پویا دادمرز در گفتوگو با خبرنگار ورزشی خبرگزاری تسنیم در مورد بیماریاش و کشتی گرفتن در مسابقات امیدهای جهان اظهار داشت: از همان لحظه که هواپیما در بلگراد نشست، گلودرد گرفتم. در آخرین تمرینی که در تهران انجام داده بودیم، گلویم خشک شد ولی چیز مهمی نبود. در اردو چند نفر سرما خورده بودند و ما خیلی مراقب بودیم اما در آخر من هم مریض شدم. بعد از آنکه سردرد هم به گلودردم اضافه شد، ترسیدم که کرونا باشد که آزمایش دادم و نبود. فردایش تب کردم و تبم بالای 39 درجه رفت.
وی اضافه کرد: علیرضا دبیر زنگ زد و گفت کشتی نگیر ولی من باید کشتی میگرفتم. یک سال تمرین کرده بودم و نمیخواستم به این راحتی این موقعیت را از دست بدهم. شب قبل از مسابقه تب و لرز داشتم.
کشتیگیر وزن اول ایران با اشاره به اینکه در کنار بیماری، باید وزن هم کم میکرد، گفت: در دو روز و نیم، 8 عدد استامینوفن و یک آنتی بیوتیک قوی خوردم و حالم اصلا خوب نبود. معدهام خالی بود چون در رژیم هم بودم. ساعت دو نیمه شب قبل از مسابقه از خواب بیدار شدم و دیگر خوابم نبرد. بعد از وزن کشی، فشارم افت کرد و نزدیک آسانسور افتادم و سینا طالبوند مربی تیم، کمکم کرد. در فاصله وزن کشی تا مسابقه که یک ساعت و نیم بود، با کلی سِرُم و ویتامین سرپا شد. در این دو سه روز قبل و بعد از مسابقه 7 سِرُم یک لیتری زدم تا توانستم کشتی بگیرم.
دادمرز با تاکید بر اینکه قصد داشت انرژیاش را تقسیم کند، تصریح کرد: باید خیلی ششدانگ کشتی میگرفتم که با این بدن بتوانم خودم را به مراحل بالاتر برسانم. کشتی اولم با کشتیگیر ازبکستان، نایب قهرمان آسیا بود و بعد کشتی گیر آذربایجانی که قهرمان اروپا بود را بردم. بعد از شکست نماینده اوکراین، گفتم هر چه زور و انرژی دارم، بگذارم روی کشتی با آمریکایی تا به فینال برسم. در فینال با حریف روس دیگر بدنم خالی کرد.
این کشتی گیر ایذهای که مدالهای طلای نوجوانان و جوانان جهان را هم در کارنامه دارد، عنوان کرد: حالا دیگر وقتش است که در بزرگسالان مدال بگیرم. قسمتم این بود که اول در ردههای نوجوانان، جوانان و امید قهرمان جهان شوم و بعد به بزرگسالان بیایم.
نایب قهرمان امیدهای جهان در خصوص اینکه مدال نقرهاش را به مرحوم علی لندی نوجوان فداکار ایذهای تقدیم کرده، به تسنیم گفت: آنها در همسایگی ما هستند و خانوادهاش را میشناسم. علی لندی تازگی به کشتی هم آمده بود و تمرین میکرد. او کار خیلی بزرگی انجام داد. در این دو سه روز که تب داشتم، با ضعف شدید بدنی مواجه شدم و برای رسیدن به مدال خیلی سختی کشیدم و به این خاطر به خانه علی لندی خواهم رفت و در مقابل کسی که جانش را برای نجات همنوعش فدا کرده، این مدال که باارزش ترین داراییام هست را به او تقدیم خواهم کرد.
انتهای پیام/