خبرگزاری تسنیم- سجاد رضاییمقدم:
همواره یکی از وظایف اصلی و مهم تئاتر در جامعه انعکاس شرایط و انتقاد از فرهنگ حاکم بر جامعه به جهت ارتقای آن است.
هدفی که شاید گهگاه توجهی به آن نشده و یا کمرنگ شده باشد و یا حتی در برخی آثار میان دیالوگهای نمایش به آن تظاهر شده باشد.
نمایش هار اثر حسین پوریانیفر واکنشی است هنری که میان لفافههای تئاتر به وضع موجود نظامات رفتاری انسانها در جهان انتقاد میکند، رفتارهایی که آغشته به مدرنیته شده و از انسان موجودی ناشناخته و "هار" میسازد.
این نمایش یک کت واک و فشنشو یکساعته است که از ابتدا با ورود بازیگران بالباسهای مدرن و بهاصطلاح مد شروعشده و هرلحظه بر نامتعارف بودن آنها افزوده میشود.
بازیگران نمایش هار از ابتدا مست و واله مد و لباسهای عجیبوغریبشان روی استیج تعبیهشده راه میروند و هرلحظه و هر بار بیشتر تحت تأثیر تبلیغات موجود قرارگرفته و مردان نمایش با استفاده بیشازحد از لوازمآرایش تبدیل به زنانی میشوند که از اصل خود فاصله بسیاری دارند.
این فاصله قدمبهقدم افزایشیافته تا جایی که دیگر اثری از مرد ابتدای نمایش وجود نداشته و تمامی بازیگران به عملی زنانه روی میآورند تا جایی که این پیروی از تبلیغات باعث میشود تا شکل پوشش و نوع رفتارشان کمتر ارتباطی با اصل خودشان نداشته باشد.
همواره و در تمامی طول نمایش سکوت و جدیتی خاص در بازیگران وجود دارد، سکوتی که میتواند ناشی از رضایتی درونی و یا نشئتگرفته از ترسی عمیق باشد.
نکته مشخص در این نمایش این است که برخلاف حرکت با اشتیاق افراد به سمت مد و حرکت آنها با تبلیغات رضایتی وجود ندارد و مبدأ تمام افعال ترسی است که باعث میشود پرسوناژهای موجود، در حرکت به سمت یک اضمحلال شخصیتی از یکدیگر پیشی بگیرند.
نارضایتی ذاتی بازیگران در وقفه و سکوت نمایش که همراه با حرکت دوربین موجود و نشان دادن غم و اندوه آنها در اتاق گریم است نمایانگر میشود، وقفهای که نشان میدهد تمامی اتفاقات رخداده برخلاف میل انجام دهندگان آنها شکلگرفته و اجباری برای حرکت به سمت این فروپاشی وجود دارد.
در ادامه نمایش در نهایت دو تن از بازیگران اعتراض خاموش و منفعل را میشکنند و از اینجا به بعد خشونتی در ریتم و شکل حرکت بازیگران شکل میگیرد. خشونتی که رفتهرفته با خون روی لباس بازیگران همراه شده و نمایش را از یک فشنشو ساده به کابوسی دهشتناک تبدیل میکند و آن را به سمت شرایطی آخرالزمانی میکشاند.
از دیگر مزیتهای اجرای نمایش هار در سکوت بازیگران و جایگزینی زبان بدن القای بیتفاوتی آنها به شرایطی است که در حال رخ دادن است، بیتفاوتی تا جایی که حتی واکنشی به یکدیگر نشان نمیدهند و گروهی که در ابتدای حرکت خود با هماهنگی کمنظیر حرکت میکردند یکدیگر را بیاهمیت میانگارند و با یکدیگر برخورد میکنند.
اوج این بیتفاوتی در انتهای نمایش و رد شدن تمامی بازیگران از روی جسد یکی از مانکنها که قربانی چرخه انسانگرایی شده است متبلور میشود. در حقیقت انتهای نمایش هار تماماً نشاندهنده یک چرخش بیهدف و نامتناهی است که تنها انسان را آزردهخاطر میکند.
به نظر پوریانیفر در این نمایش تلاش دارد تا مخاطبان نمایش خود را از سرنوشت و انتهای مسیر ترسناک مدرنیته بترساند تا شاید از ورود بیمهابای آن به این ورطه جلوگیری کند.
نمایش هار با القای حرکات فکر شده توسط بازیگران از یک پرفومنس خالی دور بوده و قطعاً متن و برنامهریزی درخوری حرکات پرسوناژهای نمایش را مدیریت میکند.
نمایش هار حرکت رو به جلوی خوبی برای شروع تئاترهای بیکلام است ولی درعینحال راه طی نشدهای برای بهتر شدن موقعیتپردازیهای خود دارد.
انتهای پیام/