به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، شهید سید علی اندرزگو خیلی مقید به نماز اول وقت، قرائت و تدبر در قرآن بود. به اعمال عبادی بسیار اهمیت میداد. اصلاً اهل شاگرد جمع کردن دور خودش نبود. یعنی شرایط مبارزه ایجاب میکرد که کسی را دور خود جمع نکند و زیاد به دنبال کسی نرود. سید پولهای زیادی برای مبارزه در راه انقلاب به دستش میرسید اما حتی یک ریال از آن پولها را هم صرف مصارف شخصی نمیکرد.
فرزندش میگفت: «مرحوم دکتر شیبانی در مشهد ریاست چند بیمارستان را برعهده داشت. بعد از انقلاب روزی به دیدارش رفتم. چون در زمان حیات پدر با او بسیار در ارتباط بود. او گفت "هر وقت به دیدن پدرت میآمدم، میدیدم که دستههای اسکناس در جاکتابی نگهداری میکند. یک روز به او گفتم این همه پول در اختیار شماست چرا خرج زندگی نمیکنید و این گونه زندگی ساده دارید؟ شهید اندرزگو گفت این پولها امانت است. اینها را در اختیار من گذاشتند تا با آنها اسلحه بخرم. این پولها حساب و کتاب دارد. نمیتوان بیهوده آنها را خرج کرد. بسیار انسان مخلص و با تقوایی بود. هیچ چیزی نداشت. نه خانهای، نه ماشینی. اواخر با یک موتور گازی این طرف و آن طرف میرفت. زندگیش با حداقل هزینه اداره میشد. ما فقط سعی میکردیم کمکش کنیم که دغدغه پیدا نکند و بتواند به کارهایش برسد. سعی میکردیم قرضهای مختصری را که داشت پرداخت کنیم که بیش از حد دچار مضیقه نشود."»
شهید اندرزگو انسان عجیبی بود و با بزرگانی مثل آیت الله فخر تهرانی، آیت الله کشمیری و برخی دیگر از بزرگان و عرفا در ارتباط بود و همین مسئله باعث شد دید وسیعی در وی به وجود آید. آیتالله کشمیری برای شهید اندرزگو هم پیشبینیهایی داشت. حتی وعده شهادت را به او داده بود که امسال شما در ماه رمضان مهمان جدت خواهی بود. سید علی اندرزگو بنابر توصیه بزرگان در حین فعالیت گسترده انقلابی اهل ذکر و چله نشینی عارفانه نیز بود. در برخی مواقع در ماههای رجب، شعبان و رمضان خلوت عارفانه برای خود ایجاد میکرد و مشغول ذکر و یاد پروردگار میشد. بنا بر توصیه اساتید نماز شبش را ترک نکرد. این یک عنایت بود که شهید اندرزگو ولادت و شهادتش به مولایش امیرالمومنین(ع) مطابقت داشت.
انتهای پیام/