به گزارش خبرگزاری تسنیم، گردنبند طلایی میلاد عبادیپور که آویز آن، حلقههای المپیک بود، نشان میداد که او پس از سختیها و فشارهایی که در لیگ ملتها تحمل کرده بود، حداقل برای تکرار عنوان پنجمی المپیک 2016 ریو به توکیو آمده است. نه او که همه اعضای تیم ملی والیبال با همین هدف گام به توکیو گذاشتند.
فدراسیون والیبال با استخدام یک مربی طراز اول و البته گرانقیمت، تلاش کرد به آرمان خود، یعنی حضور در جمع 4 تیم برتر المپیک جامه عمل بپوشاند اما شکست مقابل ژاپن، اجازه نداد که این آرمان از حد یک آرزوی جذاب و دور از دسترس، فراتر برود و وعده رئیس فدراسیون والیبال، پوچ از کار در آمد.
ولادیمیر آلکنو، سرمربی تیم ملی ایران بعد از شکست برابر رقیب آسیایی، گفت: «خواهش میکنم بازیکنانم را مورد غضب قرار ندهید. آنها هر چه در توان داشتند، انجام دادند.»
محمدرضا داورزنی، رئیس فدراسیون والیبال نیز ضمن عذرخواهی از مردم گفت: «آلکنو یکی از بهترین مربیان دنیاست. زیر سوال بردن توانمندی او بی انصافی است. بازیکنان ما هم جزو بازیکنان خوب دنیا هستند.»
پس مسئله نهایی در مورد تیم ملی به این شکل مطرح میشود؛ فدراسیون یکی از بهترین مربیان جهان را به خدمت گرفته، زیر سوال بردن او حتی در صورت باخت، درست نیست، تلاش بازیکنان ایران هم جای شک و تردید ندارد؛ بنابراین، دلیل شکست تیم ایران در مقابل یک حریف آسیایی در یک بازی سرنوشتساز چیست؟
داورزنی، نوسان تیم ملی را دلیل حذف از المپیک میداند: «میدان رقابت، طوری است که شما یک روز لهستان را میبرید و یک روز به کانادا میبازید. باید تلاش کنیم این نوسانات را از بین ببریم.»
تیم ایران، المپیک را با یک پیروزی چشمگیر مقابل لهستان و سپس ونزوئلا آغاز کرد. دو برد متوالی در آغاز یک تورنمنت که شرایطی استثنایی برای تیم ملی به حساب میآمد، خیال ملیپوشان را تا حدودی راحت کرد که با غلبه بر کانادایی که از ژاپن شکست خورده بود، در همان روز سوم مسابقات و زودتر از سایر تیمهای گروه، راهی مرحله یک چهارم نهایی میشوند. همین تفکر، بلای جان تیم ملی و آغاز شکستهای متوالی آن شد. تیم ایران در نهایت، کار خود را 2 پیروزی مقابل قویترین تیم و سپس ضعیفترین تیم گروه به پایان برد.
در واقع شاگردان آلکنو نتوانستند، پیروزی خود مقابل لهستان را با پیروزی مقابل ایتالیا، دیگر تیم قدرتمند گروه، تکرار کنند و حتی از پس تیم متوسط کانادا و ژاپن بر بیایند. به این ترتیب، برد ایران مقابل لهستان، بیشتر از اینکه چشمگیر و قابل تقدیر باشد، عجیب به نظر میرسد.
داورزنی در صحبتهایش بعد از شکست به ژاپن، بارها عذرخواهی کرد اما در بازگشت به ایران باید پاسخگوی بیثباتی تیمی که ستارههای آن از سال 2011 در کنار هم هستند، باشد.
او میگوید که دنیا به آخر نرسیده و زندگی در جریان است. با این استدلال تا زمانی که در صور اسرافیل دمیده نشده و دنیا به آخر نرسیده یا کره زمین از حیات خالی نشده، اتفاق خاصی نیفتاده و برای مشکلات، راه حل وجود دارد.
زمانی که ایران در لیگ ملتها بازی میکرد و تنها پیروزی تیم ملی استرالیا مقابل 14 شکست این تیم، مقابل ایران ثبت شد، فدراسیون به بهانه ارزیابی آلکنو از تیم ملی روی نتایج پرانتقاد تیم ملی سرپوش گذاشت. در نهایت اما، تیم ملی از لیگ ملتها عایدی چندانی نداشت.
سیدرضا صالحیامیری، رئیس کمیته ملی المپیک هم به عنوان بالاترین مسئول المپیکی کشور پس از حذف تیم ملی والیبال ایران از بازیهای المپیک گفت که والیبال ایران جزو مدعیان است و اگر حمایت شود و ثبات مدیریت داشته باشد در المپیک پاریس روی سکو میرود.
صحبتهای صالحی امیری در حالی مطرح میشود که بعید است تیم ملی والیبال پس از این، تیمی پرستارهتر و قدرتمندتر داشته باشد.
انتهای پیام/