به گزارش خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، توجه به امور همنوعان و برطرف کردن نیازهای آنان، از بایستههای رفتاری هر فرد صاحب وجدانی است؛ ضرورت مبادرت به این امر بهویژه در شرایط فعلی که جامعه با چالشهای اقتصادی مواجه شده است، بیش از گذشته احساس میشود. متون روایی مواسات و همیاری را به لحاظ همین شدت ابتلائات، یکی از مهمترین وظایف رفتاری شیعیان بر شمردهاند؛ به عنوان نمونه رسول خدا صلی الله علیه و آله در ثواب یاریرسانی به همنوعان فرمود «مَنْ قَضَى لِأَخِیهِ الْمُؤْمِنِ حَاجَةً کَانَ کَمَنْ عَبَدَ اللَّهَ دَهْراً؛ کسی که حاجت مؤمنی را برآورده کند، مثل کسى است که عمرى خدا را بندگى کند؛ ». (امالی شیخ طوسی، ص 481، ح 1051)
امام باقر علیهالسلام نیز یکی از مصادیق عمل صالح در عصر غیبت به ویژه مقطع آخرالزمان را مواسات معرفی کردند. امام ذیل آیات سوره عصر، فرمود: منظور از «وَ اَلْعَصْرِ؛ سوگند به عصر» عصر خروج قائم است. درباره «إِنَّ اَلْإِنْسٰانَ لَفِی خُسْرٍ؛ همانا انسان در خسران است»، فرمود یعنی در بین دشمنان ما دچار خسران هستند و منظور از عمل صالح در فراز «وَ عَمِلُوا اَلصّٰالِحٰاتِ» ، مواسات و یاریرسانی به برادران مؤمن است؛ اَلْعَصْرِ عصر خروج القائم. إِنَّ اَلْإِنْسٰانَ لَفِی خُسْرٍ، یعنی: أعداءنا. إِلاَّ اَلَّذِینَ آمَنُوا ، یعنی: بآیاتنا. وَ عَمِلُوا اَلصّٰالِحٰاتِ ، یعنی: بمواساه الإخوان…» (کمالالدین و تمامالنعمه شیخ صدوق، ج2، ص656)
اما یکی از جلوههای مهم مواسات، اطعام مؤمنان است، مسئلهای که در سیره پیامبر و اهل بیت وحی به وفور میخوانیم. در ثواب این عمل، امام صادق علیهالسلام میفرماید «مَنْ أَشْبَعَ مُؤْمِناً وَجَبَتْ لَهُ الْجَنَّةُ»؛ یعنی هر که مؤمنى را سیر کند، بهشت برایش واجب شود.» و در دیگر روایت فرمود «اگر مسلمانى را اطعام کنم، نزد من محبوبتر است از اینکه همه مردمِ یک افقى را اطعام دهم راوى گوید: گفتم یک افق چیست؟ فرمود: یک صد هزار یا بیشتر. «لَأَنْ أُطْعِمَ رَجُلًا مِنَ الْمُسْلِمِینَ أَحَبُّ إِلَیَّ مِنْ أَنْ أُطْعِمَ أُفُقاً مِنَ النَّاس قُلْتُ وَ مَا الْأُفُقُ قَالَ مِائَةُ أَلْفٍ أَوْ یَزِیدُونَ.» امام سجاد نیز در روایتی در اهمیت اطعام مؤمنان فرمود «هر که مؤمنى را در گرسنگى اطعام کند، خداوند از میوههاى بهشت بخوراند و هر که مؤمن تشنهاى را سیراب کند، خداوند او را از شراب سربسته بهشت بنوشاند؛ مَنْ أَطْعَمَ مُؤْمِناً مِنْ جُوعٍ أَطْعَمَهُ اللَّهُ مِنْ ثِمَارِ الْجَنَّةِ وَ مَنْ سَقَى مُؤْمِناً مِنْ ظَمَإٍ سَقَاهُ اللَّهُ مِنَ الرَّحِیقِ الْمَخْتُومِ.» همچنین رسول خدا صلی الله علیه و آله در دیگر روایت فرمود «هر که شربت آبى در جایى که به آن توانایى دارد به مؤمنى آشامد، خداوند در برابر هر شربتى، 70 هزار حسنه به او دهد و اگر در جایى که به آب توانایى ندارد (یعنى به سختى فراهم مىشود) به او آشاماند، مثل اینست که 10 بنده از فرزندان اسماعیل را آزاد کرده است؛ مَنْ سَقَى مُؤْمِناً شَرْبَةً مِنْ مَاءٍ مِنْ حَیْثُ یَقْدِرُ عَلَى الْمَاءِ أَعْطَاهُ اللَّهُ بِکُلِّ شَرْبَةٍ سَبْعِینَ أَلْفَ حَسَنَةٍ وَ إِنْ سَقَاهُ مِنْ حَیْثُ لَا یَقْدِرُ عَلَى الْمَاءِ فَکَأَنَّمَا أَعْتَقَ عَشْرَ رِقَابٍ مِنْ وُلْدِ إِسْمَاعِیلَ.» (الکافی (ط - الإسلامیة)، ج2، ص201)
از جمعبندی این روایات و سایر روایات مشابه بر میآید که خداوند پاداش و جزای خیر اطعام مؤمنین را هم در دنیا و هم در آخرت عطا میکند.
انتهایپیام/