُنْیاهُ وَ شَرٌّ مِنْ ذلِکَ مَنْ باعَ آخِرَتَهُ بِدُنْیا غَیْرِهِ؛ یعنی بدترین مردم کسی است که آخرت خود را به دنیایش بفروشد و بدتر از او، کسی است که آخرت خود را برای دنیای دیگری بفروشد.» (من لا یحضره الفقیه، ج 4، ص353) یا امیرالمؤمنین (ع) در روایتی فرمود «أَشْقَی النّاسِ مَنْ باعَ دینَهُ بِدُنیا غَیرِهِ» یعنی بدبختترین مردم کسی است که دین خود را به دنیای دیگری بفروشد.»
انتهایپیام/