به گزارش خبرنگار اعزامی خبرگزاری تسنیم از توکیو، اولین روزهای ورود کرونا به ایران بود و هنوز نمیدانستیم قرار است، چقدر داغ بر دلمان بگذارد و فقط میشنیدیم که خطرناک است و کشنده. کم کم گوشمان داشت عادت میکرد به شنیدن خبرهای بد. خیلی بدتر از آنهایی که قبلاً میشنیدیم و دیر یا زود هضمشان میکردیم. غروب 11 اسفند 98 بود. یکشنبه. تعداد کشتههای کرونا در آن روز رسیده بود به 54 نفر. چه خبر تلخی. چه روزهای بدی. در میان همه آن اخبار بد، یکهو خبر آمد که سیامند رحمان فوت کرد!
سیامند؟! او که فقط 31 سال داشت! بله، سیامند رحمان به خاطر حمله قلبی در بیمارستانی در اشنویه فوت کرده بود. دنیا روی سرمان خراب شد. همه فکر میکردند، کرونا او را از ورزش ایران و جهان گرفته، اما مشکل از جایی دیگر بود. از قلبی که بد موقع از حرکت ایستاد. سیامند انگار عجله داشت برای رفتن و صبر نکرد تا به وعده شکستن دوباره رکورد جهان عمل کند. او رفت، خیلی زودتر از رسیدن به وعده گاه آخر، پارالمپیک 2020 توکیو.
و چقدر جای سیامند خالی است در کاروان ایران. با آن خنده شیرینش است. با «یاالله» گفتن زیر وزنه. با طلایی که از بازیهای پاراآسیایی گوانگژو گرفت و دیگر اجازه جولان دادن به کسی در وزن آخر پاراوزنهبرداری نداد و در عمر ورزشیاش به 12 مدال طلا و یک نقره رسید که دوتای آن مدالهای طلایی پارالمپیکهای 2012 و 2016 لندن و ریودوژانیرو بود.
اگر امروز سیامند بود، در سی و دو سه سالگی باز هم برایمان افتخارآفرینی میکرد. باز هم آخر از همه میآمد. وزنه را میزد. طلا را میگرفت و میرفت سراغ رکوردشکنی. اگر بود امروز حمله میکرد به رکورد 310 کیلوگرم پارالمپیک، اما حیف که نیست تا سالن اینترنشنال فوروم توکیو شبی به یادماندنی را به خود تجربه کند.
امروز سیامند نیست، اما منصور پورمیرزایی را داریم تا در غیاب رحمان افسانهای، طلای همیشگی سنگین وزن پاراوزنهبرداری را برای ایران به ارمغان بیاورد. با یاد سیامند دلخوشیم و به قدرت پورمیرزایی امیدوار تا طلایی دیگر به جمع مدالهای ایران اضافه شود.
انتهای پیام/