به گزارش گروه استانهای خبرگزاری تسنیم، انرژی برق بهعنوان یکی از زیرساختهای اصلی توسعه در کشورها دیده میشود و انتشار آمارهای مثبت در این زمینه میتواند خبر از روندی مناسب در توسعه جامعه صنعتی و شهری آن منطقه ارائه کند.
ایران نیز از این قاعده مستثنی نیست چون براساس برنامههای تدوینشده باید تا پایان سال جاری ایران به حجم تولید 101 هزار مگاوات برق برسد، رقمی که میتواند براساس رشد سالانه 5درصدی تقاضا نیاز کشورمان را در بخشهای مختلف تأمین کند اما آمارها نشاندهنده این است که حداقل در دولت تدبیر و امید این اتفاق دنبال نشده است و هماکنون کمبودهایی در زمینه تأمین انرژی برق مورد نیاز ایران وجود دارد.
بررسی دقیق آمارهای رسمی منتشرشده وزارت نیرو نشان میدهد که ظرفیت اسمی تولید برق در ایران کمی بیشتر از 85 هزار مگاوات است و با این حجم از تولید تا سال 1398 رتبه چهاردهم را در کشورهای جهان در اختیار داشتیم و این حجم از ظرفیت اسمی تولید در پیک خود، حداکثر 60 هزار مگاوات میشود آن هم بهدلایل مختلف مثل کمبود سوخت، کمبود آب و پرتی نیروی تولیدشده در خطوط انتقال، گرمای هوا، تعمیرات و نوسازی و... .
این درحالی است که بررسیهای کارشناسی نشان میدهد مشکلات موجود در مدیریت شرایط؛ باعث شده رشد میزان تولید برق سالانه در ایران تنها 2 هزار مگاوات باشد اما واقعیت امر اینجاست که اگر میخواهیم کمبودی در زمینه برق نداشته باشیم باید حداقل سالانه نرخ رشد 3 هزار مگاواتی را تجربه کنیم؛ اتفاقی که در عمل نیازمند ایجاد ظرفیت اسمی 4 هزار مگاواتی نیروگاهها و البته سرمایهگذاری تقریباً 3 میلیارد دلاری است.
حالا بیاییم سری به آنسوی معادله یعنی بخش مصرف بزنیم و نگاهی به میزان تقاضای مصرف برق سال 1398 در بخشهای مختلف و درصدشان از کل داشته باشیم، در این نمودار کاملاً مشخص میشود که چقدر تقاضا داریم و سهم هرکدام در این زمینه چقدر است؛
اما بد نیست در عین حال کمی هم به میزان تولید برق در انواع نیروگاههای سراسر کشور توجه داشته باشیم چون بررسی دقیق آنها میتواند واقعیت قطعی برق در ایران را نمایان کند. برای این منظور دوباره برمیگردیم به آمارهای رسمی خود وزارت نیرو که براساس آنها تا پایان سال گذشته حجم تولید نیروگاههای بخاری 15800 مگاوات، گازی 25400 مگاوات، سیکل ترکیبی 25790 مگاوات، برق آبی 12000 مگاوات و نهایتاً تجدیدپذیر 825 مگاوات تعیین شده است، اینجاست که با یک حساب سرانگشتی میبینیم احتمالاً مشکل جای دیگری است که برق امسال هم با رسیدن تابستان قطع میشود، چون کمبود آب و سهم نیروگاههای برقآبی در کل تولید زیاد نیست.
البته کار به اینجا ختم نمیشود چون سه نکته اتلاف برق تولیدی، راندمان پایین در برخی نیروگاهها و البته برقدزدی نیز وجود دارد و مدیریت صحیح در تک تک این موارد قطعاً میتواند بخش زیادی از کمبودها را تأمین کند. بهعنوان مثال میزان اتلاف برق در شبکه توزیع تا پایان سال 98 به حدود 9.76 درصد رسیده و در عین حال چیزی حدود 1.5 میلیون انشعاب غیرمجاز هم در سراسر کشور جمعآوری شده است.
اما پایان کار اینجاست که بررسیهای کارشناسی نشان میدهد سوءمدیریت دولت بر صنعت برق ایران مشکلات عمدهای ایجاد کرده است و دولت مطابق برنامههای توسعهای نتوانسته است برق تولید کند و شاهد مثال اصلی را هم میتوان در سهم بخش خصوصی و نیروگاههای حرارتی دید، زیرا 67 درصد این نیروگاهها در اختیار بخش خصوصی است و باقی مدیریت دولتی بر آن حاکم است.
البته منظور مدیریت مستقیم دولت نیست، زیرا اکنون بسیاری از تولیدکنندگان خصوصی برق نتوانستهاند مطالبات خود را از دولت دریافت کنند و این نکته عاملی بوده است تا امکان ادامه تولید انرژی برق برای آنها مقدور نباشد یا اینکه توان سرمایهگذاری برای نوسازی نیروگاهها را نداشتند و به همین دلیل راندمانشان پایین آمده است.
از سوی دیگر تغییر سبک زندگی مردم نیز با افزایش تقاضای مصرف بار بیشتری را به شبکه تحمیل کرده است. اما واقعیت امر اینجاست که سوءمدیریت مسئولان دولتی در بخش تولید برق و البته عدم بازسازی و نوسازی به موقع زیرساختهای مرتبط از عواملی بوده که امروز باعث میشود چرخ صنعت از حرکت ایستاده باشد و مردم هم در گرمای تابستان برق نداشته باشند.
انتهای پیام/ت+