به گزارش خبرگزاری تسنیم از مشهدمقدس ، عصر روز 18 اردیبهشت 1400هنگام خروج دختران دانشآموز مکتب سید الشهدا افغانستان در غرب کابل، ابتدا یک خودرو بمب گذاری منفجر شد و در هنگام فرار دانش آموزان 2 انفجار دیگر هم رخ داد که بیش از 250 دانش آموز دختر شهید و مجروح شدند، این اولین حمله تروریستی در مراکز آموزشی افغانستان نبود و قبل از این هم بارها دانش آموزان بی گناه بر اثر این حملههای تروریستی کشته و زخمی شدند.
به راستی گناه این دخترکان چه بود؟ هزاره بودن،شیعه بودن یا درس خواندن و امید داشتن به فرداهایی روشن تر...؟
مادرانی که با شنیدن صداهای مکرر انفجار به سمت مدرسه سید الشهدا دویدند و نظارهگر سوخته شدن و تکه تکه شدن جسدهای دخترکانشان شدند، پدرانی که اشک میریختند و کیفهای بچههایشان را باز میکردند تا بفهمند سرنوشت بچههایشان چه شده است؟
پدران و مادران داغدار شهیده فرشته علی زاده، زهرا علیزاده، طیبه محمدی، رحیمه حیدری، نفیسه صفدری، نازیه علیزاده در گفتوگو با خبرنگار تسنیم در حالی که به زور جلو اشک هایشان را میگیرند، از مظلومیت و معصومیت دختران شان با زبان روزه صحبت میکنند. آنها از روز انفجار میگویند و اینکه صدای فریاد دانشآموزان کل خیابان را فراگرفته بود، همه جیغ میزدند و فرار میکردند و اینکه انفجارها در فاصلههای کوتاه و چند دقیقهای رخ میداد. آنها از لبخندها و شور و شوقی میگویند که در چند دقیقه تبدیل به ترس و وحشت شد و اینکه امیدی به آینده ندارند و نمیدانند آیا دوباره فرزندانشان را به مدرسه بفرستند یا نه؟
مادر شهیده نفیسه صفدری با چهرهای پر از درد میگوید: اگر بجای دخترکان ما، این حادثه برای دخترهای اروپایی و آمریکایی رخ میداد، تمام نهادهای حقوق بشری شیون و فریاد میکردند در حالی که الان ماهها است که همه سکوت کردهاند، این سکوت یعنی مرگ حقوق بشری که از آن دم میزنند.
این مادر داغدیده ادامه میدهد: هدف کسانی که این حملههای تروریستی را به مکتب سیدالشهدا انجام دادند هم این بود که ترس را در وجود دانشآموزان بیندازد و سبب شوند دختران این سرزمین همیشه بیسواد بمانند و هیچ رویا و آرزویی نداشته باشند.
پیامبر اکرم صلی الله علیه و اله و امامان معصوم ما همواره در احادیث مختلف به جایگاه اندیشیدن برای انسانها تاکید کردهاند و سرسلسله فرمایشات نبی اکرم (ص)همیشه این بوده که (ز گهواره تا گور دانش بجوی) اما بیشک گروههای تکفیری و کسانی که دست به این جنایات وحشیانه میزنند، از فرهنگ و انسانیت به دور هستند و دولتهای مدعی حقوق بشر نیز تا امروز با سکوت خود، بر چنین اقدامات وحشیانهای که توسط این گروههای بیهویت صورت میگیرد، مهر تایید میزنند.
برخلاف آنچه در اعلامیههای به اصطلاح حقوق بشری که روز و شب بر جهانیان عرضه میدارند. براساس ماده 23 اعلامیه حقوق بشر، هر کسی به عنوان عضوی از جامعه حق دارد از امنیت اجتماعی برخوردار بوده و از طریق تلاش در سطح ملی و همیاری بین المللی با سازمان دهی منابع هر مملکت، حقوق سلب ناپذیر اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی خویش را برای حفظ حیثیت و رشد آزادانه شخصیت خویش بدست آورد.
کمک گروه جهادی کهفالحسن
اتفاق خوب برای این پدر و مادرهای داغدیده افغانستانی این بود که در اوج مشکلات و غصهها،گروه جهادی "کهف الحسن"، همزمان با سالروز پیوند آسمانی حضرت علی علیه السلام و حضرت فاطمه سلام الله علیه، با 40 خانواده از شهدا و جانبازان مکتب سیدالشهدا دیدار کردند و مبلغ یک میلیارد ریال به این خانوادهها معزز اهدا کردند.
مدیر گروه جهادی کهفالحسن در این بازدید از خانوادههای شهدا و جانبازان مکتب سید الشهدا میگوید: چرا نباید دانشآموزان شیعه مکتب سیدالشهدا از امنیت اجتماعی و حق آموزش و پرورش برخوردار باشند؟ و اصلاً تحصیل این دانش آموزان بیگناه و معصوم که اغلب دهان روزه بودند، اقدام علیه منافع کدام گروه بود که تاوان آن را با بهای جان باارزش خود پرداخت کردند؟
حاج علی شریفی با اشاره به کشته و مجروح شدن تعداد زیادی از دانشآموزان مکتب سیدالشهدا میگوید: این گونه اقدامات علیه جامعه شیعیان را به شدت محکوم میکنیم چرا که خشونت در مدارس و بر علیه دختران نوجوان قابل پذیرش نیست، مدرسه همیشه باید جایگاهی برای صلح و دوستی باشد تا بچهها بتوانند در امنیت تحصیل کنند و آرامش را تجربه کنند.
مدیر قرارگاه محرومیت زدایی رحماء ادامه میدهد: خوشبختانه در بین خانوادهها و دانشآموزان بازمانده از این حادثه تروریستی هنوز هم امید به زندگی موج میزند چون اغلب آنها میگویند تسلیم نخواهیم شد و این حملهها نمیتواند جلوی پیشرفت ما را بگیرد.
شریفی میگوید: خوشحال هستم که با کمکهای گروه جهادی کهف الحسن میتوانیم حداقل یک بار کوچک را از دوش این پدر و مادران داغدیده برداریم و بسیار سبب خرسندی است برای من وقتی میشنوم که دانشآموزان مجروح و حادثه دیده با شجاعت تمام میگویند آنها با بمب با ما مبارزه میکنند و ما با سلاح قلم به جنگ آنها میرویم، چون آنها از مدرسه رفتن و درس خواندن ما میترسند.
انتهای پیام/281/ی