مصاحبه تئوریسین نظامی ترکیه؛ آنکارا روی ناتو حساب نکند

به گزارش گروه بین الملل خبرگزاری تسنیم، این روزها رسانه های ترکیه به طور مداوم از دیدار اردوغان و بایدن و محتوای نشست سران ناتو در بروکسل حرف می زنند.

قرار است رئیس جمهور ترکیه در حاشیه نشست بروکسل، علاوه بر رئیس جمهور آمریکا، با نخست وزیر یونان و برخی سیاستمداران دیگر نیز دیدار کند. شواهد نشان می دهد که دستگاه دیپلماسی ترکیه امیدوار است که با استفاده از کارت عضویت در پیمان نظامی ناتو، برخی مشکلات و تنش های خود را با اروپا و آمریکا حل کند و امتیازاتی به دست بیاورد. اما دریادار یایجی معتقد است که این دیدگاه، خوشبینانه است و با واقعیت های حاکم بر روابط سیاسی اعضای ناتو منطبق نیست.

دریادار جهاد یایجی، از فرماندهان سابق نیروی دریایی ترکیه، همان فردی است که با ارائه نظریه دفاعی «وطن آبی»(Mavi Vatan)، زمینه امضای توافق امنیتی دریایی بین ترکیه و لیبی را فراهم کرد و از دولت خواست به ظرفیت های جغرافیای دریایی در حوزه های مدیترانه، مارمارا، اژه و دریای سیاه، بهای بیشتری بدهد.

این تئوریسین دفاعی ترکیه بعدها با دولت دچار اختلاف شد و از پست نظامی خود استعفا داد و در حال حاضر در یکی از دانشگاه های ترکیه، یک مجموعه تحقیقاتی در مورد مطالعات دریایی تاسیس کرده است.

او در دیدار با خبرنگار روزنامه ملی گازته، به رویکردهای دفاعی ترکیه و ارتباط آن با ناتو اشاره کرده و بر موضوعات مهم و جالب توجهی انگشت گذاشته است.

می دانید که در چهاردهم ژوئن، شاهد برگزاری نشست سران ناتو در بروکسل خواهیم بود. برخی ها، از این نشست انتظارات زیادی دارند. به نظر شما، آیا ترکیه می تواند در نشست سران ناتو، امتیازات خاصی کسب کند؟

خیر. به نظر من از نظر واقعگرایی سیاسی احتمال نتیجه مثبت به نفع ترکیه از نشست ناتو زیاد نیست. اما در هر حال، دیپلماسی، مذاکره، روابط و همکاری مطلوب است.

می دانید که همه کاره ناتو آمریکا است. یعنی همان کشوری که علیه منافع ترکیه، این اقدامات را انجام داده است؛ حمایت از روم ها در قبرس، حمایت از پ.ک.ک در شمال سوریه، به رسمیت شناختن به اصطلاح نسل کشی ارامنه. بودن در گروهی که قدرت اصلی آن، تا این اندازه علیه ترکیه عمل کند، چه فایده ای دارد؟

اول از همه ما باید این را بیان کنیم: ما هرگز ملت بی رحم، وحشی و نسل کشی نبوده ایم. ما همیشه به آیین ها و زبان های مردم احترام گذاشته ایم.هیچ ملتی مهربانتر از ما نیست.

لازم است بدانید و به یاد داشته باشید که جو بایدن رئیس جمهور فعلی آمریکا در طول دوران سناتوری 48 ساله خود، همواره بیانیه ها و تحریم هایی را علیه ترکیه امضا کرده و من اصلاً شگفت زده نشدم که اخیراً در مورد ارامنه، چنین اقدامی انجام داد.

در ماجرای تحریک یونان علیه ترکیه، تحریم نظامی آمریکا علیه ترکیه در سال 1974 میلادی و چندین موضوع دیگر، بایدن همواره ضد ترکیه بوده و حالا هم می خواهد اعضای گروه تروریستی ی.پ.گ را بر اساس سیاست های مهاجرتی جدید به داخل خاک کشورش ببرد.

خوب این که رفاقت و ائتلاف با ترکیه نیست و اتفاقاً علیه ترکیه است. بنابراین ما باید هوشیار باشیم و دو کار مهم انجام دهیم: 1.سیاست پیشگیری داشته باشیم و موسسات مطالعاتی و حتی دانشکده هایی برای مطالعات تاریخی در مورد کشتارها و جنایات تاسیس کنیم و همه اسناد را به نمایش بگذاریم تا نتوانند به این شکل غیرمنطقی ما را متهم کنند. دوم اینکه باید در ناتو، در برابر آمریکا بایستیم و از حق وتوی خود علیه آمریکا استفاده کنیم. تا جایی که اطلاع دارم در حال حاضر چنین نگرشی در دولت وجود دارد.

ازروز تاسیس ناتو، عضویت در این پیمان،هیچ یک از مشکلات ترکیه را درمان نکرده است. آیا می توانیم مشکلات جهان اسلام را نیز در این زمینه ارزیابی کنیم؟همه این را می دانند که ناتو سودی برای ترکیه ندارد. نظر شما چیست؟ آیا پیشنهاد جایگزینی برای ناتو دارید؟می توانید کمی در مورد آن صحبت کنید؟

ناتو یک سازمان امنیت جمعی است. اینیک سازمان مهم بین المللی است کهترکیهبعد از سازمان ملل متحد عضو آن است.در واقع،این تنها سازمانی است کهترکیه در آنحق وتو دارد. ترکیه عضوی از ناتو است که پلی بین غرب و شرق است و همچنین یک نماینده جهان اسلام در این پیمان است.

عضویتترکیه درناتو همچنین به حمایت از حقوق و منافع جهان اسلام کمک می کند. اگرچه ما نمی توانیم مستقیماً کمک کنیم، اما در هر حال، می توانیم به منظور  جلوگیری از آسیب رساندن به کشورها و مردم مسلمان، حق وتوی خود را به کار بگیریم.

از این نظر،حضورترکیه درناتو برای مردم ما و غرب  و شرق، یک موقعیت مثبت است. اما من معتقدم که ترکیه نباید تکیه و پایه گذاری امنیت ملی و دفاع ملی خود را فقط در محور ناتو تعریف کند. این نه تنها نگرش کاملی نیست و برای تامین امنیت ما کفایت نمی کند، بلکه آسیب های دیگری نیز دارد. در نتیجه، برایترکیهبسیار مهم است که صنعت دفاعیخود رادر سطح ملی و بر اساس هدف خودکفایی، توسعهدهد.

ترکیه عضو ناتو است، اما در سال 1974 میلادی ما با تحریم نظامی آمریکا روبرو شدیم و حالا هم تحریم های نظامی جدیدی بر ما اعمال شده است.

چاره کار این است که فعلاً، تا مانی که نتوانسته ایم در صنایع دفاعی خود به خودکفایی کامل برسیم، برای خرید ناوها، هواپیماهای جنگنده و سلاح های استراتژیک، روی به خریداران خارج از ناتو بیاوریم و همه تخم مرغ ها را در یک سبد نگذاریم.

باید تنوع در خرید محصولات دفاعی ما به گونه ای باشد که همگان نتوانند به یک باره، دور یک میز جمع شوند و ترکیه را تحریم کنند.

نکته مهم دیگر، توجه به همین مورد اخیر جنگ در فلسطین است. ببینید! هم اتحادیه عرب و هم سازمان همکاری اسلامی در این ماجرا، عملاً در کلاس رفوزه شدند و نتوانستند کار خاصی انجام دهند.

اساساً فاقد ظرفیت و آمادگی خاصی هستند. در نتیجه، ترکیه باید بر روی ایده نیروی مشترک حافظ صلح بیش از پیش تمرکز کند و برای تشکیل یک نیروی جدید با پیشاهنگی کشورهای مسلمان، پیشقدم شود. صد البته این تشکیلات باید به گونه ای تاسیس و اعلام حضور کند که اهداف و مکانیسم آن در حفاظت از صلح و آرامش، منطبق با چهارچوب های مورد قبول سازمان ملل متحد باشد.

یونان در همکاری نظامی نزدیک با ایالات متحده است. از رزمایش نظامی مشترک گرفته تا ایجاد پایگاه در مرز ما و همچنین تحریک رومی های قبرس علیه ترکیه. آیا آمریکا می تواند از یونان به عنوان اهرم فشار علیه ترکیه استفاده کند؟

ببینید! تجمع و تمرکز نیروی ایالات متحده در منطقه، اگرچه به نظر می رسد ضد روسیه است اما در عین حال برای ترکیه نیز نگران کننده است. مثلاً باید پرسید، اندکی آن سوتر از دده آغاچ یعنی مرز ما و یونان، چرا باید آمریکا، این همه سلاح سنگین و تهاجمی به یونان هدیه کند؟

این سلاح ها، ابزارها و تجهیزات اهدایی ماهیت هجومی دارد. چرا یونان به این سلاح های تهاجمی احتیاج دارد و علیه چه کسانی قصد استفاده از آنها را دارد؟ وقتی به همسایگان یونان نگاه می کنیم و به مصاحبه مقامات این کشور گوش می دهیم، می بینیم که این تسلیحات فقط برای مقابله با ترکیه  است. تسلیح  یونان  متحد ناتو علیه ترکیه یکی دیگر از اعضای ناتو، نه تنها به وحدت و یکپارچگی ناتو آسیب می رساند، بلکه ضربه بزرگی به روح آن وارد می کند.

آمریکا در جزایری سلاح به یونان داده که عملاً به مثابه نفی لوزان و نفی حقوق ترکیه است. اما همچنان که مصطفی کمال در سال 1922 ارتش یونان را به دریا ریخت، بخواهند کاری کنند، ارتش خود را از دست می دهند. باید مجامع تحقیقاتی و دانشگاهی ما به مباحث تاریخی و حقوقی حساس باشند و در دیپلماسی نیز پویا و فعال باشیم و همه چیز را با مردم در میان بگذاریم.

انتهای پیام/