به گزارش خبرگزاری تسنیم از مشهد مقدس، چهارشنبه است و باز دلم راهی شده است، چادر سفید گلدارم را پوشیدهام و در صحنوسرای حرم مطهر رضوی(ع) دلم را رها کردهام، آنقدر رها که دوست دارم همانند کبوترهای سفیدی که در آسمان شمسالشموس به پرواز درآمدهاند پرواز کنم.
چقدر زیباست در آسمان شمسالشموس به پرواز درآمدن و همسایه خورشید شدن و چه عشقی میکنند کبوترانی که آزادانه در حرم مطهر رضوی به پرواز در میآیند.
هرچند با پای پیاده میسر نیست که در صحنوسرای امام مهربانیها قدم بزنم اما با پای دلم و با قلبم گوشه گوشه حرم را قدم میزنم و صحن به صحن میآیم تا به پنجره فولاد و گنبد طلایت برسم و از کنار خادمان و زائرانت عبور میکنم و خودم را به ضریحت میرسانم و چه آرامشی دارد وقتی در سکوت و خلوت تنهاییام با تو نجوا میکنم.
و من فهمیدهام که دل سپردن به تو و خلوت کردن با تو هم خود زیارتی حقیقی است، صدای صلوات خاصه امام مهربانیها با نوای مرحوم حاج رضا انصاریان به گوشم میرسد که از خواب بیدار میشوم، شاید هم بیدار بودهام و حال در خواب بهسر میبرم...
دلم در حرم امام رضا(ع) جا مانده است و صدای صلوات خاصه در گوشم نجوا میکند که تلفن زنگ میخورد و بعد متوجه میشوم یکی از دوستانم مرا به زیارت نیابتی امام مهربانیها دعوت کرده است و چقدر خوشبختم که امام مهربانیها مرا هرگونه که هست به زیارتش میطلبد... .
امروز که نه هر روز زائر توام یا امام رضا(ع) یا غریب الغربا...
چون به پا رفتن میسر نیست ما را سوی دوست
نامه میگردیم و با بال کبوتر میرویم... .
انتهای پیام/ش+