به گزارش خبرگزاری تسنیم از ساری، تالاب حفاظتشده میانکاله یکی از زیباترین و پرآبترین تالابهای استان مازندران بوده که در شرق مازندران واقع شده است.
تالابی که سالها پیش پُر بود از فلامینگوهای صورتی که دور تا دور آن را گرفته بودند و باد خنک و صدای امواج آب، با سر و صدای دو فلامینگویی که بهخاطر یک ماهی دعوا می کردند، حس و حال عجیبی را برای هر رهگذر ایجاد میکرد.شبهجزیرهٔ میانکاله، شبهجزیرهای در منتهیالیه جنوبشرقی دریای مازندران، در دوازده کیلومتری شمال شهر بهشهر واقع شده است.
مساحت آن بیش از شصتوهشت هزار هکتار و ارتفاع آن بین 15 تا 28 متر کمتر از سطح دریای آزاد است. میانکاله از سال 1348 به عنوان "منطقهٔ حفاظتشده" تعیین شد و با عناوین پناهگاه حیات وحش، تالاب بینالمللی و ذخیرهگاه طبیعی زیستکره تحت حفاظت محیطزیست قرار داشته است.
یکی از دلایل اهمیت میانکاله این بود که در تمام سواحل جنوبی دریای خزر هیچ منطقهای جز آنجا وجود نداشت که محیط طبیعی آن در وضعیتی نسبتاً دستنخورده باقیمانده باشد. تمامی سواحل دیگر بهطور گسترده با ساختوسازهای انسانی همچون جاده، شهر و روستا و کارخانهها دگرگون شده بودند. به همین دلیل سلامتی این منطقه اهمیت بسیاری در حفظ سلامتی کل دریای خزر داشت.
اما اکنون دیگر خبری از فلامینگوهایی که بهخاطر یک ماهی با یکدیگر دعوا میکردند، نبود؛ خاک، علفهای خشکشده و باد بعد همهجا را فرا گرفته و دیگر چیزی از تالاب باقی نمانده بود و حس و حال عجیب و خوب به یک حس و حال غریب تبدیل شد.
همه جا شبیه به بیابان شد، یک بیابان خنک، هرچه که راه بروید پایان ندارد، فقط خاک است و خاک. حتی تکهای از آن تالاب زیبا با آن ماهیان و فلامینگوهای زیبا وجود ندارد. دیگر نه فلامینگویی در تالاب میبینی و نه صدای پای گردشگران را میشنوی.
از هر رهگذری که درباره تالاب بپرسید، میگویند، هفت سالی است که این تالاب خشک شده، هفت سال است که آتشسوزیهای پیاپی، آب تالاب را خشک کرده و زیباترین تالاب مازندران دیگر از بین رفته است و و فقط خاک باقی مانده است.
آری آن منطقه حفاظت شده که با یک جستجو در اینترنت، هزاران تصاویر، فیلم و نوشته از زیبایهای آن میدیدیم، دیگر به انبوهی از خاک و بیابان تبدیل شده و بهراستی که میانکاله به بیابانکاله تبدیل شده است.