به گزارش خبرگزاری تسنیم از اهواز، روستای درب سوسن سرخاب بخش چلو 20 کیلومتر تا بخش چلو، حدود 80 کیلومتر تا مرکز شهرستان اندیکا و 250 کیلومتر تا مرکز استان فاصله دارد.
جاده چهار کیلومتری این روستا بدون آسفالت، بدون کانال، بدون پل و آبنما (وجود مانع در جاده برای عبور آزادانه آب و سیلاب) است و هنگام بارندگی سطح آب بالا آمده جاده به طور کامل مسدود میشود. مردم روستا هنوز هم در ساختمانهای قدیمی اجدادی زندگی میکنند که از سنگ بدون سیمان و سقف آنها از چوب و گل ساخته شده است.
امین سلیمانی کرتلایی دهیار روستای درب سوسن سرخاب بخش چلو شهرستان اندیکا در گفتوگو با خبرنگار تسنیم می گوید: روستای درب 32 خانوار و جمعیت آن 155 نفر است که با احتساب جمعیت روستاهای اطراف به حدود بیش از 600 نفر می رسد ولی شبکه بهداشت نداریم.
او با تأکید بر لزوم اصلاح جاده و تأمین شبکه آبرسانی و برق ادامه میدهد: روستاهای اطراف شامل گلالک، آبچنار رگرو، گچکی، تنگلایی، برد بران، ده عباسی، رگرو، گل سفید و سراشکفت رگرو است.
دهیار روستای درب سوسن سرخاب بخش چلو شهرستان اندیکا با اشاره به اینکه در این بین روستاهای گچکی، تنگلایی، بردبران و همچنین ده عباسی بدون جاده، آب و برق هستند، تأکید کرد: باید نسبت به بازسازی این ساختمانهای قدیمی و در حال تخریب اقدام و هچنین کانال کشی دفع آب های سطحی، پارک، زمین فوتبال و حصارکشی قبرستان و غسالخانه، آسفالت و ساخت آبنما برای جاده احداث کرد.
سلیمانی کرتلایی در پایان با اشاره به نبود شبکه گازرسانی، مسجد و اینترنت پرسرعت برای تحصیل مجازی دانش آموزان درخواست کرد: از مسئولان انتظار داریم که از طریق ارزش افزوده کمک کنند تا حداقل مشکلات روستا برطرف کنند؛ داشتن جاده استاندارد، آب و برق جزو بدیهیات اولیه زندگی برای مردم است و اصلا انتظار زیادی نیست.
مرد 46 ساله ای که همراه با 6 فرزند خود در روستای گچکی (پای کوه تاراز) در شهرستان اندیکا زندگی می کند با گلایه از نبود آب، جاده و برق می گوید: اینجا زنان برای زایمان راه انتقال به مراکز درمانی ندارند و باید آن ها را روی کمر گذاشته و آنها را به روستای درب سوسن برسانیم تازه آن وقت اگر جاده خاکی این روستا به خاطر بارندگی مسدود نشده و یا ماشین کمک دار هم باشد.
او با سوز از مرگ زنی اهل روستای بَرد بُران اضافه می کند: وقتی آن زن بیمار شد ولی زمان زیادی منتظر ماند تا ماشین به روستا برسد و جابجایی او تا اولین مرکز درمانی آنقدر طول کشید که جان خود را از دست داد.
این مرد اهل روستای گچکی با اشاره به نبود برق و استفاده از چراغ نفتی برای روشنایی ادامه می دهد: برای سوخت این چراغ ها هر ظرف 20 لیتری را با قیمت 50 هزار تومان خریداری می کنیم که آن هم برخی مواقع کمیاب می شود.
کرتلایی با گلایه از نبود مدرسه می گوید: هیچ معلمی به این روستاها نمی آید و از نعمت اینترنت هم برخوردار نیستیم که حداقل دانش آموزان ما بتوانند به صورت آنلاین تحصیل کنند.
بویری مرد 48 ساله ساکن روستای "دِرب سوسن" هم با گلایه از اینکه روستاهای اطراف از همه نظر کمبود امکانات دارند، ادامه می دهد: سه سال است که کابل برق کشیدند ولی بعد کابل ها به سرقت رفت و اهالی بدون حمایت دولت با هزینه خود (آن هم در این اوضاع اقتصادی و محرومیت حاکم بر روستاها) دوباره کابل خریداری کردند ولی همچنان برق پایداری نداریم و اصلا قابل استفاده نیست.
او با گلایه از نداشتن مدرسه، مسجد و خانه بهداشت عنوان می کند: اهالی در خانه های اجدادی خود با سقف چوبی و سنگ چین بدون سیمان و متأسفانه بدون حمام و توالت زندگی می کنند؛ اگر کسی بیمار شود باید سه روز منتظر آمدن ماشین باشیم و روزهای بارانی نیز همان جاده نصف و نیمه هم کاملا مسدود می شود.
بویری با گلایه از نبود آسفالت، زمین چمن یا فوتبال، پارک، جاده، نداشتن خیابان و خط کشی در مجموعه روستاهای "دِرب سوسن" می گوید: مسئولان هر سال برای بازدید به روستاها آمده و قول پیگیری می دهند ولی هیچ فایده ای ندارد؛ مردم اینجا در ساختمان های خیلی ابتدایی و قدیمی با وجود مار و عقرب در سخت ترین شرایط زندگی می کنند.
این مرد اهل روستای "دِرب سوسن" با اشاره به اینکه فصل پاییز و زمستان سطح آب در جاده خاکی خیلی بالا می آید، اضافه می کند: برق روستا هم به ندرت وصل است و اکثرا نوسان دارد، تازه روستاهای اطراف که اصلا همین برق ناپایدار را هم ندارند.
بویری با طرح این سوال که بعد از پیشرفت های بسیار در کشور چرا ما باید بیماران خود را با چارچوب جابجا کنیم، می گوید: از همه مسئولان تقاضا داریم که به این روستاها رسیدگی کنند؛ این همه فقر و محرومیت باعث سخت تر شدن شرایط زندگی مردم شده است.
محمدقلی مهمدی 61 ساله پدر 6 فرزند که در روستاهای اطراف "دِرب سوسن" زندگی می کند نیز با گلایه از فقر و محرومیت بالای مردم این روستاها بیان می کند: صدای ما به جایی نمی رسد و آرزو داشتیم که مسئولان به مشکلات این روستاها نیز رسیدگی و یا اقدامی انجام دهند؛ از قدیم الایام در همین ساختمانهای غیرایمن زندگی میکنیم که هنگام بارندگی هم آب از سقف ریزش می کند ولی اصلا توانی برای ساخت مسکن استاندارد نداریم.
او ادامه می دهد: جاده روستا خاکی است و با تراکتور تردد می کنیم، ادامه می دهد: برق و گاز که نداریم و نفتی هم برای بخاری پیدا نمیشود، زنان با سختی بسیار از کوهستان هیزم میآورند برای آتش چایی و نان ولی از محیط زیست هم گلایه داریم چون با جمع آوری چوب های خشک رها شده در کوه برای ساخت زغال هم مخالفت میکند، پس ما چطور باید زندگی کنیم.
مهمدی گلایه می کند: برق که نیست کولر و یخچال هم نداریم، بنابراین هنگام گرما کوچ میکنیم چون اینجا زندگی خیلی سخت است. او در پایان با گلایه از اینکه فرزندان اهالی آرزوی مدرسه و تحصیل آنلاین و یا میوه خوردن دارند، درخواست می کند: از تمامی مسئولان درخواست داریم که حداقل جاده را ترمیم و با ساخت یک پل کار تردد اهالی را آسان کنند؛ قبرستان روستا حصار و حتی غسالخانه هم ندارد و متأسفانه اموات این منطقه در رودخانه غسل داده میشوند.
در ادامه خبرنگار تسنیم به سراغ نماینده مردم رفت تا بتواند موضوع را بیشتر بررسی کند.
نماینده مردم مسجدسلیمان، اندیکا، لالی و هفتکل در مجلس شورای اسلامی در گفتوگو با خبرنگار تسنیم میگوید: صراحتا بگویم وارث دههها محرومیت، غفلت و عدم رسیدگی به حوزه انتخابیه به ویژه اندیکا هستم؛ اندیکا مصداق عینی لب تشنه کنار دریا و محرومترین شهرستان خوزستان در زمره شهرستان های محروم کشور است.
علیرضا ورناصری ادامه میدهد: اندیکا از مهمترین قطبهای انرژی کشور است اما در حوزه محرومیت زدایی توسط وزارت کشور به عنوان پایلوت انتخاب شده بود؛ با قاطعیت میگویم در تمامی حوزه های زیرساختی دچار مشکلات مغفول است که باید مستمرا پیگیری شود تا این محرومیت گسترده کاهش پیدا کند.
او عنوان می کند: اندیکا با وجود برخورداری از زمین های مرغوب و منابع مطلوب آب در تمام زمینه های پزشکی و درمان، آموزش، راه ها، رفاه اجتماعی، اشتغال و ارتباطات دچار محرومیت فزاینده ای است.
نماینده مردم مسجدسلیمان، اندیکا، لالی و هفتکل در مجلس بیان می کند: اندیکا مقام اول عقرب گزیدگی با بیش از 20 هزار مورد در استان خوزستان را دارد و به علت نبود امکانات و کادر لازم فوت مکرر هم داشته است.
ورناصری یادآور می شود: در شهرهای اندیکا و هفتکل حتی یک بیمارستان وجود ندارد و سهم چهار شهرستانِ ثروتمند حوزه انتخابیه من به ویژه اندیکا در برخورداری برخی از خدمات، متخصصان و فوق تخصصان صفر است.
او خبر می دهد: از ابتدای آغاز به کار مجلس یازدهم این مهم را که محصول دهه ها غفلت است در اولویت قرار داده و برای آن یک طرح کوتاه مدت تغییر وضعیت یکی از مراکز جامع سلامت و تبدیل شدن به بیمارستان محلی با بخش های تخصصی و یک طرح بلندمدت نیز برای احداث بیمارستان 64 تختخوابی را برنامه ریزی کردم که ازمحل اعتبارات اجتماعی وزارت نیرو مجوز اخذ شده و در مرحله تعیین مکان مناسب به منظور احداث و پیگیری امورات فنی در دانشگاه علوم پزشکی است.
نماینده مردم مسجدسلیمان، اندیکا، لالی و هفتکل در مجلس در پایان می گوید: تاکنون چهار میلیارد تومان برای چهار شهرستان با اولویت اندیکا برای احداث مراکز جامع سلامت و خانه های بهداشت اخذ کردم که البته قول مساعد هم گرفتم که در برنامه توسعه هفتم تمام مراکز بهداشتی بالاتر از 25 سال مرمت و بازسازی شوند؛ تجهیزات پزشکی برای اندیکا تهیه شده ولی به دلیل عدم وجود بیمارستان فقط برخی از اقلام ارسال شده و مسلما برای تجهیز بیمارستانهایِ پیش بینی شده اقدامات لازم انجام می شود.
به گزارش خبرنگار تسنیم، چند سال قبل نیز اندیکا جزو لیست محرومترین شهرهای کشور قرار گرفت ولی هنوز هم مردم در این شهرستان با مشکلات مختلفی از جمله ضعف زیرساختهای درمانی، جاده ای، آب و برق ناپایدار، در برخی موارد نبود شبکه آبرسانی و حتی نبود آنتن دهی تلفن همراه در بعضی از نقاط دست و پنجه نرم میکنند.
تصاویر منطقه را میبینید.
انتهای پیام/331