امیرحسین پورمحمد - دنیا را باید به قبل و بعد از کرونا تقسیم کرد. قبل از کرونا آزادتر و بعد از آن، محدود به باید و نبایدها. در زندگی اجتماعی این باید و نبایدها دست و پا گیر است و خستهکننده و هرچه اجتماع بزرگتر، مشکلات بیشتر و بیشتر. اینها که همهاش تکرار مکررات است و برای همه آشنا، اما اصلش برای ما همین سفر آخرین روزهای مرداد بود به توکیو. به سرزمین آفتاب تابان. با ماسک و ملزومات رعایت یک پروتکل کامل بهداشتی.
از فرودگاه امام خمینی (ره) که خلوتتر از همیشه قبل از کرونا بود و به لطف یک پرواز به عتبات عالیات کمی شلوغتر از روزهای دیگر، میشد سایه کرونا را بالای سر خود حس کرد و باید و نبایدهایش را احساس. هرچه از ایران دورترین میشوید، این درگیریها بیشتر است و سختگیریها هم فراوان. رنج سفر تهران به دوحه و دوحه به فرودگاه ناریتای توکیو از یک سو و گذر از خیل ولنتیرهایی که میخواهند مو را ماست بکشند بیرون، بیشتر. حتی بیشتر از یکی دوتا کودک همسفری که انگار رقابت داشتند برای ونگ زدن!
در ژاپن هم رنگ و بوی کرونا را میشد دید. نه بعد از سؤال و جوابهای بیپایان و اینجا بنشین و آنجا ننشینهای مرسوم خودشان و نامأنوس برای ما. از رنگ و بوی فرودگاه که خلوت بود و انگار پرواز QR-806 دوحه به توکیو آخرین ورودی به آن. پروازی که در آن مسافر کم نبود، اما آشناهایش برای جمع هشت نفر ما خبرنگاران ایرانی، پارالمپینهای کنیا بود که کمشان در قیاس با گروه پروپیمان مصریها به چشم میآمد.
بعد از نصب یکی دو اپلیکیشن و اثبات پاک بودن از کرونا، با نشان دادن تستهای آخر در کشور مبدأ نوبت میرسد به تست کرونا. تست را که دادی باید منتظر بمانی. در جریان همه این کارها ولنتیرها تنهایت نمیگذارند. مدام یکی دو نفر اطرافت هستند. تست که منفی شد، آی دی کارت را تحویل میگیری و دست آخر با یک برگ خروج نارنجی رنگ مجوز ورود به توکیو را دریافت میکند. به توکیو خوش آمدید.
خسته از تمام این بالا و پایین رفتنها که چیزی حدود سه ساعت به طول میانجامد تازه وارد ژاپن میشوی. شهر آرزوهای هزاران ورزشکار معلولی که از روز سهشنبه با برگزاری مراسم افتتاحیه رقابت جذابشان آغاز میشود. من و شما هم دعوتیم به این میهمانی. من و ما برای ثبت و ضبط لحظههای رویایی و شما برای لذت از جدال ورزشکارانی که بدون دستیابی به مدال هم قهرمان هستند. قهرمان همت، اراده و پشتکار.
انتهای پیام/